အသံမစဲ မဟာပ႒ာန္းပြဲေတာ္သည္ ဆက္လက္၍ ပ႒ာနဘာဏက (ပ႒ာန္းရြတ္ဖတ္သူ) သံဃာေတာ္မ်ား၊ ဒါယကာ+ဒါယိကာမမ်ားတုိ႔၏ အဓိပတိတပ္ကာ အားထုတ္ၾကသည့္ စြမ္းအားတုိ႔ေၾကာင့္ အားရစရာ ေကာင္းေလာက္ ေအာင္ပင္ ၾကည္ႏူးစရာျဖစ္လာခဲ့သည္။ ဒုတိယေန႔မွသည္ တတိယေန႔ထိ ရြတ္ဖတ္ၾကသည့္ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ စိတ္၀င္စားလာၾက ရြတ္ဖတ္လုိၾကသည့္ သဒၶါတရားမ်ား တုိးပြားလာၾကသည္ကုိ ေတြ႔ရွိ ရသည္။ မိမိတုိ႔ အားလပ္သည့္ အခ်ိန္ကုိ ထိထိမိမိ အရယူၾကကာ ခႏၶာသေဘာ စိတ္မေစာပဲ ႏြမ္းနယ္မႈကုိပယ္ ပီတိေတြရင္မွာ တြယ္၍ အားပါးတရ ပ႒ာန္းရြတ္ဖတ္ ပူေဇာ္ေနၾကသည္မွာလည္း ပထမအႀကိမ္ ျပဳလုပ္သည့္ အသံမစဲ မဟာပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္ႀကီး ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ပြဲႀကီး၏ ေအာင္ျမင္မႈ တစ္ခုျဖစ္ေလသည္။
ထူးျခားလာသည္မွာ တတိယေန႔တြင္ ေပါ့တလန္ဆရာေတာ္ အရွင္သိရိႏၵက ေမာင္ရင္ေလး အြန္လိုင္းကေန အမ်ားသူငွာ ၾကည္ညိဳသဒၶါပြားေစဖုိ႔ ရုပ္သံလႊင့္ဖုိ႔သင့္တယ္ဟု မိန္႔ေတာ္မူလာပါသည္။ မိမိလည္း ဆရာေတာ္ အရွင္ျမတ္၏ ကူညီေထာက္ပံ့မႈကုိ အၿမဲတေစ ေမွ်ာ္လင့္သူမုိ႔ ေကာင္းေလစြ ဆရာေတာ္ ကူညီေပးပါဟု ေတာင္း ဆုိေလသျဖင့္ ေပါ့တလန္ ဆရာေတာ္ အရွင္သိရိႏၵမွ ကုိယ္ေတာ္တုိင္ အေ၀းေရာက္ လမ္းညႊန္၍ မဟာပ႒ာန္း ပြဲေတာ္ႀကီး ပုိမုိေအာင္ျမင္ ထူးျခားေစဖုိ႔ ပ႒ာန္းတရားအသံမ်ားကုိ အထက္ဗဟိုဠ္ ေကာင္ကင္သုိ႔ ပုိ႔ေဆာင္ေတာ္မူခဲ့၊ ကမၻာတ၀ွမ္းသုိ႔ ျဖန္႔က်င္းေတာ္မူခဲ့ေလေသာၾကာင့္ ေပါ့တလန္ဆရာေတာ္၏ ေမတၱာ မိုးေတြ ရြာသြန္းလုိ႔ ေမပယ္စနိဳးေတြ အေ၀းသုိ႔ ေရွာင္ကြင္းခဲ့ရပါသည္။
ဆရာေတာ္နည္းအတူ Live Dhamma. Com မွမေမဟန္သြင္ကလည္း ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္မ်ား စၾကာ၀ဠာ တစ္ခြင္မွသည္ တုသိတာ ဘုံဗိမာန္နန္းဆီက သႏၲဳသိတ နာမမည္တြင္ မယ္ေတာ္ျဖစ္ဖူး ေသာတာပန္နတ္သား ကုိယ္ေတာ္ဖ်ားဆီသုိ႔ ပ႒ာန္းျမတ္ အဘိဓမၼာ အေနာက္ကမၻာတျခမ္းမွာ ပဲ့တင္သံလႊမ္း ေနပါလားလုိ႔ ေလလိႈင္းမွ ပုိ႔သ၊ သတင္းစကား ပါးေလခဲ့ေသာေၾကာင့္ ေကာင္းကင္မွာ ၾကည္လင္၊ စနိဳးေတြ မုိးေရစက္အသြင္ ေျပာင္းခဲ့ရပါ သည္။
အရွင္ျမတ္ မေထရ္သခင္ႏွင့္ ဒကာမ မေမဟန္သြင္တုိ႔ ကူညီမ,စ ေစတနာေတြ ေ၀ငွေလေသာေၾကာင့္ အဘိဓမၼာ ျမတ္ပ႒ာန္း တကယ္ပင္ တေခတ္ဆန္း၍ မြန္ ဗမာသံတုိ႔ျဖင့္ ေကာင္းကင္မွာ လႊမ္းခဲ့ရပါၿပီ။
“ၿပဳံးလုိ႔ရယ္ ေပ်ာ္ရႊင္ ႏြမ္းတယ္ဆုိ သူသိဘူး၊ ပုဂံသံ ဆူညံထြက္ေအာင္၊ တုိးေ၀ွ႕ လွဴဦး” လွဴဖုိ႔ဆုိ လက္မေႏွးၾကသည့္ သဒၶါေသြး ရဲရဲနီေသာ ဒကာ+ဒကာမမ်ားတုိ႔၏ ဆြမ္းအဟာရဒါနကလည္း အံ့ၾသဘြယ္ပင္။ လုိလုိေသးမရွိ၊ ထားစရာ တကယ္ပင္ ေနရာမရွိ၊ သူသူငါ မပါ မရွိရေလေအာင္ ျပင္လုိက္သည့္ ဆြမ္းပဲြ၊ Table ပင္ က်ဳိးက်ခါနီးမုိ႔ ဆြမ္းဒါယကာ+ဆြမ္းဒါယကာမမ်ားကုိ မိမိက အေပၚက ကဗ်ာမပီ စာမညီေသာ စားသား ပုိဒ္ျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳလုိက္ပါသည္။
အံ့မခန္းေအာင္ လွဴဒါန္း ေထာက္ပ့ံက်ေသာ အလွဴရွင္မ်ားက မ်ားလြန္း လွသျဖင့္ နာမည္ေဖၚ မသီက်ဴးေတာ့ပါဘူး။ မဟာပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္ႀကီး က်င္းပသည့္ ရက္အတြင္း အရုဏ္ မနက္ ညပါမက်န္ ဆြမ္းကြမ္း အာဟာရ အေဖ်ာ္ သစ္သီးတုိ႔ျဖင့္ လွဴၾကသည့္ အလွဴရွင္မ်ားကုိ မိမိက သုခီ ေဟာတု၊ ဒုကၡာ မုစၥတု လုိ႔ ေမတၱာပုိ႔လုိက္ပါသည္။
ညစဥ္ညတုိင္း အိပ္ေရးမမက္ သဒၶါထက္ထက္ျဖင့္ မရပ္မနား ရြတ္ဖတ္ေပးၾကသည့္ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္ မ်ားႏွင့္ ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္ကုိ ၾကည္ညိဳ၊ သဒၶါစိတ္ေတြ ပုိလြန္းၾကသည့္ သူေတာ္စဥ္ အမ်ဳိးေကာင္းသား +အမ်ဳိးေကာင္းသမီးတုိ႔က မအားမလပ္ အလုပ္တဖက္ျဖင့္ ႏြမ္းနယ္မႈကုိ ပဓာနမထား ကုသုိလ္ရယူလို အားျဖင့္ ပထမအႀကိမ္ မဟာပ႒ာန္း စုေပါင္းရြတ္ဖတ္ပြဲႀကီးကုိ အသံမစဲေစခဲ့ၾကသည္မွာ ယေန႔ဆုိ ေျခာက္ရက္ ေျမာက္ရွိပါၿပီ။ ေအာ္ တကယ္ပင္ မိမိစိတ္အစဥ္မွာ အစၧရိယံ ၀တ- လက္ျဖင့္ ခတ္တီး အံခ်ီး စရာေကာင္းပါေပစြ၊ အဗၻဳတံ ၀တ- ေရွးက မျဖစ္စဖူး တကယ္ပင္ ထူးျခားပါေပစြ။
ျမင့္ျမတ္ႀကီးက်ယ္ သိမ္ေမြးႏုညံ့ အံ့မခန္းလွသည့္ အဘိဓမၼာ ျမတ္ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္ႀကီးကုိ မိမိႏႈတ္ဖ်ား ကာယအားျဖင့္ ရြတ္ဖုိ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ စိတ္အစဥ္သည္ တကယ္ပင္ အဖိုးတန္လွပါေပစြ။

သဟႆမပိ ေစ ၀ါစာ၊ အနတၳပဒ သံဟိတာ၊
ဧကံ အတၳပဒံ ေသေယ်ာ၊ ယံ သုတြာ ဥပသမၼတိ။ (ဓမၼပဒ-သဟႆ၀ဂ္)
အက်ဳိးေက်းဇူး မျဖစ္ေစေသာ စကားလုံးေပါင္း တေထာင္သည္ ၾကားနားရေသာ သူကုိ ၿငိမ္းေအးမႈကုိ မေပးနိဳင္၊ အက်ဳိးစီးပြား ျဖစ္ေစေသာ ျမတ္ဗုဒၶ၏ ပါဠိစကားတလုံး (ဓမၼတခြန္း)သည္ ၾကားနာရေသာသူကုိ ကိေလသာ ခပ္သိမ္း ကင္းၿငိမ္းသျဖင့္ ခ်မ္းသာေစနိဳင္၏။
ေန႔စဥ္ စီးပြားေရး သားေရး မယားေရး သမီးေရးစသည္တုိ႔ျဖင့္ ကိေလသာအညစ္ ေထြးထပ္ရစ္သျဖင့္ သူ႕အတင္း သူ႔အဖ်င္း စကားလုံးစုံ ႏႈတ္တြင္ ထပ္ထပ္၊ ဖုန္းဆက္တဖုံ အခ်ိန္ကုန္ေျပာေနျခင္းထက္ ယေန႔ သီတဂူဓမၼ၀ိဟာ ရေက်ာင္း၊ က်င္းပျပဳလုပ္ အဘိဓမၼာ မဟာပ႒ာန္းကုိ တပုိဒ္ တပါဒ တရက္ တနာရီ ရြတ္ဖတ္လုိက္ရျခင္းက ပုိလုိ႔ပင္ အက်ဳိးေက်းဇူ မ်ားလွသျဖင့္ ေအာ္ တကယ္ပင္ မီနီဆုိးတား ဒါယကာ+ဒါယိကာမတုိ႔အတြက္ အခြင့္ထူးႀကီးကုိ ရရွိပါေပစြ။
ေယာ စ ၀ႆသတံ ဇီေ၀၊ ကုသီေတာ ဟီန၀ီရိေယာ၊
ဧကာဟံ ဇီ၀ိတံ ေသေယ်ာ၊ ၀ီရိယ’ မာရဘေတာ ဒဠွံ။ (ဓမၼပဒ-သဟႆ၀ဂ္)
ကာမဂုဏ္ေပ်ာ္ပါး ေန႔စဥ္အားျဖင့္ ဘာ၀နာအလုပ္ ႀကိဳးမကုတ္ပဲ ပ်င္းရိ၍ေန အသက္တရာရွည္ေသာ သူထက္ တရက္ တမနက္ တနာရီမွ် ဘာ၀နာအလုပ္ ႀကိဳကုတ္ရွာေဖြ အားထုတ္၍ ေနေသာသူ၏ အသက္ရွင္ျခင္းသည္ တန္ဖုိးႀကီးမား အလြန္ပင္ ထူးျခားေလ၏။
ေန႔စဥ္ ကာမအာရုံ ကာမဂုဏ္ျဖင့္ အာရုံေျခာက္ပါး မလပ္အားပဲ တေရြ႕ေရြ႕သြား အသက္ႀကီး၍ လာၾကေသာ မိမိတုိ႔အားလုံးအတြက္ တရက္ တမနက္ တနံနက္မွ် အသံမစဲ မဟာပ႒ာန္းပြဲကုိ ၀မ္းသာ အားရ တက္ၾကြ ေပ်ာ္ရႊင္ ကုိယ္တုိင္ ပါ၀င္ ရြတ္ဖတ္လုိက္ရျခင္း၊ ကုိယ္တုိင္ ပါ၀င္ လွဴဒါန္းလုိက္ရျခင္းသည္ ပုိလုိ႔ပင္ အက်ဳိး ေက်းဇူ မ်ားလွသျဖင့္ ေအာ္ တကယ္ပင္ မီနီဆုိးတား ဒါယကာ+ဒါယိကာမတုိ႔အတြက္ အခြင့္ထူးႀကီးကုိ ရရွိပါေပစြ။
ထုိ႔ေၾကာင့္ သီတဂူေက်ာင္း ဒါယကာ+ဒါယကာမအေပါင္းတုိ႔သည္ ႀကဳံလာသည့္ အခုိက္ သာသနာေတာ္ကုိ ဦးျဖင့္ တုိက္၍ ကုိယ္ပုိင္သိ ဒါန၊ ကုိယ္ပုိင္သိ သီလ၊ ကုိယ္ပုိင္သိ ပညာ ရရွိဖုိ႔ အေရး သီတဂူဓမၼ၀ိဟာရေက်ာင္း တြင္ က်င္းပ အဘိဓမၼာ ျမတ္ပ႒ာန္းကုိ တရက္ တမနက္ ရြတ္ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ ရြတ္ဖတ္လုိက္ၾကပါဟု ေမတၱာျဖင့္ အာသီသျပဳ တုိက္တြန္းလုိက္ရပါသည္။

ယုံၾကည္ ေပ်ာ္ရႊင္ စိတ္အစဥ္ျဖင့္
အရွင္နာယက (မနက္ျဖန္)

မီနီဆုိးတားျပည္နယ္၊ ေမပယ္၀ုၿမိဳ႕
သီတဂူဓမၼ၀ိဟာရေက်ာင္းတုိက္၌ က်င္းပျပဳလုပ္ေသာ
ပထမအႀကိမ္၊ အသံမစဲ စုေပါင္းမဟာပ႒ာန္းရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ပြဲ မွတ္တမ္း

ပ႒ာန္းပြဲက်င္းပျဖစ္ဖုိ႔ အေျချပဳခဲ့ေသာ အေၾကာင္းတရားသည္ ေပါ့တလန္ၿမိဳ႕ သီရိမဂၤလာေက်ာင္း ဆရာေတာ္ အရွင္သီရိႏၵ၏ ေမတၱာအရိပ္ေအာက္ ခုိ၀င္ေရာက္မိစဥ္ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့သည္။ အရွင္သီရိႏၵ၏ သာသနာျပဳ မွတ္တမ္း စာေစာင္ထုတ္ေ၀ဖုိ႔ မိမိပါ၀င္ကုသုိလ္ လုပ္အားေပးေသာအခါ မွတ္တမ္းဓာတ္ပုံမ်ားေတြ႕ရွိရသည္။ ထုိဓာတ္ပုံမ်ားအထဲမွ ၂၄နာရီပ႒ာန္းပြဲ က်င္းပသည့္ ပုံရိပ္မ်ားသည္ မိမိအတြက္ စိတ္၀င္စားစရာ အေတြး သစ္မ်ား ျဖစ္လာဖုိ႔ အေျချပဳခဲ့သည္။ ထုိအခ်ိန္ကစ၍ မိမိသီတင္းသုံးေနစဥ္အခိုက္ ေက်ာင္းကုိအမွီျပဳကာ ကုသုိလ္ယူေနၾက သည့္ ဒကာ+ဒကာမတုိ႔အား ပ႒ာန္းပါဠိေတာ္ ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ေစျခင္းျဖင့္ ဓမၼပူဇာ သာသနာ့ပူဇာျပဳလုပ္ရရင္ ေကာင္းေလစြဟု အေတြးျဖစ္ခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေပါ့တလန္က အျပန္ ေက်ာင္းအတြင္းေရးမွဴး ေက်ာင္းဥကၠ႒ ႀကီးတုိ႔အား မိမိဆႏၵ မိမိအစီအစဥ္ကုိ ေျပာျပသည့္အခါ လႈိက္လဲ ၀မ္းသာအားရ ျပဳလုပ္သင့္ေၾကာင္း အားေပးသျဖင့္ အသံမစဲ စုေပါင္းမဟာပ႒ာန္းပြဲႀကီးကုိ စီစဥ္ျဖစ္ခဲ့သည္။
စီစဥ္ခဲ့စဥ္က ၂၄နာရီပ႒ာန္းအျဖစ္ စိတ္ကူးခဲ့ေသာ္လည္း ခရစ္စမတ္ႏွင့္ ႏွစ္သစ္ကူးအားလပ္တုိ႔ ေပါင္းစုံ၍ အခ်ိန္ေကာင္း ရက္ေကာင္းမ်ား တစုတေ၀းတည္း ေပါင္းစုံေနသည့္ ရက္ရာဇာ ေန႔ဇာ ညရာဇာတုိ႔ ျဖစ္ေနေသာ ေၾကာင့္ ပထမအႀကိမ္ အသံမစဲ စုေပါင္းမဟာပ႒ာန္းပြဲကုိ (၇)တုိင္တုိင္ က်င္းပဖုိ႔ အစီအစဥ္စြဲျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ မိမိကုိယ္တုိင္ ဖိတ္စာမ်ား စီမံေရးကုံးကာ ဒကာႀကီး ဦးေအာင္ကုိးႏွင့္ ဒကာႀကီးေအာင္သန္းတုိ႔မွ မိတၱဴကုိး စာတုိက္ပုိ႔ျခင္းလုပ္ငန္းမ်ား စတင္ေလေတာ့သည္။
ရက္ရွည္ပ႒ာန္းအတြက္ မီနီဆုိးတားရွိ သံဃာေတာ္ငါးပါးႏွင့္ ဒကာ+ဒကာမမ်ားတို႔၏ သဒၶါ၊ေစတနာတုိ႔ကုိ ယုံၾကည္အားကုိး၍ ေတြေ၀ျခင္း မရွိ ရဲရဲႀကီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး အားထုတ္မိခဲ့သည္။ အသံမစဲမဟာပ႒ာန္းပြဲေတာ္ ႀကီးအတြက္ ျပင္ဆင္မႈမ်ားကုိ မိမိကုိယ္တုိင္ အပင္ပန္းခံ၍ ကုိေအာင္ဆန္းဦး၊ သားသား၊ ကုိစိုးမင္း၊ကုိခ်စ္၀င္း၊ ကုိညီတုိ႔မွ အားတက္သေရာပါ၀င္ကူညီသျဖင့္ အခက္ခဲမရွိ ၿပီးစီခဲ့ေလသည္။
လိုအပ္သည့္ ပ႒ာန္းေရအုိး (၂၄)လုံးအတြက္ကုိလည္း ေဒၚခင္စန္းျမင့္ႏွင့္ သား-ကုိပီတာ+သမီး-မခင္ေအာင္ ေအာင္၀င္း မိသားစုတို႔မွ သဒၶါေပါက္ကာ ပ႒ာန္းပြဲအတြက္လွဴဒါန္းၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ မိမိ၏ လုိအပ္ခ်က္မ်ား၊ ေက်ာင္းအတြက္လုိအပ္ခ်က္မ်ားကုိ မိသားစုအလား ျဖည့္ဆည္းေပးၾကသည့္ ေဒၚတင္တင္လွ၊ေဒၚျမင့္ျမင့္သူတို႔ ၏ ႀကီးမားသည့္ ေစတနာ သဒၶါတုိ႔ေၾကာင့္ ျပင္ဆင္မႈသည္လည္း အလုံးစုံ စင္းလုံးေခ်ာခဲ့ေလသည္။
ပ႒ာန္းပြဲရက္အတြင္းသုိ႔ဆုိက္ေရာက္ေသာအခါ ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္မ်ားကုိ ပင္တုိင္းရြတ္ဆုိဖုိ႔အတြက္ ၾကြေရာက္ခ်ီးျမွင့္သည့္ ကရင္ဗုဒၶဘာသာေက်ာင္းမွ ဆရာေတာ္ အရွင္ယသ၊အရွင္သုႏၵရ၊အရွင္ၾသဘာသ၊အရွင္ ပ႑ိတတုိ႔ကလည္း အားတတ္သေရာ ပါ၀င္ကူညီေပးသျဖင့္လည္း အတုိင္းမသိေပ်ာ္ရႊင္မိခဲ့သည္။
ပ႒ာန္းပြဲမက်င္းပမွီ တရက္အလုိ မယ္ေ၀ါကီးၿမိဳ႕မွ အရွင္နႏၵ၀ံသသည္လည္း မပင့္မဖိတ္ မသိရွိပဲ ဆုိက္ဆုိက္ ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ၾကြေရာက္ေတာ္မူသျဖင့္လည္း နတ္ျဗဟၼာမ်ားက ပင့္ဖိတ္ေလေရာသလားဟု ေတြးဆင့္ကာ သံဃာမ်ားေပါင္းစုံေလသျဖင့္လည္း အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္မိခဲ့သည္။ သံဃာေတာ္တုိ႔ မ်ားမ်ားၾကြေရာက္ေလေလ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးႏွင့္ ဒကာ+ဒကာမ တုိ႔၏ သဒၶါ ေစတနာတုိ႔သည္လည္း ပုိ၍ပုိ၍ ႀကီးမားေလေလ တုိးပြားေလေလျဖစ္ေပသည္။
ပ႒ာန္းပြဲ ပထမေန႔တြင္ စိတ္ႀကံစည္သည့္အတုိင္း အခက္ခဲမရွိ ပ႒ာန္းရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ပြဲႀကီး ဖြင့္လွစ္နိဳင္ခဲ့သည္။ အရွင္နၵ၀ံသမွ ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္ႀကီး၏ အဖြင့္ဂါထာေတာ္ႀကီးျဖင့္ ဖြင့္လွစ္ေပးခဲ့သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဒကာႀကီး ဦးေအာင္ကုိးမွ ပ႒ာန္းပြဲက်င္းရျခင္းအေၾကာင္းကုိရွင္းလင္းျပကာ ဥကၠ႒ႀကီး ဦးေအာင္သန္းမွ ပ႒ာန္းေဒသနာ ေတာ္နာယူဖုိ႔ နတ္ျဗဟၼာတုိ႔ကုိ ပင့္ဖိတ္၍ ဆရာေတာ္ အရွင္ယသမွ ပ႒ာန္းပစၥယနိေဒၵသႏွင့္ပစၥယုေဒၵသတုိ႔ကုိ စတင္ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ေပးျခင္းျဖင့္ ပထမအႀကိမ္ (၇) တုိင္တုိင္ အသံမစဲ မဟာပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္ႀကီးသည္ အသက္၀င္စတင္၍ သီတဂူဓမၼ၀ိဟာရေက်ာင္းအတြင္းႏွင့္ သီတဂူဒကာ+သီတဂူဒကာမမ်ားတုိ႔ စိတ္ႏွလုံး သႏၲာန္၀ယ္ မရပ္မနား ဓမၼအသံမ်ား စီးဆင္းေနခဲ့သည္မွာ သုံးရက္ေျမွာက္ပင္ ရွိခဲ့ေလေတာ့သည္။
ပ႒ာန္းျမတ္ေဒသနာ တရားသံမ်ား အသံခ်ဳိျမ ေအးျမၾကည္လင္ စီးဆင္းနိဳင္ေစဖုိ႔ အသံပုိင္းဆုိင္ရာ စက္ပစၥည္မ်ားကုိ နိဳင္စံျမင့္+မသန္းသန္း၀င္း (မြန္မိသားစု)မွ အပင္ပန္းခံ လုိအပ္သည္မ်ား ျဖည့္ဆည္း၍ ကုိကုိေထြး+မညိဳညိဳစိုး၊သမီးေလး-စႏၵီစုိးေထြးတုိ႔ႏွင့္ ကုိေအာင္ျမင့္ထြန္း+မျမတ္သႏၲာထြန္း သမီးေလး-လင္းကလ်ာထြန္းတုိ႔ကလည္း သဒၶါေဖြးျဖဴ အသံထြက္ဖုိ႔အေရး အားေပးေထာက္ပံ့လွဴဒါန္းၾကပါသည္။
ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္ အသံမစဲ ရြတ္ဖတ္ဖုိ႔အေရး သဒၶါလႈိင္းတုိ႔ ေဖြးေဖြးလႊလႊ လႈိင္းထေနၾကေသာ သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္ငါးပါးႏွင့္ ဒကာ+ဒကာမတုိ႔၏ တက္ၾကြ ၾကည္လင္ စိတ္အစဥ္သည္ ပ႒ာန္းပြဲအတြက္ စီစဥ္ရေသာ မိမိ၏ ႏွလုံးသားကုိ ပင္ပန္းမႈမ်ား ေမ့ေပ်ာက္ ေအာ္ ေနာက္ႏွစ္ဆုိရင္ ဒီထက္မက ပုိ၍ပင္ စည္ပင္ ေအာင္က်င္းပမည္ဟု အနာဂတ္ပ႒ာန္းပြဲကုိပင္ စိတ္ကူးႏွင့္ စီစဥ္ေနမိေတာ့သည္။
ေန႔ညမအား အသံမစဲေအာင္ ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ၾကသည့္ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားစာရင္းကုိ ခ်ေရးၾကည့္ မိသည္။ သံဃာေတာ္မ်ား စာရင္း
(၁) အရွင္ယသ (၂) အရွင္သုႏၵရ (၃) အရွင္နႏၵ၀ံသ (၄) အရွင္ၾသဘာသ (၅) အရွင္ပ႑ိတ (၅) အရွင္နာယက
လူပုဂၢိဳလ္မ်ား စာရင္း
(၁) ဦးဟန္ေဇာ္ (၂) ဦးေအာင္သန္း+ေဒၚတင္တင္လွ (၃) ဦးေအာင္ကုိး+ေဒၚျမင့္ျမင့္သူ (၄) ေဒါက္တာ၀င္းခ်ဳိ လႈိင္+ေဒါက္တာရီရီခ်ဳိ (၅) ေဒၚခင္စန္းျမင့္ (၆) မခင္ေအာင္ေအာင္၀င္း (၇) ကုိကုိေထြး+မညိဳညိဳစုိး (၈) ကုိေအာင္ဆန္းဦး၊ (၉) ကုိမင္းစုိး+မစႏၵာ (၁၀) ကုိေအာင္လြင္+မသီတာ၀င္း (၁၁) ကုိနိဳင္+မခင္တင္လတ္ (၁၂) သားသား (၁၃) ကုိမင္းေအာင္ျမင့္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား (၁၄) ကုိညီ+မသိန္းသိန္း၀င္း (၁၅) ကုိရဲဒင္း+မေအးေအး၀င္း (၁၆) ကုိေမာင္ေမာင္ (၁၇) ကုိခြန္မ်ဳိးငယ္+မသႏၲာ (၁၈) မသန္းသန္းေအး (၁၉) ေမာင္ေလး (၂၀) မသန္းသန္း၀င္း အစရွိသည့္ ဒကာ+ဒကာမမ်ားတုိ႔က ပါ၀င္ ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ၾကသည္။
ထူးထူးျခားျခား မြန္ဘာသာ မြန္စကားျဖင့္ ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္ႀကီးကုိ အားတက္သေရာ သဒၶါအျပည့္ ေစတနာ အျပည့္တုိ႔ျဖင့္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ထပ္ခါတလဲလဲ နိဳင္သီဟ နိဳင္စန္းယုတို႔ကလည္း ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ေလသျဖင့္ ထူးျခားေလသည္၊ အက်ဳိးမ်ားေလမည္ျဖစ္ပါသည္။
ဒုတိယညပိုင္းႏွင့္ တတိယမနက္ပုိင္းတြင္ အိပ္ေရးအပ်က္ခံကာ ဒကာေလး ေမာင္မင္းစုိးႏွင့္ သားသားတုိ႔ ကလည္း ကုိယ္တုိင္လည္း ပူေဇာ္ သံဃာေတာ္မ်ား ရြတ္ဖတ္နိဳင္ဖုိ႔ အခ်ိန္ေတာ္မေႏွးေစဖုိ႔ အားေပး ကူညီၾကသည္။
ပ႒ာန္းပြဲ ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ပြဲအတြက္ သံဃာေတာ္ မပင္မပန္း ရြတ္ဖတ္နိဳင္ေစဖုိ႔ အရုဏ္ဆြမ္း+ေန႔ဆြမ္းတုိ႔ျဖင့္ သဒၶါေဖြးျဖဴ ခ်က္ျပဳတ္စီမံေပးၾကသည့္ အလွဴရွင္မ်ားစာရင္းမွာ
ပ႒ာန္းပြဲ ပထမေန႔
အရုဏ္ဆြမ္း အလွဴရွင္ - မိခင္ႀကီး ေဒၚၾကင္ဆုိင္ႏွင့္ ဥကၠႀကီး ဦးေအာင္သန္း+ေဒၚတင္တင္လွ၊
ေန႔ဆြမ္း အလွဴရွင္ -ေဒၚခင္စန္းျမင့္၊ သား-ကုိပီတာ+သမီး မခင္ေအာင္ေအာင္၀င္းမိသားစုႏွင့္ ကုိေအာင္လြင္+ မသီတာ၀င္း မိသားစု။
ပ႒ာန္းပြဲ ဒုတိယေန႔
အရုဏ္ဆြမ္း အလွဴရွင္ - ကုိကုိေထြး+မညိဳညိဳစုိး မိသားစုႏွင့္ ကုိညီညီ+မသိန္းသိန္းေ၀
ေန႔ဆြမ္း အလွဴရွင္- ေဒၚျမင့္ေ႒းမိသားစု၊ ကုိေဂ်ာ္နီ မိသားစု၊ ကုိနိဳင္+မခင္တင့္လတ္ မိသားစု၊ ကုိ၀င္းဗိုလ္+မသန္းသန္းေအး မိသားစု၊ ကုိရဲဒင္+မေအးေအး၀င္း မိသားစု၊ ကုိခြန္မ်ဳိးငယ္+မသႏၲာ မိသားစု၊ ကုိေအာင္လြင္+မသီတာ၀င္း မိသားစု၊ နိဳင္စံျမင့္+မသန္းသန္း၀င္းမိသားစု (မြန္မိသားစု)၊ ေဒၚခင္စန္းျမင့္၊ သား-ကုိပီတာ+သမီး-မခင္ေအာင္ေအာင္၀င္း မိသားစု
ပ႒ာန္းပြဲ ဒုတိယေန႔ ည အေဖ်ာ္အလွဴရွင္
ကုိရဲဒင္+မေအးေအး၀င္းမိသားစုတုိ႔မွ ဂ်င္းသုတ္ လွဴဒါန္းသည္။
နိဳင္စံျမင့္+မသန္းသန္း၀င္း (မြန္မိသားစု) တုိ႔မွ အေဖ်ာ္အရည္တုိ႔ျဖင့္ လွဴဒါန္း ေထာက္ပံ့ေပးသည္။
ပ႒ာန္းပြဲ တတိယေန႔
အရုဏ္ဆြမ္းအလွဴရွင္- မိခင္းႀကီးေဒၚၾကင္ဆုိင္ႏွင့္ သား-ဦးေအာင္သန္း+ေဒၚတင္တင္လွ
ေန႔ဆြမ္းအလွဴရွင္- ကုိခ်င္း+မေလး မိသားစု၊ နိဳင္စံျမင့္+မသန္းသန္း၀င္း (မြန္မိသားစု) မစိန္ၾကည္ မိသားစု၊ ကုိခြန္မ်ဳိးငယ္+ မသႏၲာ မိသားစု၊ ဦးေအာင္ၿမိဳင္+ေဒၚၿမိဳင္မိသားစု၊ ကုိေအာင္လြင္+မသီတာ၀င္ မိသားစု၊ ကုိနိဳင္+မခင္တင္လတ္ မိသားစု၊ ေဒၚတင္တင္လွ၊ ေဒၚခင္စန္းျမင့္တုိ႔မွ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ ပ႒ာန္းပူေဇာ္ၾကသည့္ လူဂၢိဳလ္တုိ႔အား အာဟာရဒါနတုိ႔ျဖင့္ သာသနာေတာ္ႀကီးအတြက္ လွဴဒါန္းၾကသည္။
ဤမွတ္တမ္းတြင္ ပါ၀င္သည့္ ဆြမ္းအာဟာရဒါန အလွဴရွင္မ်ားႏွင့္ အသံအား ေစတနာ သဒၶါတရားအားတုိ႔ျဖင့္ အဘိဓမၼာေဒသနာေတာ္ႀကီး အသံမစဲ စုေပါင္းရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ပြဲသည့္ ဓမၼသဒၵ ဓမၼပူဇာ အလွဴရွင္တုိ႔သည္ မွန္းဆသည့္ထက္၊ေတြးဆသည္ထက္ တိုးပြား၍ေန ေအာင္ျမင္၍ေနေလေတာ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ (၇)ရက္ ပ႒ာန္းပြဲသာမက (၁)လပ႒ာန္းေဒသနာရြတ္ဖတ္ပြဲႀကီး က်င္းပလွ်င္လည္း မျဖစ္နိဳင္စရာမရွိ တကယ္ပင္ အခက္ခဲမရွိ ေအာင္ျမင္ လိမ့္မည္ဟု ေတြေ၀ျခင္း မရွိ မိမိယုံၾကည္မိေၾကာင္းမွတ္တမ္းတင္လုိက္ရပါသည္။ က်န္ရွိသည့္ ရက္မ်ားအတြက္ ဆက္လက္ ေရးသားေဖာ္က်ဴး ပါဦးမည္။

ယုံၾကည္ ေပ်ာ္ရႊင္ စိတ္အစဥ္ျဖင့္
အရွင္နာယက (မနက္ျဖန္)

ကုသိုလ္ဘယ္လိုတိုး
တစ္ခ်ိန္တုန္းကေပါ့.. ျမတ္ဗုဒၶသည္ ေကာသလတိုင္းမွာရွိတဲ့ ေပါက္ပင္ေတာ ရြာေလးတြင္ သီတင္းသံုးလွ်က္ ရဟန္းအေပါင္းကို တရားေရေအးတိုက္ေၾကြး ေနေတာ္မူရင္း ႏူးညံ့ေသာ စိတ္ႏွလံုးျဖင့္ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ သူ၏ရဟန္း ပရိသတ္ၾကီးကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ရွဳေတာ္မူကာ သူ၏လက္ယာဘက္တြင္ သီတင္းသံုးေနေသာ အရွင္သာရိပုၾတာမေထရ္ျမတ္ကို..
ခ်စ္သား သာရိပုၾတာ.. ရဟန္းအေပါင္းဟာျဖင့္.. ထိုင္းမွိဳင္းမွဳ မရွိ ပကတိ တည္ၾကည္တဲ့ စိတ္ႏွလံုးေတြ ရွိႏွင့္ေနဘိ၏.. ငါကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ေညာင္းညာေန၍ ေခတၱအနားယူမည္.. သင္ခ်စ္သားဆက္လက္ပီး တရားေဟာပါေလဟု မိန္႕မွာေတာ္ေသာေၾကာင့္.. ေကာင္းလွပါပီ ျမတ္အရွင္ဟု ဆုိကာ.. ဆက္လက္တရားေရေအးတိုက္ေကြ်းေလသည္မွာ..
ငါ့ရွင္တို႕.. လဆုတ္ရက္မွာ ထြက္ေပါၚလာေသာ လသည္ တျဖည္းျဖည္း ႏွင့္ ေန႕ေရာညပါ အဆင္းအေနနဲ႕လဲ ဆုတ္ယုတ္လာသလို၊ အလံုးအ၀ိုင္းအား ျဖင့္လဲ ဆုတ္ယုတ္လာသလို၊ အေရာင္အားျဖင့္လဲ ေမွးမွိန္လာသလို၊ ငါ့ရွင္တို႕ ထို႕အတူသာပဲ ကုသိုလ္တရားတို႕.၌ ယံုၾကည္မွဳမရွိသူ၊ အရွက္မရွိသူ၊ ထိတ္လန္႕မွဳ မရွိသူ၊ အားထုတ္မွဳမရွိသူ၊ ကုသိုလ္တရားတို႕၌ အသိညာဏ္မရွိသူ ပ်င္းရသူ၊ ပညာမဲ့သူ၊ အမ်က္ေဒသထြက္တတ္သူ၊ အျငိဳးအေတးၾကီးသူ၊ အလိုဆိုးရွိသူ၊ မိတ္ေဆြယုတ္ရွိသူ၊ အယူမွားရွိသူ မည္သူမဆို ေရာက္လာသမွ်ေသာ ေန႕ညတို႕တြင္ ကုသိုလ္တရားတို႕၌ ဧကန္မုခ် ဆုတ္ယုတ္ေနေလ၏။ တိုးပြားရန္ကား မေမွ်ာ္လင့္ပါေလႏွင့္ဟု.. မိန္႕ဆိုေတာ္မူ ေလ၏။
ကုသိုလ္တရားတို႕၌ ယံုၾကည္မွဳရွိသူ၊ အရွက္ရွိသူ၊ ထိတ္လန္႕မွဳရွိသူ၊ အားထုတ္မွဳရွိသူ၊ ယင္းတရားတို႕၌ အသိညာဏ္ရွိသူ ဘယ္သူမဆိုဟာျဖင့္ လဆန္းရက္မွာ ထြက္လာတဲ့ လသည္ ေန႕ညမျပတ္ အဆင္း အေရာင္ အ၀န္း အ၀ိုင္းသည္ ဆုတ္ယုတ္မွဳမရွိပဲ အဆက္မျပတ္တိုးပြားေနဘိသကဲ့သို႕ ထိုပုဂၢိဳလ္သည္ ကုသိုလ္တရားမ်ား အဆက္မျပတ္တိုးပြား စည္ပင္ေနေလသည္ ဟု မိန္႕ေတာ္မူ၏။

ဘုန္းသာ(ပန္းၿမိဳ႕ေတာ္)

တစ္ခါက သစ္ရိပ္၀ါးရိပ္မ်ားျဖင့္ ေအးခ်မ္းေနေသာ ရြာငယ္ေလးတစ္ရြာရွိေလ၏..
ရြာဦးထိပ္တြင္မူ ေလအေ၀ွ႕တြင္ ဆဲလဲသံသာသာျဖင့္ ထံုးေစတီေဖြးေဖြး တစ္ဆူႏွင့္အတူ ဆိပ္ျငိမ္လြန္း လွသည့္ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းလဲရွိေလ၏၊ ထိုေက်ာင္းတြင္ သီတင္းသံုးေနသည့္ ဆရာေတာ္သည္ လည္း ဘ၀၏ေအးခ်မ္းမွဳကို ထာ၀ရပိုင္ဆိုင္ထားေလ၏။
တစ္ေန႕ ဆရာေတာ္ထံ ရြာထဲမွ ဒကာတစ္ဦးေရာက္လာကာ ဆရာ ဒကာ ႏွစ္ဦးသား မွတ္သားစရာ စကားေတြ ေျပာၾကားၾကရင္း ဒကာက ဆရာေတာ္ကို ေမးခြန္းႏွစ္ခုကို ေမးေလွ်ာက္လိုက္ေလ၏၊

ဒကာ… အရွင္ဘုရား လူေတြ ေျပာေျပာေနၾကတဲ့ ခ်မ္းသာတယ္ဆိုတာ ဘာလဲဘုရား..
ပီးေတာ့.. ဆင္းရဲတယ္ဆိုတာ ဘာလဲဘုရား.. တပည့္ေတာ္မသိလို႕ ေျဖၾကား ေပးပါဘုရား..ဟူ၏
ဆရာေတာ္… ဒကာေတာ္.. ေလာကၾကီးမွာ ဘ၀သစ္ခႏၶာရလာရင္ ဆင္းရဲတာပဲ
ပီးေတာ့ ဘ၀သစ္ခႏၶာမရေတာ့ရင္ ခ်မ္းသာေတာ့တာပဲ ဒကာေတာ္
ဒကာ… အရွင္ဘုရား ဘ၀သစ္ခႏၶာရလာရင္ဆင္းရဲပီး ဘ၀သစ္ခႏၶာမရေတာ့ရင္ ခ်မ္းသာတယ္ဆိုတာေလး ဆက္လက္ရွင္းျပပါအံုးဘုရား..
ဆရာေတာ္… ဒကာေတာ္ ဘ၀သစ္ခႏၶာရလာပီဆိုရင္.. ရာသီဥတုေအးေတာ့လဲ ေအးလြန္းတဲ့ ဒုကၡ၊ ပူလာပီဆိုေတာ့လဲ ပူလြန္းတဲ့ဒုကၡ၊ စားခ်င္ေတာ့ စားခ်င္တဲ့ဒုကၡ၊ ေသာက္ခ်င္တဲ့ဒုကၡ၊ စားျပန္ေသာက္ျပန္ေတာ့လဲ က်င္ၾကီးက်င္ငယ္စြန္႕ခ်င္တဲ့ ဒုကၡ၊ ရာဂမီး ေဒါသမီး ေမာဟမီး ေတာက္ေလာင္မွဳဒုကၡ၊ ၾကီးႏိုင္ငယ္ညွင္းမွဳ ေၾကာင့္ ရိုက္ႏွက္ ထိုးခုတ္ ပစ္သတ္ခံရမွဳဒုကၡ၊ သဘာ၀ေဘးဒဏ္ခံရမွဳဒုကၡ၊ ဟိုဟာမလုပ္ရ ဒီဟာမလုပ္ရနဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ အာဏာပါ၀ါရွိသူေတြ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြ မိဖ သားမယားေယာက်ၤားတို႕ရဲ႕ အဆင့္ဆင့္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မွဳ စ တာေတြဟာ အနဲနဲ႕အမ်ား ခံစားရမည္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ဘ၀သစ္ရလာရင္ ဆင္းရဲတယ္လို႕ ငါေျပာတာေပါ့ ဒကာ။
ပီးေတာ့ ဘ၀သစ္ခႏၶာမရေတာ့ရင္ အထက္ပါဆင္းရဲဒုကၡေတြ ျဖစ္လာႏိုင္ စရာအေၾကာင္းမရွိႏိုင္တဲ့အတြက္ ခ်မ္းသာစစ္ျဖစ္ေပတယ္လို႕ ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္ပါတယ္ ဒကာေတာ္… ဟု မိန္႕ၾကားေတာ္မူ၏။

ဘုန္းသာ(ပန္းၿမိဳ႕ေတာ္)

၁၃၇၂-ခု၊ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္(၂၁-၁၁-၁၀)တနဂၤေႏြေန႔သည္ သာမညဖလသုတ္ အခါေတာ္ေန႔ျဖစ္ပါသည္။ ဆီးႏွင္း၊ ျမဴ-တိမ္၊ သူရိန္-မီးခုိး ညစ္မ်ဳိးငါးပါး ကင္းစင္ပသည့္ လျပည့္၀န္းႀကီးကုိၾကည့္ၿပီး မဂဓတုိင္းႀကီး၏ျပည့္ရွင္ ဘုရင္အဇာတသတၳဳမင္းသည္ ဤအခါအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ မည့္သည့္ပုဂၢဳိလ္ထံသြားၿပီး တရားေတာ္မ်ားနာရလွ်င္ ေကာင္းမည္နည္းဟု အႀကံအစည္ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မင္းတုိင္ပင္ခံ အမတ္တုိ႔အား ေမးျမန္းေလရာ ပုရာဏကႆပအစရွိေသာ ဒိ႒ိဆရာႀကီးေျခာက္ေယာက္ထံသြားၿပီး တရားနာလွ်င္ ေကာင္းလိမ့္မည္ဟု အႀကံျပဳၾကေလသည္။ အဇာတသတၳဳမင္းသည္ သြားေရာက္၍ ရဟန္းျပဳရျခင္း၏ အက်ဳိးကုိ ေမးျမန္းရာ ဒိ႒ိဆရာႀကီးေျခာက္ေယာက္တုိ႔က-ကုသုိလ္၊ အကုသုိလ္၊ ငရဲ၊ တိရစၦာန္၊ နတ္ျပည္၊ ျဗဟၼာျပည္၊ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာဆုိတာ မရွိဘူးဆုိတဲ့ နတၳိက၀ါဒကုိလည္းေကာင္း၊ ဆင္းရဲျခင္း ခ်မ္းသာျခင္းသည္ အေၾကာင္းကင္းလ်က္ျဖစ္တယ္ အေၾကာင္းမရွိဘူးဆုိတဲ့ အေဟတုက၀ါဒကုိလည္းေကာင္း၊ ဘာလုပ္လုပ္ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ လုပ္ရာမေရာက္ဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ လူဆုိတာ ရုပ္ကလာပ္၊ ဓားဆုိတာ ရုပ္ကလာပ္၊ လူတစ္ေယာက္က လူတစ္ေယာက္ကို ဓားနဲ႔ထုိးလွ်င္ပင္ ျပစ္မႈမေရာက္ဘူးဆုိတဲ့ အကိရိယ၀ါဒကုိလည္း ေျဖၾကားၾကကုန္၏။ အဲဒါေၾကာင့္ အဇာတသတၱဳမင္းႀကီး အလြန္စိတ္ပင္ပန္းခဲ့ရေလသည္။ ထုိဒိ႒ိဆရာႀကီး ေျခာက္ေယာက္တုိ႔၏တရားမ်ားသည္ မိစၦာဒိ႒ိတရားမ်ားပင္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တကယ့္ေအးခ်မ္းမႈကို ေပးစြမ္းႏုိင္ေသာတရားမ်ား မဟုတ္ေၾကာင္း သိရွိလ်က္ သမားေတာ္ႀကီးဇီ၀ကအား ေမးျမန္းေလေသာ္ သမားေတာ္ႀကီး ဇီ၀ကက သဗၺညဳျမတ္စြာဘုရားထံသြားၿပီး တရာေတာ္မ်ားနာလွ်င္ ေကာင္းမည္ဟုအႀကံေပးၿပီး ျမတ္စြာဘုရား အထံေတာ္သုိ႔ ဆင္တပ္၊ ျမင္းတပ္၊ ရထားတပ္၊ ေျခလ်င္တပ္တုိ႔ျဖင့္ ၀န္းရံလ်က္ ေခၚေဆာင္သြားေလသည္။ ထုိအခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ဤသာမညဖလသုတ္ေတာ္ကုိ ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔၏ အေျခခံျဖစ္ေသာ စူဠသီလ၊ မဇၥ်ိမသီလ၊ မဟာသီလစသည္ျဖင့္ ေဆာက္တည္က်င့္ႀကံအားထုတ္ရမည့္ ကိုယ္ႏႈတ္စိတ္ကို ထိမ္းသိမ္းက်င့္ရမည့္တရားမ်ားကုိ ေဟာၾကားေတာ္မူပါသည္။ ရဟန္းျပဳရုံမွ်ျဖင့္ ဘုဇိႆသုခကို ရရွိျခင္းဆုိတဲ့ ေက်းကၽြန္အျဖစ္မွ ကင္းလြတ္ျခင္း ခ်မ္းသာကုိ ခံစားရပါသည္။ ထုိမွတပါး သီလကုိ ေဆာက္တည္ျခင့္းျဖင့္ အန၀ဇၨသုခ၊ သမာဓိ၏အက်ဳိးေက်းဇူးဆုိတဲ့ ၀ိေ၀ကသုခ၊ ပညာတရား၏ အက်ဳိးေက်းဇူး ၀ိမုတၱိသုခကို ရရွိမည္ျဖစ္တဲ့ အဆင့္ဆင့္အားထုတ္ရပုံမ်ာကုိ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ထုိအခါမွစ၍ အဇာတသတၳဳမင္းသည္ သာသနာျပဳမင္းတစ္ပါး ျဖစ္လာေသာ္လည္း အဖကုိ သတ္မိေသာအျပစ္ေၾကာင့္ အ၀ီစိငရဲတြင္ ႏွစ္သုံးေသာင္း က်ေရာက္ခံစားရေလသည္။ အမွန္စင္စစ္အားျဖင့္ ႏွစ္ေျခာက္ေသာင္းခံရမွာျဖစ္ေပမဲ့ ရတနာသုံးပါးကုိ အႀကြင္းမဲ့ သက္၀င္ယုံၾကည့္ကုိးကြယ္ခဲ့ေသာေကာင္းမႈေၾကာင့္ လြတ္ေျမွာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ဤသည္ကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ႏွစ္စဥ္ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ကုိ သာမညဖလသုတ္ အခါေတာ္ေန႔ဟု သတ္မွတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
ထုိေန႔တြင္ စာေရးသူႏွင့္ ဦး၀ိသုတအားျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ပါးတုိင္ပင္လ်က္ ဗာရာဏသီတကၠသုိလ္တြင္ ပညာရည္ႏုိ႔ေသာက္ေနၾကကုန္ေသာ ျမန္မာျပည့္ဖြား သံဃာေတာ္ (၂၃)ပါးတုိ႔အား ေန႔ဆြမ္း၊ မုန္႔၊ သစ္သီးစသည္တုိ႔ျဖင့္ ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းပါမည္။ ဤကုသုိလ္ပုည ျပဳသမွ်ကုိ မယ္ေတာ္ႀကီးႏွင့္တကြ ျမင္အပ္ မျမင္အပ္၊ ေ၀းေန နီးေန၊ ေ၀ေနယ်မ်ားစြား သတၱ၀ါမွန္သမွ် အနႏၱတုိ႔အား အမွ်ေပးေ၀လိုက္ပါသည္၊ အမွ်ရၾကကုန္သည္ျဖစ္၍ ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာၾကသည္ ခ်မ္းသာၾကသည္ ျဖစ္ၾကပါေစကုန္သတည္း။ ။

သီတဂူစန္းလပမာ ခ်မ္းျမသာယာ ရွိၾကပါေစ။ ။

ရွင္သုခ (မင္းလွ)

ဒီေန႔ သူေတာ္ေကာင္းအေပါင္းတုိ႔ ဘာလုပ္တဲ့ေန႔လဲဆုိရင္ ရိကၡာေကာင္းေတြ စုေဆာင္းတဲ့ေန႔ျဖစ္တယ္။ ဘယ္လိုရိကၡာေကာင္းေတြ စုေဆာင္းတဲ့ေန႔လဲဆုိေတာ့ ေန႔တုိင္းလည္း ဘုရားတပည့္ေတာ္တုိ႔ လွဴေနတာပဲဘုရား၊ အဘယ္ေၾကာင့္ ဒီေန႔မွ ရိကၡာေကာင္းေတြ စုတဲ့ေန႔လို႔ ေဟာရပါသလဲဆုိရင္ ေန႔တုိင္းစုေနတဲ့ ရိကၡာေတြက ဘုံဆုိင္ရကၡာေတြ စုေနၾကတာျဖစ္တယ္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဘုံဆုိင္ျဖစ္ရသလဲဆုိရင္ ေရ၊ မီး၊ မင္း၊ ခုိးသူ မခ်စ္မႏွစ္သက္ေသာသူစတဲ့ ရန္သူမ်ဳိးငါးပါးနဲ႔ မျပတ္ဆက္ဆံေနလို႔ ဘုံဆုိင္။ ဒီေန႔ စုေဆာင္းလုိက္တဲ့ ရိကၡာေကာင္းေတြက ဘယ္ရန္သူမ်ဳိးမွ မဖ်က္ဆီးႏုိင္ဘူး တမလြန္ဘ၀ကုိလည္း ယူသြားလို႔ရတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ ကုိယ္ပုိင္ရကၡာေကာင္းေတြကုိ စုေနတာျဖစ္တယ္။ ဒီရိကၡာေကာင္းက ဘာလုပ္ဖုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကူတုိ႔စီးဖုိ႔ပဲတဲ့၊ ျမတ္စြာဘုရားက (၃၁)ဘုံသား သတၱ၀ါေတြကုိ သနားလြန္းလို႔ မဂ္ဖုိလ္သုိ႔ေရာက္ႏုိင္တဲ့ ကုသုိလ္ေတြကုိ ျပဳေစခ်င္လြန္းလို႔ ဥပမာအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီ ဥပမာ အမ်ဳိးမ်ဳိးထဲက ဒီေန႔ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ရဲ႕ အလွဴမွာ ကူတုိ႔ေလွကေလး ဥပမာေပးေဟာတဲ့တရားနဲ႔ ဓမၼဒါနျပဳပါ့မယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ တရားနိဒါန္းပ်ဳိးတဲ့အေနနဲ႔ လိုက္ဆုိလိုက္စမ္းပါ။
(ကူတုိ႔ေလွပမာ၊ ရုပ္ခႏၶာ၊ တူစြာမွတ္ၾကေလ)=သုံးေခါက္ဆုိပါ။
ျမတ္စြာဘုရားက ခ်စ္သား ခ်စ္သမီတုိ႔ သင္တုိ႔ရထားတဲ့ ခႏၶာကို္ယ္ႀကီးက ကူတုိ႔ေလွႀကီးနဲ႔တူတယ္။ ကူတုိ႔ေလွဆုိတာ ေခ်ာင္းေတြ ျမစ္ေတြျဖတ္ၿပီး ဒီဘက္ကမ္းကေန ဟုိဘက္ကမ္း၊ ဟုိဘက္ကမ္းကေန ဒီဘက္ကမ္းကုိ ပုိ႔ေပးရတဲ့ကူတုိ႔ေလွ၊ အဲဒီကူတုိ႔ေလွေပၚမွာ ေလွာ္တဲ့လူရယ္၊ စီးတဲ့လူရယ္ လူႏွစ္ေယာက္အၿမဲပါရတယ္။ ကူတုိ႔ေလွေပၚမွာ စီးတဲ့လူရွိမွ ကူတုိ႔ေလွသမားက ေလွာ္ပုိ႔ေပးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေလွစီးတဲ့လူက ဘယ္သူလဲဆုိေတာ့---ဆုိလိုက္--
(နာမ္ခႏၶာမူ၊ ေလွစီးသူ၊ ပုံတူမွတ္ၾကေလ) သုံးေခါက္ဆုိ။
ဟုိဘက္ကမ္းကေန ဒီဘက္ကမ္း၊ ဒီဘက္ကမ္းကေန ဟုိဘက္ကမ္းပုိ႔တဲ့ ကူတုိ႔ေလွစီးၾကသလို္ပဲ ေဟာဒီရုပ္ခႏၶာ ကူတုိ႔ေလွေပၚစီးလိုက္ၾကမည့္ ခရီးသြားေတြက ဘယ္သူေတြလည္းဆုိေတာ့ စိတ္၊ ေစတသိက္နာမ္ခႏၶာေတြ။ စိတ္(၈၉)ပါး။ ေစတသိက္(၅၂)ပါး။ အဲဒီ စိတ္ ေစတသိက္ဆုိတဲ့ နာမ္ခႏၶာေတြက ေလွစီးသမား ခရီးသြားနဲ႔တူတယ္။ အဲဒီေတာ့ စိတ္ ေစတသိက္ဆုိတဲ့ နာမ္ခႏၶာခရီးသြားေတြက အၿမဲပဲ စီးေနၾကေတာ့မွာလားဆုိေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ေလာကမွာရွိတဲ့ ကူတုိ႔ေလွစီးတဲ့ခရီးသြားေတြ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ဆိပ္ကမ္းေရာက္ဆင္းၿပီး ကိုယ္အလုပ္ရွိရာဌာနကို အႏွံ႔သြားၾကသလိုပဲ၊ အဲဒီ ရုပ္ခႏၶာေပၚ စီးနင္းလိုက္ပါၾကတဲ့ နာမ္ခႏၶာ စိတ္ ေစတသိက္ဆုိတဲ့ ခရီးသြားေတြကလည္း သူတုိ႔လိုခ်င္တဲ့ဆိပ္ကမ္းေရာက္ရင္ ရုပ္ခႏၶာဆုိတဲ့ ကူတုိ႔ေလွႀကီးေပၚကဆင္းၿပီး သူတုိ႔သြားခ်င္တဲ့ေနရာကုိ ခရီးဆက္ၾကရအုံးမယ္တဲ့။
ကူတုိ႔ေလွပမာ၊ ရုပ္ခႏၶာ၊ တူစြာမွတ္ၾကေလ။
နာမ္ခႏၶာမူ၊ ေလွစီးသူ၊ ပုံတူမွတ္ၾကေလ။
အုိ နာ ႏွစ္၀၊ ေလွာ္ပုိ႔ၾက၊ ေန႔ည မဆုိင္းေပ။
ေလာကမွာ လူေတြစီးေနၾကတဲ့ ကူတုိ႔ေလွႀကီးမွာ ဦးစီးနဲ႔ ပဲ့စီးလို႔ ကူတုိ႔သမားႏွစ္ေယာက္ရွိသလို၊ ရုပ္ခႏၶာေလွႀကီးေပၚမွာ လိုက္ပါစီးေနတဲ့ စိတ္ ေစတသိက္ဆုိတဲ့ နာမ္ခႏၶာေလွသမားေတြကုိ ဟုိဘက္ကမ္းေရာက္ေအာင္ ေလွာ္ခတ္ပုိ႔ေနတာက ဇရာဆုိတဲ့ ကူတုိ႔သမားႀကီးရယ္၊ ဗ်ာဓိဆုိတဲ့ ကူတုိ႔သမားႀကီးရယ္ျဖစ္တယ္။ ဒါျဖင့္ ဒီဇရာ ဗ်ာဓိဆုိတဲ့ ကူတုိ႔သမားႀကီးႏွစ္ေယာက္က ဘယ္ဘက္ကမ္းကေန ဘယ္ဘက္ကမ္းကုိ ေလွာ္ပုိ႔ေနၾကတာတုန္းဆုိရင္ ဇာတိပဋိသေႏၶေနတယ္လို႔ေခၚတဲ့ ဒီဘက္ကမ္းကေန မရဏဆုိတဲ့ ဟုိဘက္ကမ္းေရာက္ေအာင္ ပုိ႔ေနၾကတာျဖစ္တယ္။
ေလာကမွာ စီးေနရတဲ့ ကူတုိ႔ေလွသမားေတြက ေန႔လည္ဘက္မွာ ေလွာ္ေနၾကတာျဖစ္တယ္၊ ညဘက္ေရာက္ေတာ့ နားၾကရလိမ့္ဦးမယ္ေလ၊ ဒီရုပ္ခႏၶာ ေလွႀကီးေလွာ္ေနတဲ့ ေလွသမားႀကီးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေန႔လည္းမနား ညလည္းမနားရဘူး အၿမဲတန္း ေလွာ္ခတ္ေနၾကရတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဆုိလုိက္ပါ---
အုိ နာ ႏွစ္၀၊ ေလွာ္ပုိ႔ၾက၊ ေန႔ည မဆုိင္းေပ၊
ဇာတိ ကမ္းမွ၊ မရဏ ကူးၾက လူတုိင္းေလ။
ရုပ္ခႏၶာႀကီး ေလွာ္တာက ဇရာနဲ႔ ဗ်ာဓိ၊ ဇရာက ဦးကေလွာ္၊ ဗ်ာဓိက ပဲ့ကေလွာ္၊ ဇာတိပဋိသေႏၶက ကမ္းလို႔ေခၚဆုိရတဲ့ ဒီမွာဘက္ကမ္းကေန မရဏ ေသျခင္းဘက္ကမ္းေရာက္ေအာင္ ေလွာ္ပုိ႔ေနၾကတာျဖစ္တယ္။ လူေတြကသာ အိပ္္ေနၾကတာ သူတုိ႔ကေတာ့ ေလွာ္ခတ္ေနၾကတယ္ေလ၊ တမနက္လင္းတာနဲ႔ မရဏလမ္းဘက္ နီးသြားတာပဲ မဟုတ္လား။ တေန႔ထက္ တေန႔၊ တလထက္ တစ္လ၊ တႏွစ္ထက္ တစ္ႏွစ္၊ ပုိပုိနီးသြားတယ္ပဲေလ၊ လူတုိင္း ကူတုိ႔စီးေနရတာ၊ ဘယ္သတၱ၀ါမွ မလြတ္ဘူး၊ ကူတုိ႔စီးၿပီး သြားေနၾကတာခ်ည္းပဲ မဟုတ္ပါလား၊ ေလာကမွာ ကူတုိ႔ေလွစီးၿပီး ခရီးသြားတဲ့အခါ မိမိတုိ႔ သြားလိုတဲ့ဆိပ္ကမ္းေရာက္ေတာ့ ဆင္းသြားတဲ့အခါ ခ်မ္းသာတဲ့သူက ရိကၡာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ စားခ်င္တဲ့ အစားအစာ၊ ၀တ္ခ်င္တဲ့ အ၀တ္ေတြ၀တ္၊ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ လုံလုံေလာက္ေလာက္ ခရီးဆက္ၾကသလို၊ ဆင္းရဲတဲ့သူေတြကေတာ့ ဒုကၡပင္လယ္ေ၀ရေပါ့ေလ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ရိကၡာေကာင္းေကာင္းပါမွ လိုအပ္တဲ့ေနရာကို ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ သြားႏုိင္သလို ဒီရုပ္ခႏၶာေလွႀကီးေပၚမွာ ဇရာ ဗ်ာဓိဆုိတဲ့ ေလွသမားႀကီးႏွစ္ေယာက္ေလွာ္လို႔ ေသျခင္းဆုိတဲ့ မရဏကမ္းေရာက္ေအာင္ ခရီးဆက္ရဦးမယ္၊ ဒီေတာ့ သံသရာခရီးမွာ ရုပ္ခႏၶာေလွႀကီးစီးၿပီး ခရီးဆက္ၾကရဦးမယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ သံသရာခရီး သြားေနၾကတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းအေပါင္းတုိ႔မွာ ရိကၡာေကာင္းေတြ လိုလာၿပီေလ၊ ရိကၡာေကာင္းဆုိတာက အိမ္မွာရွာေဖြစုေဆာင္းထားတဲ့ ပစၥည္းေတြကုိ ဆုိလိုတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ အဲဒီပစၥည္းေတြက ဟုိဘက္ဘ၀ ရုပ္ခႏၶာေလွေပၚကုိ ယူသြားလို႔မရဘူး၊ ဒီဘ၀ ရုပ္ခႏၶာရဲ႕ ေလွစီးတဲ့အခါေလးမွာပဲ သုံးလို႔ရတယ္ေလ၊ အဲဒီ ပစၥည္းေတြက ရန္သူမ်ဳိး ငါးပါးနဲ႔ ဆက္ဆံေနတာျဖစ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ သံသရာပင္လယ္ႀကီးကလြတ္ေအာင္ ဘာပစၥည္းေတြ ယူသြားရမလဲဆုိေတာ့ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ-ရိကၡာေကာင္းေတြယူသြားရမယ္၊ အဲဒီပစၥည္းေတြကမွ မိမိသြားလိုတဲ့ လူဘုံ၊ နတ္ဘုံ၊ ျဗဟၼာ့ဘုံေတြကုိ သြားႏုိင္မယ္။
ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြားဘုရားက ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာတရားေတြကုိ ယူၾက၊ ဒါမွ သံသရာခရီးမွာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ က်င့္ႀကံေနထုိင္ရမွာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သံသရာပင္လယ္မွာ ခႏၶာေလွႀကီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္စီးရေအာင္ ရိကၡာေကာင္းနဲ႔တူတဲ့ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာတရားေတြကို စုေဆာင္းၾကရမယ္ေနာ္။ ကဲဆုိလုိက္---ကုိယ္ေနာက္ပါေၾကာင္း၊ ရိကၡာေကာင္း၊ စုေဆာင္းယူၾကေလ။
ထုိကဲ့သုိ႔ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ ရိကၡာေကာင္းေတြကုိ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း က်င့္ႀကံႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ၿပီးေတာ့ နိဗၺာန္တည္းဟူေသာ မအုိရာ၊ မနာရာ၊ မေသရာျဖစ္တဲ့ ဆိပ္ကမ္းသို႔ မိမိ၏ခႏၶာကုိေလွႀကီးေပၚမွာ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာကူးသမားမ်ားနဲ႔ ေလွကေလး ေပ်ာ္ေပ်ာ္စီးႏုိင္ၾကပါေစလို႔ ပတၳနာေအာင္ဆု ျပဳလိုက္ၾကကုန္ရာသတည္း။
(သာဓု၊ သာဓု၊ သာဓု)

သီတဂူစန္းလပမာ ခ်မ္းျမသာယာ ရွိၾကပါေစ။

ရွင္သုခ(မင္းလွ)

၂၃. ၁၀. ၂၀၁၀-ေန႔သည္ အဘိဓမၼာအခါေတာ္ေန႔ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ျဖစ္သည္။ သဗၺညဳတဥာဏ္ရွင္ ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးသည္ ခုႏွစ္၀ါေျမာက္၀ါေတာ္ကုိ မယ္ေတာ္ျဖစ္ခဲ့ဘူးေသာ သႏၱဳသိတနတ္သား အမွဴးျပဳသည့္ နတ္ျဗဟၼာအေပါင္းတုိ႔အား ၀ါတြင္းသုံးလပတ္လုံး အဘိဓမၼာေဒသနာေတာ္ျမတ္ကုိ ေဟာၾကားေတာ္မူရန္ တာ၀တိ ံသာနတ္ျပည္၌ ၀ါဆုိ၀ါကပ္ေတာ္မူခဲ့ေလသည္။ ထုိတာ၀တိ ံသာနတ္ျပည္မွ လူ႔ျပည့္သုိ႔ ျပန္လည္ၾကြေတာ္မူေသာေန႔မွာ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔ျဖစ္၍ ထုိေန႔တြင္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ သူေတာ္စင္အေပါင္းတုိ႔က သဗၺညဳတဥာဏ္ရွင္ ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္ျမတ္အား ႀကိဳဆုိပူေဇာ္သည့္အေနအားျဖင့္ ဆီမီးမ်ားျဖင့္ ထြန္းညွိပူေဇာ္ျခင္း၊ ပန္းမ်ားျဖင့္ လွဴဒါန္းပူေဇာ္ျခင္း၊ အဘိဓမၼာေဒသနာေတာ္ျမတ္ကုိ ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ျခင္း၊ ဥပုသ္သီလေဆာက္တည္ျခင္း၊ နိဗၺာန္ေစ်းမ်ားျပဳလုပ္၍ ေကၽြးေမြးလွဴဒါန္းျခင္းအားျဖင့္ စည္ကားသုိက္ၿမဳိက္စြာ က်င္းပၾကပါသည္။

ထုိေန႔၌ စာေရးသူသည္ သဗၺညဳတဥာဏ္ရွင္ ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးကုိ ပူေဇာ္ေသာအားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ဘ၀နတ္ေက်ာင္း ေျပာင္းေရြ႕သြားၾကကုန္ၿပီးေသာ ေမြးသမိခင္ ေက်းဇူးရွင္ မယ္ေတာ္ႀကီး ေဒၚက်င္သိန္း၊ ရဟန္းမယ္ေတာ္ႀကီး ေဒၚက်င္ျမ၊ အစ္မႀကီး မအုံးျမင့္၊ အစ္ကုိႀကီး ကုိ၀င္းစိန္တုိ႔အား ေကာင္းမႈတစ္ခု ျဖစ္ပါေစျခင္းအက်ဳိးငွါ ရည္သန္သမႈ အေၾကာင္းျပဳလ်က္ ဗာရာဏသီတကၠသုိလ္၀ယ္ ပညာရည္ႏုိ႔ ေသာက္စုိ႔ေတာ္မူၾကကုန္ေသာ ျမန္မာျပည္ဖြား သံဃာေတာ္ (၂၂)ပါးတုိ႔အား ေန႔ဆြမ္း၊ ေရခဲမုန္႔၊ ၾသဇာသီး၊ လိေမၼာ္သီး၊ ငွက္ေပ်ာသီးတုိ႔ျဖင့္ ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းပါသည္။ ဤေကာင္းမႈ၏ အက်ဳိးအာနိသင္ကုိ ေကာင္းမႈရွင္ႏွင့္တကြ မယ္ေတာ္ႀကီး ေဒၚက်င္သိန္းအမွဴးရွိေသာ ျမင္အပ္ မျမင္အပ္၊ ေ၀းေန နီးေန၊ ထက္ေအာက္ေပါင္းစုံ သတၱ၀ါေပါင္းမ်ားစြာတုိ႔သည္ ရရွိခံစားႏုိင္ၾကပါေစကုန္သတည္း။ ကုသုိလ္အမွ် ရရွိၾကကုန္သည္ျဖစ္၍ ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာၾကကုန္သည္ ခ်မ္းသာၾကကုန္သည္ လန္းျဖာၾကကုန္သည္ ျဖစ္ၾကပါေစကုန္သတည္း။
(နတ္လူ သာဓု ေခၚေစေသာ္)

ရွင္သုခ(မင္းလွ)

2-(1) Tapussa & Bhallika met the Buddha
During the Buddha’s eighth week at Bodhgaya, as he sat in the shade of the Rajayatana Tree, he was approached by the merchants Tapussa and Bhallika. These two men were leaders of a large caravan that was passing through Magadha.” They “made an offering of rice cake and honey to the Buddha and took the two refuges, the refuge in the Buddha and the refuge in the Dhamma (the Sangha, the third object of refuge, did not exist yet).”

The Sasanavamsa which is a chronicle written in Pali by a bhikkhu, Pannasami in Myanmar mentions several visits of the Buddha to Myanmar and one other important event: the arrival of the Buddha’s hair relics in Ukkala (Yangon). Tapussa and Bhallika, two merchants from Ukkala, were travelling through the region of Uruvela. They were leaders of a large caravan that was passing through Magadha and were directed to the Buddha by their family god. The Buddha had just come out of seven weeks of meditation after his awakening and was sitting in the shade of Rajayatana tree.Tapussan and Bhallika made an offering of rice cake and honey to the Buddha and took the two refuges, the refuge in the Buddha and the refuge in the Dhamma (the Sangha, the third refuge, did not exist yet).
Venerable Dr. Revata Dhamma wrote, “The Burmese proudly claim that the Buddha's first meal was offered by Tapussa and Bhallika. According to Buddhist literature they came from Okkala - presently known as Rangoon - on their way to Rajagiri and saw the Buddha at the foot of the Rajayatana Tree in the seventh week after His Enlightenment. After they offered the Buddha rice cakes and honey they requested Him to give them something to remember Him. The Buddha gave them eight pieces of His hair which were brought with respect and honour back to Burma. The king of Okkala welcomed them with great honour on their arrival and the hairs were enshrined in a traditional mound or stupa, which is now the biggest and highest stupa in the world, the Shwedagon golden pagoda of Rangoon.” The original stupa is said to have been 27 feet high. Today the Shwedagon pagoda has grown to over 370 feet.

2-(2) The Great Elder, Maha Thera Shin Gavempati invited the Buddha to Thaton in Lower Burma

“The first Indianized peoples in Burma were the Mons, an honour shared with their northern neighbours, the Pyus. The Mons, a people of Malayo-Indonesian stock, are related to the early inhabitants of Thailand and Cambodia, who also spoke Mon-Khmer languages. The Mons, who are considered to be the indigenous inhabitants of lower Burma, established their most significant capital at Thaton, strategically located for trade near the Gulf of Martaban and the Andaman Sea.
“Little is known of the early history of the Mon people, how long their various kingdoms flourished and the extent of their domains. For example, it is not definitely known if it was the Mon or the Pyu who controlled the lower delta region. Descriptions in Chinese and Indian texts specify their settlement area as being around the present day cities of Moulmein and Pegu in the monsoonal plains of Southeast Burma. This area was first known as Suvannabhumi (‘Land of Gold’) and later as Ramannadesa (‘Land of Ramanna’), Ramanna being the word for the Mon people. The area known as Suvannanbhumi was often connected with the historical Buddha in the later Burmese chronicles, which credits the Mons with first establishing the Buddhist religion in Burma. Although little is known about actual religious practice, trade connections through the Mon port city of Thaton can be traced to the Indian kingdom of the Buddhist King Ashoka from as early as the 3rd century B.C.”

TriplegemNet records that Maha Thera Shin Gavempati was one of the Buddha’s main disciples but he is not frequently mentioned in the Buddhist scriptures. It was believed according to purely Mon tradition that the Buddha himself visited the Kingdom of Thaton after having been entreated by Maha Thera Gavempati, who was later invited to participate in the First Buddhist Council.

The Pali Online Dictionary wrote that after the conversion of the people of Ramanna to Buddhism there was a constant exchange between the Kingdom of Ramanna and Ceylon to establish the Sangha in Ceylon. The King of Ramanna is said to have made gifts of an elephant to every vessel bringing goods from foreign lands.
2-(3) Maha Punna from Sunaparanta invited the Buddha to Pagan in Upper Burma
In the chapter entitled, “The Buddha’s Visits to the Region” (in the article Buddhism in Myanmar) Roger Bischoff tells us, “Punna, a merchant from Sunaparanta, went to Savatthi in India on business and there heard a discourse of the Buddha. Having won faith in the Buddha and the teachings, he took ordination as a bhikkhu-monk. After some time, he asked the Buddha to teach him a short lesson so that he could return to Sunaparanta and strive for Arahatship. The Buddha warned him that the people of Sunaparanta were fierce and violent, but Punna replied that he would not allow anger to arise, even if they should kill him.
“In the Punnovada Sutta (‘Advice to Venerable Punna’) the Buddha instructed him not to be enticed by that which is pleasant, and Punna returned and attained Arahatship in his home country. He won over many disciples and built a monastery of red sandalwood for the Buddha. According to some chronicles of Myanmar, the Buddha made the prediction that at the location where the red sandalwood monastery was, the great king Alaungsithu of Pagan would build a shrine. He then sent flowers as an invitation to the Buddha and the Buddha came, accompanied by 500 Arahats, spent the night in the monastery, and left again before dawn.”

Bischoff continued, “The Buddha stopped at the river Nammada close to Saccabandha Mountain. Here the Blessed One was invited by the Naga King Nammada to visit and preach to the Nagas, later accepting food from them.” Furthermore, “Namanta Naga and his friend Hermit came to pay homage to the Buddha and requested to have some kind of his representation for them to worship. Thus, the Buddha left two footprints, one at the foot of the Minbu Hill Range and the other a little higher up on the hill. These footprints are well known far and wide as Shwe Set Taw (‘Golden Footprints’).” Bischoff reports that these “footprints, still visible today, were worshipped by the Mon, Pyu, and Myanmar kings alike.”

2-(4) Maha Thera Sona & Uttara taught in Thaton
Go Ye, O Bhikkhus, wander forth for the gain of the many, for the welfare of the many, in compassion for the world, for the good, for the gain, for the welfare of gods and men. Proclaim, O Bhikkhus, the Doctrine glorious, preach ye a life of holiness, perfect and pure. -- The Buddha

Venerable Dr. Rewata Dhamma wrote: “Two and a half centuries after the passing away of the Buddha, according to the tradition preserved in the Sri Lankan chronicles, Emperor Asoka sent missionaries to preach the teachings of the Buddha outside India. At that time his son and daughter went to Sri Lanka to teach the Buddha-Dhamma. Also two monks named Sona and Uttara were sent to Suwanabhumi (Thaton) to spread the teachings.
“Buddhism was introduced to central Asia 234 years after the passing of the Buddha into Nibbana, i.e., in 240 BC. China received Buddhism for the first time in the first century BC and within a century it was officially recognized as a religion by the state. Buddhist monks began going to China from the end of the first century BC, and Buddhism arrived in Korea and in Japan in the fourth and in the sixth century CE respectively. Tibet received the Teachings of Buddhism in the seventh century while the Buddha-Dhamma has flourished in Thailand from the first or second century CE.
“According to Chinese chronicles and archaeological findings, Cambodia became a Buddhist country from the end of the fifth century CE. A large number of inscriptions discovered in different parts of Malaysia are written in Sanskrit and show that Buddhism was already flourishing in this part of Asia at this time. From this it can be seen that these Buddhist monks travelled to many strange countries without any financial support, facing many hardships during their journeys. They did not know anything about the countries where they were going and relied only on a strong confidence in the teachings of the Buddha.”

2-(5) The Tipitaka was translated & presented to the King of Thaton

Maha Thera Buddhaghosa stayed in Sri Lanka at the invitation of his mentor Maha Thera Revata in order to translate the Tipitaka . Having completed the translation, Buddhaghosa returned to Myanmar and presented King Dhamapalla of Thaton the translation of the Tipitaka. This event marks the arrival of the Buddha’s Words in Myanmar.

Who was Maha Thera Buddhaghosa? “Bhadantācariya Buddhaghosa was a 5th century Indian Buddhist Theravadin commentator and scholar. Buddhaghosa means ‘Voice of the Buddha’ in the Pali language. He translated extensive Sinhalese commentaries on the Pali Buddhist texts into Pali. Certain commentaries are also attributed to him, including one on the Vinaya and one on the Dhammapada that includes 305 stories for context. His Visuddhimagga (Pali, ‘Path of Purification’) is a comprehensive manual of Theravada Buddhism that is still read and studied today. The book is divided into sections on Shila or ‘Ethics,’ Samadhi or ‘Meditation,’ and Pranna or ‘Wisdom.’ This is a traditional division in Buddhist teachings, which suggest that ethics are essential to meditation, and that meditation is essential to developing wisdom. From the Buddhist point of view, this is the ‘path of purification’ because it purifies the mind of the defilements of greed, hatred, and delusion.”
2-(6) Shin Arahan converted the King of Pagan, who unified Upper & Lower Burma
It is said that the troops of King Anawrahta, who ruled from 1044-77, invaded Thaton in order to acquire the Tipitaka Scriptures and thereby the kingdom was broadened beyond the present-day boundaries. Home Bagan wrote: “The Mon-Myanmar War came about like this. In those days, Lower Myanmar was more advanced in some aspects than Upper Myanmar as it is closer to the sea and had more international contacts and trade. Pure, Theravada Buddhism also flourished there first while Upper Myanmar was following the religious teachings of quack-priests called Aris (who believed in animism). To give an example of the religious practices taught by the Aris: a bride had to offer herself to the Aris on the night of her wedding! A learned monk from Thaton by the name of Shin Arahan went to Bagan – probably to propagate the true Buddhist religion. King Anawrahta did not like the teachings and practices of the Aris and therefore welcomed him with open arms.
“The king was pleased with Shin Arahan’s introductory sermons on Buddhism and expressed his desire to introduce it to his kingdom. The venerable monk informed him that the propagation of Buddhist religion in Bagan would be facilitated if the king could obtain a set of the Three Pitaka, the complete teachings of the Buddha, from Thaton. Accordingly, King Anawrahta sent a mission bearing appropriate gifts to the kingdom of Thaton to request for a set of the Three Pitakas. Regrettably, King Manuha of Thaton turned down the request in undiplomatic terms. As a result, the Myanmar forces of Bagan marched on Thaton, conquered it and took back to Bagan not only sets of the Three Pitakas, but also the royal family and many Mon artisans as prisoners of war. The culture of Bagan was enriched by this infusion of Mon arts and crafts, no doubt, for the Mons are an enterprising race well-known for their industry and creativity. But Thaton's greatest contribution to the culture of Bagan was without any doubt pure; Buddhism.”

As a result, “The Mrammas or Myanmas established a powerful kingdom with its capital at Pagan and gave their name to the whole country in the tenth century CE. At that time Tantric Buddhism was already flourishing amongst them, but King Anawratha was converted to Theravada Buddhism. Since that time, “Burma has been known as a Theravada Buddhist country. It always had a good relationship with Sri Lanka and there was a constant exchange of monks between the two countries to study Buddhist literature and to strengthen the Buddha-Dhamma. There were numerous Burmese contributions to Theravada Buddhism and to Pali literature.”

Tradition reports that the King of Ceylon presented Lord Buddha’s holy tooth to King Anawrahta. He also obtained the sacred collarbone of Gotama Buddha from Thayekhittaya. Chronicles say that when the sacred relics arrived, King Anawrahta descended knee-deep into the river to receive them. Shin Arahan advised the king that for the benefit of men he should enshrine the relics within a stupa so that it might be worshipped for as long as what is called a sasana in Pali, i.e., 5000 years. The king placed the relics on a jewelled white elephant and vowed, “Let the white elephant kneel in the place where the holy relics should rest.” And it was there that the Shwezigon Stupa was built.

Then & now
Venerable Dr. Rewata Dhamma wrote, “Nowadays Burma has become a very popular centre for the study of Abhidhamma and the practice of Vipassana meditation. As a result, many western investigators have exclaimed that Burmese Buddhism is far stronger than Buddhism in any other Theravada nation.
“There were many religions born in India, but only Buddhism was flourishing all over Asia within a few centuries. Teachings of the Buddha are suitable for all kinds of human nature and applicable to people of all ages without changing their cultures or abandoning their traditions. The Buddha invited people to investigate his teachings before accepting them and allowed freedom of thought to his followers, unlike the founders of many other religions. Because of this, Buddhism can be adopted easily by everyone as a way of life.”

ွShin Sukha (Minhla)

ၸၸၸၸ
ဤသုိ႔ျပဳရ၊ ျမတ္ပုညေၾကာင့္၊ ဘ၀ထုိထုိ၊ ေနာက္အဟုိ၀ယ္၊ အလိုႀကီးေလာက၊ ေကာဓအမ်က္၊ အဖ်က္ေဒါသ၊ သိေနဟအခ်စ္၊ မခ်စ္လွ်င္မုန္း၊ အလုံးစုံေသာ၊ ကိေလသာအညစ္၊ ဤအျပစ္တုိ႔၊ ဘယ္ဘ၀မွာမွ၊ မျဖစ္ရပါလို။

ဤသုိ႔ျပဳရ၊ ျမတ္ပုညေၾကာင့္၊ ဘ၀ထုိထုိ၊ ေနာက္အဟုိ၀ယ္၊ ငါ့ကုိယ္ေၾကာင့္သာ၊ သူတုိ႔မွာလွ်င္၊ ႏွစ္ျဖာကုိယ္စိတ္၊ တစ္စိတ္စိပ္မွ်၊ ဆင္းရဲဒုကၡ၊ မျဖစ္ၾကပါေစႏွင့္။

ဤသုိ႔ျပဳရ၊ ျမတ္ပုညေၾကာင့္၊ ဘ၀ထုိထုိ၊ ေနာက္အဟုိ၀ယ္၊ တစ္ကုိယ္ထီးတည္း၊ ေတာရပ္မွီးကာ၊ အနာကင္းကြာ၊ က်န္းမာစြာျဖင့္၊ သုံးရပ္သိကၡာ၊ သာသနာ၊ ေကာင္းစြာအာထုတ္ႏုိင္ရပါလို၏ဘုရား။ ။

ရွင္သုခ(မင္းလွ)

၁၃၇၂-ခု၊ ၀ါေခါင္လျပည့္ေန႔သည္ ေမတၱာအခါေတာ္(၂၅-၀၈-၁၀)ေန႔ျဖစ္ပါသည္။ သီတဂူဆရာေတာ္ ဦးေဆာင္ေသာ သီတဂူသာသနာျပဳအဖြဲ႕သည္ ၀ါေခါင္လဆန္း(၁၁)ရက္၊ (၂၁-၀၈-၁၀)ေန႔တြင္ အင္းစိန္ေထာင္၌ အက်ဥ္းက်ေနၾကေသာ အက်ဥ္းသာ (၉၇၀၀)ေက်ာ္တုိ႔အား ေမတၱာအခါေတာ္ေန႔ ကရုဏာအလွဴေတာ္ကုိ ျပဳလုပ္က်င္းၿပီး တရားေတာ္မ်ားလည္း ေဟာၾကားၿပီးျဖစ္ပါသည္။ ဤေန႔၌ ဆရာေတာ္သည္ ပုဂံသီတဂူေက်ာင္းေဆာင္ ဖြင့္ပြဲရွိ၍ ႀကိဳတင္က်င္းပခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မိေတၱ ဘ၀ါ ေမတၱာ-တဲ့၊ ေမတၱာဆုိတာ မိတ္ေဆြဖြဲ႔တဲ့ က်င့္စဥ္ျဖစ္ပါသည္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေမတၱာကုိ အဘိဓမၼတၳသဂၤဟမွာ အေဒါသလို႔ အရေကာက္ပါသည္။ စိတ္မဆုိးျခင္း၊ အမ်က္မထြက္ျခင္းလို႔ အဓိပၸါယ္ရပါသည္။ ေမတၱာတရားသည္ ပူေလာင္မႈကို ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ေစပါဘူး၊ ေအးျမျခင္းကုိပဲ ျဖစ္ေစပါသည္။ ဟိတကာရပ၀တၱိလကၡဏာ ေမတၱာ-တဲ့၊ ဟိတကာမစိတ္လို႔ေခၚပါသည္။ မနာပဘာ၀ဒႆနပဒ႒ာနာ-တဲ့၊ သတၱေလာက၏ ေကာင္းက်ိဳးႏွင့္ယွဥ္ေသာ ျမင္ျခင္းျဖင့္ ၾကည့္ရႈရပါသည္။ သတၱေလာကတစ္ခုလုံး၏ ေကာင္းက်ဳိးကုိ လုိလားတဲ့စိတ္ျဖစ္ပါသည္။ သတၱေလာကတစ္ခုလုံး၏ ေကာင္းက်ဳိးကုိ ကုိယ္စိတ္ႏွစ္လုံးသုံးပါးျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေမတၱာနိသာကေရာ ေလာေက၊ သမၼာ ဘာတု သုခံကေရာ၊ ေမတၱာသီတလရံသီဟိ သုခႏၱဳ ဖုသိတာ ပဇာ။ လို႔ ေဟာေတာ္မူထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေမတၱာသည္ လေရာင္စမ္းတဲ့ ညခ်မ္းပမာ ေအးျမျခင္းကုိ ခံစားရပါလိမ့္မည္။ ခ်မ္းသာျခင္းကုိ ေပးေဆာင္မွာျဖစ္ပါသည္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေမတၱာအက်ဳိး၊ ဆယ့္တစ္မ်ဳိးကား၊ ခ်မ္းသာသုံးမ်ဳိး၊ အိပ္ ႏုိး၊ အိပ္မက္၊ ခ်စ္လ်က္ လူ နတ္၊ ေစာင့္ၾကပ္ နတ္မ်ား၊ မီးကား မေလာင္၊ ဆိပ္ေကာင္ မသင့္၊ မ၀င္လက္နက္၊ စိတ္လည္းၾကည္လင္၊ ၾကည့္ရႊင္မ်က္ႏွာ၊ ေသခါ မေတြေ၀၊ လားေလျဗဟၼာ့ရြာ၊ ဆယ့္တစ္ျဖာတည္း-တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ေမတၱာအခါေတာ္ေန႔ ျဖစ္ေပၚလာရျခင္းအေၾကာင္းကို တင္ျပရမည္ဆုိလွ်င္ ျမတ္ဗုဒၶလက္ထက္ေတာ္အခါက ရဟန္းေတာ္အပါး-၅၀၀-တို႔သည္ ျမတ္ဗုဒၶအထံေတာ္မွ (၀ါဆိုလမတိုင္မီ) အရဟတၱဖိုလ္ေပါက္ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာသုိ႔ေရာက္ရွိႏုိင္ေသာ သမထ၀ိပႆနာကမၼ႒ာန္းကို သင္ယူျပီး ယူဇနာ(၁၀၀)ေ၀းေသာ ေတာအုပ္ၾကီးတစ္ခုသို႔ သြားေရာက္ကာ ၀ါဆို၀ါကပ္လွ်က္ တရားအားထုတ္ေတာ္မူၾကကုန္၏။ ထိုရဟန္းေတာ္မ်ား၏ သီလ သမာဓိ ပညာဂုဏ္တို႔ေၾကာင့္ ရုကၡစိုး ဘုမၼစိုးနတ္တို႔သည္ မိမိတို႔ဆိုင္ရာ သစ္ပင္ဘုံဗိမာန္တို႔၌ မေန၀ံ့ၾကေတာ့ေခ်။ ထိုအခါ ရဟန္းေတာ္အပါး (၅၀၀)တို႔အား သူတုိ႔ေတာအုပ္အတြင္း၌ မေနႏုိင္ေအာင္၊ ဌာေနသုိ႔ျပန္သြားေလေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိး အေႏွာက္အယွက္မ်ား ေပးခဲ့ၾကသျဖင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ျမတ္ဗုဒၶထံသို႔ ျပန္သြားခဲ့ၾကရကုန္၏။ ျမတ္ဗုဒၶသည္ အေၾကာင္းအျခင္းအရာတို႔ကို ဆင္ျခင္္သုံးသပ္ျပီး၍ ထိုရဟန္းေတာ္တို႔အား ေမတၱာသုတ္ေတာ္ကို ခ်ီးျမွင့္ေတာ္မူခဲ့ေလသည္။ ထိုရဟန္းေတာ္တို႔သည္လည္း ျမတ္ဗုဒၶခ်ီးျမွင့္ေတာ္မူလိုက္ေသာ ေမတၱာသုတ္ေတာ္ကို (၀ါေခါင္လျပည့္ေန႔တြင္) သူတို႔သီတင္းသုံးခဲ့ေသာ ေတာစပ္မွစ၍ ရြတ္ဆိုပြါးမ်ားကာ ေတာထဲသို႔ ၀င္ေတာ္မူခဲ့ၾက၏။ ေမတၱာဟူသည္ အခ်င္းခ်င္း ရန္မလိုေသာစိတ္ဓာတ္၊ ကူညီရုိင္းပင္းလိုေသာစိတ္ဓာတ္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ဆိုရလွ်င္ ေမတၱာဟူသည္ ေျခာက္လွန္႔ေသာသေဘာ၊ ျခိမ္းေျခာက္ေသာသေဘာတုိ႔ကို လက္ကမ္းၾကိဳဆိုျခင္းသေဘာထားသို႔ ေျပာင္းလဲေပးျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ထိုအခါ ဘုမၼစိုး၊ ရုကၡစိုးနတ္တို႔သည္ ရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ မိတ္ေဆြမ်ားျဖစ္သြားၾကကာ မည္သည့္အေႏွာက္အယွက္မ်ဳိးကိုမွ် မေပးခဲ့ၾကေတာ့ေခ်။ ထို႔အျပင္ ထိုရဟန္းေတာ္တို႔ တရားအားထုတ္ရာတြင္ ကုိယ္စိတ္နွစ္ပါး တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းစြာ တရားအားထုတ္ႏိုင္ရန္ အကူအညီမ်ား ေပးခဲ့ၾကေလသည္။ ထိုေၾကာင့္ ထို၀ါေခါင္လျပည့္ေန႔ကို ေမတၱာအခါေတာ္ေန႔ဟူ၍ ေမာ္ကြန္းကမၺည္းတင္ထားခဲ့ၾကကုန္၏။ သတၱ၀ါအခ်င္းခ်င္း ေမတၱာထားႏုိင္ၾကပါေစကုန္သတည္း။ ေမတၱာထားႏုိင္ၾကကုန္သည္ျဖစ္၍ ညီရင္းအစ္ကုိ ေမာင္ရင္းႏွမကဲ့သုိ႔ ခ်စ္ခင္ၾကပါေစကုန္သတည္း။ အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ခင္စုံမက္ၾကကုန္သည္ျဖစ္၍ တစ္ဦး၏အက်ဳိးကုိ တစ္ဦးက ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ၾကပါေစကုန္သတည္း။ ။

ထုိေန႔၌ ေကာင္းမႈတစ္ခု ျဖစ္ပါေစျခင္းအက်ဳိးငွါ သီတဂူ ေနာင္ေတာ္ ညီေတာ္သုံးပါး တုိင္ပင္ညွိႏႈိင္းလ်က္ ဗာရာဏသီတကၠသုိလ္တြင္ ပညာရည္ႏုိ႔ အတူေသာက္စုိ႔ေနၾကကုန္ေသာ စာသင္သား သံဃာေတာ္ (၁၃)ပါးတုိ႔အား ေန႔ဆြမ္းဆက္ကပ္လုပ္ေကၽြးပါသည္။ ဤကုသုိလ္ေကာင္းမႈ၏ အဘုိ႔ဘာဂကို ပစၥည္းေလးပါး ေထာက္ပံ့ၾကကုန္ေသာ ဒါယကာ ဒါယိကာမအေပါင္းအားလည္းေကာင္း၊ မယ္ေတာ္ႀကီးေဒၚက်င္သိန္း၊ ႀကီးေတာ္ ေဒၚက်င္ျမ၊ အမႀကီး မအုံးျမင့္၊ အစ္ကုိႀကီး ကုိ၀င္းစိန္ႏွင့္ ျမင္အပ္ မျမင္အပ္၊ ေ၀းေန နီးေန၊ ဘ၀ဇာတ္ဆုံး ဘ၀ဇတ္မဆုံး၊ ရွည္ရွည္ တုိတုိ၊ ငယ္ငယ္ လတ္လတ္၊ ပုုပု ၀၀အစရွိေသာ ခပ္သိမ္းေသာ သတၱ၀ါအနႏၱတုိ႔အား ပုညကုသိုလ္ ေပးေ၀လိုက္ရပါသည္ ေကာင္းေထြ သာဓု၊ သာဓု၊ သာဓုေခၚဆုိႏုိင္ၾကပါေစကုန္သတည္း။ သာဓုေခၚဆုိႏုိင္ၾကကုန္သည္ျဖစ္၍ ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစကုန္သတည္း။ ။

သီတဂူစန္းလပမာ ခ်မ္းျမသာယာရွိၾကပါေစ။ ။

ရွင္သုခ(မင္းလွ)

မ်က္စိမွာ အျပင္ၾကြက္သား၊ အတြင္းၾကြက္သား ဆိုၿပီးရွိပါတယ္ ။အျပင္ႂကြက္သား -၆-ခုက မ်က္စိလွဳပ္ရွားမွဳ ကို ထိန္းထားျပီး မ်က္စိကစားတိုင္း ညီညီညာညာ လွဳပ္ရွားေပးေနရတာ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီႂကြက္သားတခု အားနည္းျခင္း ခ်ိဳ႕ယြင္းျခင္းမ်ား ရွိေနပါက မ်က္စိ လိုရာကို တည့္မတ္စြာ မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့ပဲမ်က္စိ ေစြေစာင္းျခင္း ျဖစ္လာရပါေတာ့တယ္။
ေနာက္အတြင္း ၾကြက္သားတခုကေတာ့ Ciliary Muscle လို ့ေခၚတဲ့ မ်က္စိအတြင္းမွန္ဘီလူးရဲ ့ အခံုးကို လိုရင္လိုသလို ျပဳျပင္ ႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ၾကြက္ သားပါပဲ။ အနီး ၾကည္ ့ရာက အေ၀းကုိ လွမ္းၾကည္ ့ျခင္း၊ အေ၀းၾကည္ ့ရာကအနီး ကိုျပန္ၾကည္ ့ျခင္းဆိုတဲ့ ( Accommodation )လို ့ေခၚတဲ့မွန္ဘီလူးအခံုးကို ေျပာင္းလဲရတဲ့အလုပ္ကိုလုပ္ေပးတဲ့ Muscle ပါ။ Computer Screen ကစာလံုးေသးေသးေတြကို ျပတ္သားစြာ ျမင္ရေအာင္အားျပဳတဲ့ၾကြက္သားပါ။ မ်က္မွန္ပါ၀ါတပ္ဆင္ဖို ့လိုအပ္သူေတြဆိုရင္ ဒီၾကြက္သားအားျပဳရတာ ပိုဆိုးျပီး မ်က္စိကုိက္တာတို ့၊ ဇက္ေၾကာ တက္တာတို ့ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ ဒီလို မ်က္မွန္တပ္ဖို ့ လိုတဲ့သူတစ္ဦး က Computer Screen ကိုစာလံုးေတြ စိုက္ၾကည္ ့မယ္ဆိုရင္ ဒီဇက္ေၾကာတက္တာ ၊ မ်က္စိ ေညာင္းတာ၊ မ်က္စိ ကိုက္တာေတြဟာ မ်က္မွန္တပ္ဖို ့မလိုသူတဦးထက္ ပိုဆိုးစြာခံစားရတတ္ပါတယ္။
ေနာက္တခုက မ်က္ေတာင္ခတ္ျခင္းပါပဲ ။ ကြန္ျပဴတာၾကည့္ေနတဲ့ကေလးတိုင္းဟာ အာရံုစိုက္ျပီး ၾကည္ ့ေနခ်ိန္မွာ မ်က္ေတာင္ မခတ္ပဲ ၾကာေနတတ္ပါတယ္။ မ်က္ေတာင္ခတ္တယ္ဆိုတာ အေရးမၾကီးလွဘူးထင္ေပမဲ့ ၾကာၾကာမခတ္ပဲ ေနရင္ အေရးၾကီးလာပါေတာ့တယ္။ လူတစ္ဦးဟာ သာမန္အားျဖင့္ တစ္မိနစ္မွာ ၁၆ ၾကိမ္ကေန အၾကိမ္ ၂၀ အထိ ခတ္ေပးရပါတယ္။ အခုေတာ့ ကြန္ျပဴတာၾကည့္ေနတဲ့ ကေလးဟာ တစ္မိနစ္မွာ ၆ ၾကိမ္ေလာက္ေတာင္ မခတ္ၾကေတာ့ မ်က္စိမ်က္ႏွာျပင္ရဲ ့လိုအပ္တာေတြ ၾကည္လင္ေအာင္မလုပ္ေပးႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ မ်က္စိရဲ ့မ်က္ႏွာျပင္ အထူးသျဖင့္ မ်က္ၾကည္လႊာဟာ ( Pre-Corneal Film ) လို ့ေခၚတဲ့ မ်က္ရည္လႊာေလးနဲ ့အျမဲစိုစြတ္ေနရပါတယ္။ အဲဒီမ်က္ရည္လႊာေလး ပံုမွန္ရွိေနဖို ့ လူတစ္ဦးဟာ မ်က္ေတာင္ခတ္ေပးရပါတယ္။ ေနာက္မ်က္စိမ်က္ႏွာျပင္ ေပၚက ျမဴမွဳန္ေလာက္ေသးတဲ့ အမွိဳက္သရုိက္ေလးေတြ ကိုလဲ ဖယ္ခြာေပးဖို ့မ်က္ေတာင္ခတ္ေပးရတာပါ။ ဒီထက္အေရးၾကီးတာ ကေတာ့ မ်က္ေတာင္တခ်က္ခတ္လိုက္တိုင္း မ်က္စိအာရံုဟာ တခ်က္နားလိုက္ရျပီး မ်က္အျမင္အာရံုလႊာ System တစ္ခုလံုးကို ေခတၱအနားေပးလိုက္ရသလို ျဖစ္လို ့ပါပဲ။ ကြန္ျပဴတာ screen နဲ ့နိစၥဓူ၀ အလုပ္လုပ္ေနသူေတြ သတိထားဖို ့လိုပါတယ္ ။ အမ်ားအားျဖင့္ ေလ့လာၾကည္ ့တဲ့အခါ ကြန္ျပဴတာနဲ ့ဆက္တိုက္အလုပ္လုပ္ေနသူေတြမွာ မ်က္ေတာင္ခတ္ႏွဳန္းဟာ တစ္မိနစ္မွာ ေျခာက္ၾကိမ္မွ ရွစ္ၾကိမ္ခန္ ့သာရွိတဲ့ အတြက္ မ်က္စိစိုစြတ္မွဳအားနည္းျပီး မ်က္စိက်ိန္းစပ္ျခင္း၊ မ်က္စိေညာင္းညာျခင္းျဖစ္ရတာပါ။
အားလံုးျခံဳ ေျပာရရင္ေတာ့ CVS လို ့ေခၚတဲ့ Computer Vision Syndrome ဆိုတာ ကြန္ျပဴတာၾကည္ ့သူေတြမွာ မ်က္စိရဲ ့အျပင္ၾကြက္သား၊ အတြင္းၾကြက္သား အာရံုစိုက္ရမွဳမ်ားျပီး မ်က္ေတာင္ခတ္နည္းတာေၾကာင့္ ေပၚလာရတဲ့ မ်က္စိေ၀ဒနာ လို ့အမည္တပ္ခ်င္ပါတယ္။ Asthenopia လို ့လည္းေခၚႏုိင္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကြန္ျပဴတာ သံုးရတဲ့ လူၾကီးလူငယ္တိုင္းကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေဆာင္ရြက္ၾကဖို ့အၾကံျပဳလိုပါတယ္ -

(၁) ကြန္ျပဴတာၾကည္ ့သူတိုင္း မ်က္စိေညာင္းညာျခင္း၊ မ်က္ရိုး ကိုက္ျခင္း၊ မ်က္ရည္ပူက်ျခင္း၊ မ်က္စိနီျခင္းရွိပါက မ်က္မွန္တပ္ဆင္ဖို ့လိုမလို မ်က္စိစမ္းသပ္ပါ။

(၂) မ်က္မွန္တပ္ဆင္ရန္ လိုသူမ်ား မ်က္မွန္တပ္၍သာ ကြန္ျပဴတာကို အသံုးျပဳၾကပါ။ ( အသက္၄၀ ေက်ာ္သူတိုင္း စာၾကည္ ့မ်က္မွန္အသံုးျပဳပါ။ အသက္ ၃၈ - ၄၀ ေအာက္ လူငယ္မ်ား အေ၀းမ်က္မွန္ တပ္ဆင္အသံုးျပဳရန္၊ အေ၀းမ်က္မွန္ ပါ၀ါ မရွိပါက တပ္ဆင္ရန္မလိုပါ။)

(၃) အသက္အရြယ္ၾကီး၍ ကြန္ျပဴတာ သံုးရသူတိုင္း မ်က္စိပူစပ္ပူေလာင္ ျဖစ္ပါက မ်က္ရည္ ခန္းေျခာက္ျခင္းမွ ကာကြယ္ႏိုင္ရန္ မ်က္ရည္တု မ်က္စဥ္း ကိုအသံုးျပဳပါ။

(၄) ကေလးလူၾကီး မည္သူမဆို ကြန္ျပဴတာၾကည္ ့၍ မ်က္စိပူစပ္ပူေလာင္ျဖစ္ျခင္း၊ ခိုးလို ့ခုလု ျဖစ္ျခင္း၊ မ်က္စိနီျခင္း တို ့ျဖစ္ပါက မ်က္စိကို ပြတ္တိုက္ျခင္းမျပဳပဲ မ်က္ရည္တု မ်က္စဥ္းကို ေလးၾကိမ္မွ ေျခာက္ၾကိမ္ အထိ ခတ္ၾကည့္ပါ။ မသက္သာပါက နီးစပ္ရာ မ်က္စိ ဆရာ၀န္မ်ားႏွင့္ ျပသပါ။
အထက္ပါ အခ်က္အလက္မ်ားကို လိုက္နာ ေဆာင္ရြက္ပါမွ ကြန္ပ်ဴတာ သံုး၍ မ်က္စိေ၀ဒနာ ခံစားရမွဳမွ သက္သာရႏို္င္ေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။

(Dr. ကံညြန္႔)

Chapter ( I ):
Introduction
(1) 1.Geography of Burma:
Burma, which has a total area of 678,500 square kilometres (262,000 sq mi), is the largest country in mainland Southeast Asia, and the 40th-largest in the world.
It is bordered to the northwest by Chittagong Division of Bangladesh and Mizoram, Manipur, Nagaland and Arunachal Pradesh of India to the northwest. It shares its longest borders with Tibet to the north and Yunnan of China to the northeast for a total of 2,185 kilometres (1,358 mi). It is bounded by Laos and Thailand to the southeast. Burma has 1,930 kilometres (1,200 mi) of contiguous coastline along the Bay of Bengal and Andaman Sea to the southwest and the south, which forms one quarter of its total perimeter .
In the north, the Hengduan Shan mountains form the border with China. Hkakabo Razi, located in Kachin State, at an elevation of 5,881 metres (19,295 ft), is the highest point in Burma . Three mountain ranges, namely the Rakhine Yoma, the Bago Yoma, and the Shan Plateau exist within Burma, all of which run north-to-south from the Himalayas . The mountain chains divide Burma's three river systems, which are the Ayeyarwady, Salween (Thanlwin), and the Sittaung rivers . The Ayeyarwady River, Burma's longest river, nearly 2,170 kilometres (1,348 mi) long, flows into the Gulf of Martaban. Fertile plains exist in the valleys between the mountain chains . The majority of Burma's population lives in the Ayeyarwady valley, which is situated between the Rakhine Yoma and the Shan Plateau.
Climate:
Much of the country lies between the Tropic of Cancer and the Equator. It lies in the monsoon region of Asia, with its coastal regions receiving over 5,000 mm (196.9 in) of rain annually. Annual rainfall in the delta region is approximately 2,500 mm (98.4 in), while average annual rainfall in the Dry Zone, which is located in central Burma, is less than 1,000 mm (39.4 in). Northern regions of the country are the coolest, with average temperatures of 21 °C (70 °F). Coastal and delta regions have mean temperatures of 32 °C (89.6 °F) .
The country's slow economic growth has contributed to the preservation of much of its environment and ecosystems. Forests, including dense tropical growth and valuable teak in lower Burma, cover over 49% of the country. Other trees indigenous to the region include acacia, bamboo, ironwood, mangrove, michelia champaca coconut and betel palm and rubber has been introduced. In the highlands of the north, oak, pine and various rhododendrons cover much of the land . The lands along the coast support all varieties of tropical fruits. In the Dry Zone, vegetation is sparse and stunted.
Typical jungle animals, particularly tigers and leopards, occur sparsely in Burma. In upper Burma, there are rhinoceros, wild buffalo, wild boars, deer, antelope, and elephants, which are also tamed or bred in captivity for use as work animals, particularly in the lumber industry. Smaller mammals are also numerous, ranging from gibbons and monkeys to flying foxes and tapirs. The abundance of birds is notable with over 800 species, including parrots, peafowl, pheasants, crows, herons, and paddy birds. Among reptile species there are crocodiles, geckos, cobras, Burmese pythons, and turtles. Hundreds of species of freshwater fish are wide-ranging, plentiful and are very important food sources .
(1) 2. History of Burma:
After the First Burmese War, the Ava kingdom ceded the provinces of Manipur, Tenassarim, and Arakan to the British. Rangoon and southern Burma were incorporated into British India in 1853. All of Burma came directly or indirectly under British India in 1886 after the Third Burmese War and the fall of Mandalay . Burma was administered as a province of British India until 1937 when it became a separate, self-governing colony. The country became independent from the United Kingdom on 4 January 1948, as the "Union of Burma".
It became the "Socialist Republic of the Union of Burma" on 4 January 1974, before reverting to the "Union of Burma" on 23 September 1988. On 18 June 1989, the State Law and Order Restoration Council (SLORC) adopted the name "Union of Myanmar" for English transliteration. This controversial name change in English, while accepted in the UN and in many countries, is not recognised by opposition groups and by nations such as the United Kingdom and the United States .
Early history:
Archaeological evidence suggests that civilization in the region which now forms Burma is quite old. The oldest archaeological find was of cave paintings and a Holocene assemblage in a hunter-gatherer cave site in Padah Lin in Shan State .
The Mon people are thought to be the earliest group to migrate into the lower Ayeyarwady valley, and by the mid-900s BC were dominant in southern Burma .
The Tibeto-Burman speaking Pyu arrived later in the 1st century BC, and established several city states – of which Sri Ksetra was the most powerful – in central Ayeyarwady valley. The Mon and Pyu kingdoms were an active overland trade route between India and China. The Pyu kingdoms entered a period of rapid decline in early 9th century A.D when the powerful kingdom of Nanzhao (in present-day Yunnan) invaded the Ayeyarwady valley several times.
Bagan (1044–1287):
Tibeto-Burman speaking Burmans, or the Bamar, began migrating to the Ayeyarwady valley from present-day Yunnan's Nanzhao kingdom starting in 7th century A.D. Filling the power gap left by the Pyu, the Burmans established a small kingdom centred in Bagan in 849. But it was not until the reign of King Anawrahta (1044–1077) that Bagan's influence expanded throughout much of present-day Burma.
After Anawrahta's capture of the Mon capital of Thaton in 1057, the Burmans adopted Theravada Buddhism from the Mons. The Burmese script was created, based on the Mon script, during the reign of King Kyanzittha (1084–1112). Prosperous from trade, Bagan kings built many magnificent temples and pagodas throughout the country – many of which can still be seen today.
Bagan's power slowly waned in 13th century. Kublai Khan's Mongol forces invaded northern Burma starting in 1277, and sacked Bagan city itself in 1287. Bagan's over two century reign of Ayeyarwady valley and its periphery was over.
Small kingdoms (1287–1531):
The Mongols could not stay for long in the searing Ayeyarwady valley. But the Tai-Shan people from Yunnan who came down with the Mongols fanned out to the Ayeyarwady valley, Shan states, Laos, Siam and Assam, and became powerful players in Southeast Asia.
The Bagan Empire was irreparably broken up into several small kingdoms:
The Burman kingdom of Ava or Innwa (1364–1555), the successor state to three smaller kingdoms founded by Burmanised Shan kings, controlling Upper Burma (without the Shan states)
The Mon kingdom of Hanthawady Pegu or Bago (1287–1540), founded by a Mon-ised Shan King Wareru (1287–1306), controlling Lower Burma (without Taninthayi).
The Rakhine kingdom of Mrauk U (1434–1784), in the west.
Several Shan states in the Shan hills in the east and the Kachin hills in the north while the north-western frontier of present Chin Hills still disconnected yet.
This period was characterised by constant warfare between Ava and Bago, and to a lesser extent, Ava and the Shans. Ava briefly controlled Rakhine (1379–1430) and came close to defeating Bago a few times, but could never quite reassemble the lost empire. Nevertheless, Burmese culture entered a golden age. Hanthawady Bago prospered. Bago's Queen Shin Saw Bu (1453–1472) raised the gilded Shwedagon Pagoda to its present height.
(1 ) 3.What is Buddhism?
The Buddha has passed away, but the sublime Teaching, which He expounded during His long and successful ministry and which He unreservedly bequeathed to humanity, still exists in its pristine purity. Although the Master has left no written records of His Teachings, His disciples preserved them, by committing to memory and transmitting them orally from generation to generation.
Three months after the Death of the Buddha, in the eighth year of King Ajātasattu’s reign, 500 pre-eminent Arahants concerned with preserving the purity of the Doctrine held Convocation at Rājagaha to rehearse it. The Venerable Ānanda Thera, the Buddha’s beloved attendant who had the special privilege and honour of hearing the discourses from the Buddha Himself, and the Venerable Upāli Thera were chosen to answer questions about the Dhamma (Doctrine) and the Vinaya (Discipline) respectively.
This First Council compiled and arranged in its present form the Pāli Tipitaka, which represents the entire body of the Buddha’s Teaching. Two other Councils of Arahants were held 100 and 236 years later respectively, again to rehearse the Word of the Buddha because attempts were being made to pollute the pure Teaching. About 83 BC., during the reign of the pious Simhala King Vatta Gāmani Abhaya , a Council of Arahants was held, and the Tipitaka was, for the first time in the history of Buddhism, committed to writing at Aluvihāra in Ceylon.
The word Tipitaka (Tripitaka in Sanskrit) means three Basket. They are the Basket of Discipline (Vinaya Pitaka), the Basket of Discourses ( Sutta Pitaka ) and the Basket of Ultimate Doctrine (Abhidhamma Pitaka).
The Vinaya Pitaka, which is regarded as the sheet anchor of the Holy Order, deals mainly with the rules and regulations of the Order of Bhikkhus (monks) and Bhikkhunis (nuns).
The Vinaya Pi¥aka consists of the following five books:
1. Pārājika Pāli Vibhanga (Major Offences)
2. Pācittiya Pāli (Minor Offences)
3. Mahāvagga Pāli Khandaka (Greater Section)
4. Cullavagga Pāli (Lesser Section)
5. Parivāra Pāli (Epitome of the Vinaya).

The Sutta Pi¥aka consists chiefly of instructive discourse delivered by the Buddha to both the Sangha and the laity on various occasion.
The Sutta Pitaka consists of the following five Nikāyas (Collections):
1 Dīgha Nikāya (Collection of Long Discourses)
2 Majjhima Nikāya (Collection of Middle-length Discourses)
3 Samyutta Nikāya (Collection of Kindred Sayings)
4 Anguttara Nikāya (Collection of Gradual Sayings)
5 Khuddaka Nikāya (Smaller Collection)

This fifth is subdivided into fifteen books:
1 Khuddaka Pātha (Shorter Texts)
2 Dhammapada (The Way of Truth)
3 Udāna (Paeans of Joy)
4 Itivuttaka (“Thus said” Discourses)
5 Sutta Nipāta (Collected Discourses)
6 Vimāna Vatthu (Stories of Celestial Mansions)
7 Peta Vatthu (Stories of Petas)
8 Theragāthā (Psalms of the Brethren)
9 Therigāthā (Psalms of the Sisters)
10 Jātaka (Birth Stories of the Bodhisatta)
11 Niddesa (Expositions)
12 Patisambhidā (Book on Analytical Knowledge)
13 Apadāna (Lives of Arahants)
14 Buddhavamsa (History of the Buddha)
15 Cariyā Pitaka (Modes of Conduct).

The Abhidhamma Pitaka is the most important and most interesting of the three containing as it does the profound philosophy of the Buddha’s teaching in contrast to the simpler discourses in the Sutta Pitaka. Abhidhamma, the Higher Doctrine of the Buddha, expounds the quintessence of His profound teachings.

The Abhidhamma Pitaka is composed of the following seven works:
1 Dhammasangani (Classification of Dhamma)
2 Vibhanga (Divisions)
3 Dhātukathā (Discourse on Elements)
4 Puggala Paññatti (The Book on Individuals)
5 Kathāvatthu (Points of Controversy)
6 Yamaka (The Book of Pairs)
7 Patthāna (The Book of Causal Relations)

The Four Noble Truths:
The teaching of the Four Noble Truths was quickly disseminated. The sooner the truths of his teachings are learned, the sooner one would understand his teachings and so could live a life free from sufferings. “Catunnam bhikkave dhammānam ananubodhā appativedhā evamidam dighamaddhānam sandhāvitam samsaritam mamañceva tuhmā kañca"
“Though not understanding, though not penetrating the Four Noble Truths, O Bikkhus That we have wandered on this long journey, you and I.”

The Buddha expounded the Four Noble Truths after he had realized these truths at the feet of the Bodhi tree in 6th century B.C. The Four Noble Truths constitute the central idea of his teaching. They are as follow:
(1) The Noble Truth of the Suffering,
(2) The Noble Truth of the cause of Suffering,
(3) The Noble Truth of the cessation of Suffering, and
(4)The Noble Truth of the Path leading to the cessation of Suffering,

The First Noble Truth:
What is the first noble truth? The first noble truth is very significant and must be correctly interpreted. The Pāli word “Dukkha” and its real meaning and interpretation must be understood. Generally the word “Dukkha" is translated as suffering. According to Daw Mya Tin:“We cannot yet find a single English word that can convey the real meaning of the word "Dukkha" used in the exposition of Four Noble Truths."

Dukkha means sufferings: physical or mental pain, misfortune, unsatisfied evil consequences etc., and rebirth in the lower planes of existences or in the lower strata of human society in the human world.
According to Dr. K. Sri Dhammananda-
“Dukkha contains not only ordinary meaning of suffering, but also includes deeper ideas such as imperfection, pain, impermanence, disharmony discomfort, irritation, awareness of incompleteness and insufficiency."

The inherent charateristics of the First Noble Truths are given in Pali sources. They involve: The characteristic of oppression (Pilanattha), the characteristic of producing causes of suffering (Sankhatattho), incessantly burning heat or fire (Santapattho) and the characteristic of change in the form of suffering (Viparinamattho).

As all casually conditioned physical and mental phenomena have about four characteristics, so all these constitute the Dukkha Saccā, the first noble truth of Dukkha. The main characteristic of the first noble truth is oppression and the remaining three are its adjuncts. This oppression can be found in the following three ways: By the way of production (Sankhata); by way of incessantly burning (Santāpa) and by way of change (Viparināma).

Any casually conditioned phenomenon burdens any being that clings to it by the state of oppressing (Pilanattha) in the following manner; in the beginning; in the middle, and at the end. As we see beings are nothing but made of mind and matter. These are known as the five aggregates (Khandha). In dealing with this, Dhammapada says that “Nathikhandha samā dukkhā." There is no ill as (the burden of) Khandha (the five aggregates).

To attain the five aggregates of the Brahma world, and Deva world, one has to practise meditation for Jhāna (trance) and Samādhi (concentration) respectively in his previous existence. He has to perform the wholesome deeds in the present life. These endeavours to attain such states are the heavy burdens of the five aggregates in the beginning. In the case of human beings too, the mental & physical phenomena in their five aggregates always burden them in one of three ways once the beings enter the bodies of Brahma and Deva planes. In the case of Brahma, the superiority concept of "I am" "I am” arise; and other evils; such as eternalist theory, anihilationalist theory intoxication with sensual pleasure in the Brahma planes are burdening them by way of continuously burning in the middle. The Brahama's life span is so long so that they think that we will last long forever without changing our lives. They also think that there will be no more life for them. These two kinds of thought are not free from extreme.

In the case of Deva, the great fire passions arise from the body and burn the Deva throughout his life. This is how Devas are burdened by way of continuously burning in the middle. The burdens for human beings in the round of life cycle are varied and heavy. The body of human beings burdens them in a manner of burning continuously. The five groups of aggregates belong to Brahma, Deva and men continuously burden till the end of Samsara. This is called purely Dukkha Saccā. This is a realistic way of looking at life but not a pessimistic view; it is a realization of truth of Dukkha Sacca when one proceeds to analyze the cause of Dukkha.

Scholars will ever argue and speculate. These are not recent questions of today or yesterday; they were raised in the time of Buddha. Even Sakuludāyi, the wanderer, for instance, asked about the past and the future and the Buddha reply was categorical.

“Apica Udāyi titthatu pubbanto titthatu aparanto Dhammam te desessāmi imasmin sati idam hoti imassupādā idam uppajjati imasmin asati idam na hoti imassa nirodhā idam nirujjhati” “Let be the past, let be the future, I will teach you Dhamma. When this is, that comes to be, with the arising of this that arises, when this is not, that does not come to be, with the cessation of this that ceases."

This, in a nutshell, is the Buddhist doctrine of condition, and forms the foundation of the four noble truths, the central concept of Buddhism. The venerable Assaji addressed Upatissa, a single verse that embraces the Buddha's entire doctrine of causality-
“Ye dhammā hetuppabhavā, tesam hetum tathāgato āha,
Te sañcaya yo nirodhoti, evamvādi mahāsamano."
“Whatever form a cause proceeds these as the Tathāgata has explained the cause, its cessation too he has explained. This is the teaching of the supreme sage." It includes the second noble truth and the third noble truth.

The Second Noble Truth:
The second one is the noble truth of the cause of Dukkha, what is the cause of Dukkha is craving. Unless we remove the craving through the practice of meditation we cannot overcome the ocean of rebirth. It is said in Dhammapada that-
“Piyato jāyate soko, piyato jāyate bhayam
Piyato vippamuttassa, natthisoko kuto bhayam"
Craving begets sorrow; craving begets fear. For him who is free from craving, there is no sorrow how can there be fear for him. The same as the first noble truth, in the second one, we find the four noble truths as characterized below-
“Dukkha samudayassa āyuhanattho
Nidānattho samyogattho palibodhattho”
“The characteristic of accumulating what would cause suffering (Ayuhanatta); the characteristic of constantly supplying or becoming a constant source of supply of suffering (Nidānatta); the characteristic of causing union or association with suffering (Samyogattha) and the characteristic of obstructing being an obstruct or impediment to free from suffering."

Here craving means the lust of the flesh (Kāmatahnā), the lust of life (Bhavatahnā), and the love for the present world (vibhavatannā). It is a fire, which burns in all beings; every activity is motivated by desire. It is a powerful-means of force present in all forms of life, and is the chief cause of the ills in life. It is the craving that leads to repeated births in the cycle of existence.

Craving leads to ignorance. It doesn’t seek the things as they really are, or it fails to understand the reality of experience and life. Under the delusion of self and not realizing Anatta (non-self), a person clings to things, which are impermanent, changeable, and perishable. It is said that it is the desire for what belongs to the unreal self that generates suffering for it is impermanent, changeable, perishable and that in the object of desire causes disappointment, disillusionment and other forms of suffering to him who desire.

Here, the question may come why the teaching of the Buddha repeatedly refers to craving, and why not the hatred is mentioned in the second noble truth? The answer for that question is the craving for existence is the only foremost cause of becoming of all beings here and hereafter. R.S. Lopleston says - “All desire says the second truth, leads to renewed existence. It leads from birth to birth; it tends to perpetuate the series."

Finally, it should be definitely understood that craving is the origin of all sorts of suffering in the lives of all beings, throughout all of their existences. Thus the first two noble truths are considered to be the interaction between the two as cause and effect.

The Third Noble Truth:
The third truth is the Noble Truth of cessation of Dukkha. It states that these laminations of desire will remove the cause of man-made suffering; for Tahnā is the force, which keeps us in the realm of Samsāra, over which Dukkha holds away. Actually, the third one is unconditioned known as Nibbāna. It is described in Dhammapada that “Paviveka rasam pitvā rasāupasamassaca Niddaro hoti nippāpo dhammapiti rasampitvā." “Having had the taste of solitude and the taste of perfect peace of Nibbāna, one who drinks in the joy of the essence of Dhamma is free from fear and evil”. According to Christmas Humphrey: “For one description of Nirvana is the dying out of the three fires of Lobha, Dosa and Moha, greed, hatred and illusion." Nobody can realize the Nibbāna experience unless one goes through the practice of insight mortification. Nibbāna is beyond intellectual, rational, philosophical knowledge. Therefore, unless one trains ones minds through the practice of meditation and destroys the desire, hatred and illusion, no one can understand in-depth the meaning of the truth. Nibbāna is a state, which is free from suffering and rounds of rebirth.

This is a state, which is not subjected to the laws of birth, decay and death. This state is so sublime that no human language can express it. Nibbāna is uniform, unoriginated, uncreated and unformed. It is beyond logic and reasoning. To understand this third noble truth one must follow the Eightfold Path. Hence, it is necessary to develop spiritual understanding, which will enable to realize this Third Noble Truth.

The Fourth Noble Truth:
The final one is the Noble Truth of the path leading to the cessation of Dukkha. This is known as the "Middle Path" (Majjima-patipadā) because it avoids two extremes: One extreme being the search for happiness through the pleasure of the senses, which is low, common, and unprofitable and the other being the search for happiness through self-mortification in different from the asceticism, which is "painful unworthy and unprofitable."

In “Buddhism in a Nutshell”, the eightfold noble path is described as follow, independent course, avoiding the two extremes of self-indulgence and self-mortification. The former retards one’s spiritual progress, and the later weakens one’s intellect.” Having himself first tried these two extremes, and having found them to be useless, the Buddha discovered through personal experience the Middle Path which gives vision and knowledge, which leads to calm Insight, Enlightenment Nibbāna. The Middle Path is generally known as the Noble Eightfold Path, because it is composed of eight categories or divisions: namely,
1. Right Understanding (Sammāditthi)
2. Right Thought (Sammāsankappa)
3. Right Speech (Sammāvācā)
4. Right Action (Sammākammanta)
5. Right Livelihood (Sammāājiva)
6. Right effort (Sammāvāyāma)
7. Right Mindfulness (Sammāsati)
8. Right Concentration (Sammāsamādhi)

According to Dr. K. Sri Dhammānanda, “This path is unique to Buddhism and distinguishes it from every other religion and philosophy. It is the Buddhist code of mental and physical conduct which leads to the end of suffering, sorrow and despair, to perfect peace, Nibbāna"

Dr. W. Rãhula states “Practically the whole teaching of the Buddha, to which he devoted himself during 45 years, deals in some way or other with this path. He explained it in different ways and in different words of those many thousand discourses scattered in the Buddhist scriptures is found in the Noble Eightfold Path."

The Noble Eightfold path is sub-divided into three groups: Ethical conduct (Sila) comprised by Right speech, Right action and Right livelihood; mental Discipline (Samādhi) formed by Right Effort, Right Mindfulness and Right concentration; wisdom (Paññā) constituted by Right Understanding and Right Thought.

Ethical conduct (Sila) -Right Speech:
Refraining from telling lies (Musāvādavirati) ; back biting and calumny (Pisunavācāvirati) ; using abusive language, harsh words, hurtful speech to others (Pharusavācāvirati) and frivolous talk (Samphapplāpa) such as telling legends and fables or which is fruitless for this world and next known as Right Speech.

Right Action:
Refraining from killing and injuring living beings (Pānātipātavirati) , taking property which is not given (Adinnādānavirati) and taking intoxicant and from unlawful sexual intercourse with those who are still in the care of parents or guardians is called Right Action.


Right Livelihood:
There are four kinds of Right livelihood, they are:
1. In the case of laity, refraining from wrong livelihood by means of immoral physical and verbal action. (Duccaritamicchājivavirati).
2. In the case of monks and hermits, refraining from wrong livelihood, e.g., by means of giving fruits and flowers to the laymen to carry favor (Anesanamicchājivavirati).
3. In the case of Monks and hermits, refraining from trickery and deception by means of working wanders (Kuhanādimicchājivavirati).
4. In the case of monks and hermits refraining from wrong livelihood, e.g., by means of performing base arts such as reading signs and omens, which are against the rule and practice of the order. These three factors of the Eightfold path constitute Ethical conduct. It should be realized that the Buddhist ethical and moral conducts aims at promoting a happy and harmonious life both for the individual and for society. This moral conduct is considered as the indispensable foundation for all higher spiritual attainments. No spiritual development is possible without this moral basis.

Moral Conduct (Samādhi) -Right Effort:
The four kinds of right effort are:
1. Making effort in the practice of the middle path so that those vices that have never arisen during the present existence may not arise for a moment in future existence.
2. Making effort in the practice of the middle path so that those vices that have already arisen or are arising during the present existence may be dispelled and may not arise even for a moment in future existence.
3. Making effort the practice of the middle path so that thirty-seven factors, pertaining to Enlightenment that has never arisen during the present existence may arise here and now.
4. Putting forth effort in the practice of the Middle path so that the virtues, such as morality, that have already arisen and are arising during the present existence may develop unceasingly until the attainment of Anupādisesa Nibbāna.

Right Mindfulness:
Application of mindfulness to the contemplation of the Body-group, such as in-breathing and out-breathing; of the Feeling-group, such as painful and pleasurable feelings; of the consciousness group such as consciousness rooted in lust (Sarāga) or in anger (Sadosa) or in delusion (Samoha) etc., and of the Mind-object, such as sensuous lust (kāmacchanda), these are called Right Mindfulness.

Right Concentration:
It is concentration of the first of fourth Jhāna (trance) produced by fixing one's attention on one of the objects of Samatha tranquil ling such as kasina. Thus, the mind is trained, developed, and disciplined through Right Effort, Right Mindfulness and Right Concentration.

Wisdom (Paññā) - Right Understanding:
According to Buddhism, there are two sorts of understandings: what we generally call understanding is knowledge, an accumulated memory, and intellectual grasping of a subject according to certain given data. This is called “knowing accordingly" (Anubodha). It is not very deep, real deep understanding is called "penetration (Pativedha), seeing a thing in its true nature, without name and label. This penetration is possible only when the mind is free from all impurities and fully developed through mediation. Understanding of the ten kinds of subjects and its result and four noble truths are included in right understanding. Bodhi, Bhikkhu says that “The Buddha himself says that he sees no single factor so responsible for the arising of unwholesome states of mind as wrong view, and no factor so helpful the arising of wholesome states of mind as right view” Majjhima Nikāya mentions that “When a noble disciple understands what is kammically unwholesome and the root of unwholesome kamma, what is kammically wholesome and the root of wholesome kamma, then he has right view.”



Right Thought:
There are three kinds of thoughts they are:
1. Right thought free from greed and sensuous desire aiming at an escape from the round of rebirth (Nekkhammasankappa). According to Bodhi Bhikkhu, he says, “Desire is to be abandoned not because it is morally evil but because it is the root of suffering. Thus, renunciation, turning away from craving and its drive for gratification becomes the key to happiness to freedom from the ill of all.”
2. Right thought for the welfare of all living beings. (Avyāpādasamkappa);
3. Right thought for the non-injury of all living beings (Avihimsasankappa).

It is not necessary to practice one after the other in the numerical order as given in the lists. But they are to be developed more or less simultaneously as far as possible according to the capacity of each individual. They are all linked together and each helps to captivate the other.

With regard to the Four Noble Truths we have four functions to perform: For the first noble truth, our function is to understand it as a fact, clearly and completely (Parinneyya); for the second, our function is to discard it, to eliminate, to destroy and to eradicate it (Pahātabba); for third, our function is to realize it (Sacchikātabba); for fouth, the final one our job is to follow it and stick to it (Bhāvetabba).

(1) 4. A Summary of what I have done
The title of my thesis is A Study of Buddhism in Burma
(3rd Centuary BC to 13th Centuary A.D.)
It is mainly divided into seven chapters. Out of seven Chapters, the first chapter is “Introduction” and it is subdivided into five titles.
In the first title, briefly I mention the “Geography of Burma” with brief presentation of climate of Burma and then the second title is arranged in the subject of the “History of Burma”.
In this regard, I orderly present the situations of historical succession, from by the mid- 900s BC to 1989 AD, as to how, early migration of three tribes (the tribe of Mon, Tibeto-Burma speaking Pyu, and Tibeto-Burman speaking Burmans or the Bamar) to Ayeyarwady Valley, warfare among tribes regarding invasion to the land, etc.
The third title is “What is Buddhism”. In this title, I emphasize on the Four Noble Truth and the Noble Eightfold Path not only because these two teachings are vital essences of Buddhism and but also because these enable to point out the path or way the final liberation or happiness for those who want to come to the end of suffering.
The fourth one is “A summary of what I have done” (i.e., this title), and the title of Research Methodology and Sources comes into the final arrangement of the chapter (I). In that case, I present completely how and why I attempt my research work.
The second chapter is “The Spread of Buddhism in Burma”. In this chapter, I pointed out the background religious history regarding the introducing of Buddhism to Burma (Myanmar): the first one is the history of Tapussa and Ballika, two merchants from Ukkalæ(Yangon in lower Burma), who met the Buddha at the foot of the Rajayatana Tree in the seven week after His Enlightenment, the second one is the story of So¼a and Uttara who also introduced Buddhism to the Suvarnabhumi(Thaton) around 228 BC, the final one is of Anawrahta who brought about Buddhism from the Thaton to Bagan (central Burma) in 11th Century A.D. etc.
The third chapter is the “Buddhist Literature in Burma” which consists of the explanations regarding what the Buddhist Literature was firstly brought into Burma by Sona and Uttara ( Asoka’s Missionaries to Burma) in 3rd Century B C, and, what it was carried by Anawrahta from Thaton to Pagan in 11th Century A.D. Then, I covered this chapter with how Buddhist literatures were compiled by the subsequent Buddhist scholars during this period.
The fourth chapter is “Buddhist Monuments in Burma”. In this chapter, I presented three types of monuments which located in the town of Pagan, Nyaung-oo, Myinkaba, Thiripyitsaya, Minnanthu and Pwasaw: the monuments of Pagoda (Stupa), the monuments of Temple, and the monuments of Image.
The fifth chapter is the “Buddhist Sculpture in Burma” and under this chapter; I mentioned the stone and bronze images of the Buddha with several gestures (mudra) which are representing to the many religious significances, such as, the preaching of the First Sermon in the Deer Park. Apart from the image of the Buddha, I depicted the pagoda or temple which also has other Reminders of the Buddha. Among these are the terracotta plaques found in some pagoda and temples. They had a didactic as well as a decorative function and take the place of the reliefs which are found in such temples as the Borobudur.
The sixth chapter is “Various Buddhist Schools in Burma”. It was attempted to mention about the Buddhist schism which occurred during the reign of the king Narapatisithu in 12th Century A.D.
The seventh chapter is the “Conclusion” which was covered with the salient and remarkable accounts to all respective chapters.
(1) 5. Research Methodology and Sources:
Research Methodology: In the modern age research has acquired a special place. Last twenty years, methodology awareness is increasing day by day. The traditional and modern method is always used to find out issues and analyze them on the basis of available standard primary and secondary sources, documents, literature books, articles and newspapers. All the chapters will be based on historical and social line and often inter linked with the interdisciplinary analytical methods to meet a detailed plan of how the goals of research will achieved.
Sources: The account of Buddhism in Burma and its literature are found in Pali and Sanskrit texts and also in the literatures of China, Tibet, Myanmar, India, Sri Lanka, etc. Myanmar literatures are the most reliable and oldest sources for the account of Buddhism in Burma and its significant books. According to the Myanmar literatures and Pali sources, the entire work of history of the Buddha was rehearsed and unanimously accepted and then complied at the Buddhism in Burma.
The sources are divided into two parts: primary and secondary sources. Original Pali text such as Buddhavamsa will be consulted as the primary sources. As the secondary sources, various significant books such as translation of Pali and other history books written by modern scholars will be used in this work. Especially, the reference of original sources used in this work will follow by Myanmar literature Edition.

Shin Sukha(Minhla)

သီတဂူဆရာေတာ္၏ တာ၀န္ေပးမႈျဖင့္ အိႏၵိယႏုိင္ငံေျမာက္ပုိင္း၊ ေလးဟ္ၿမိဳ႕၊ မဟာေဗာဓိရိပ္သာေက်ာင္း၀ုိင္းအတြင္း၀ယ္ တည္းထားပူေဇာ္ရန္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၊ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္း၏ က်က္သေရေဆာင္ ေရႊစည္းခုံဘုရားပုံတူ ေစတီေတာ္အတြက္ လုပ္ငန္းမ်ား စတင္ေဆာင္ရြက္ေနၿပီျဖစ္ပါသည္။ ထုိၿမိဳ႕၌ အရွင္ကုမာရ(သီတဂူ) ေရာက္ရွိတာ၀န္ယူေနစဥ္ ရာသီဥတုဒဏ္ကုိ ကုိယ္တုိင္ေတြ႕ႀကဳံခံစားပုံကို ဓာတ္ပုံႏွင့္တကြ သူကုိယ္တုိင္္ ေရးပုိ႔ေသာစာေလးပါ တင္ျပလိုက္ပါသည္။

သီတဂူအဓိပတိဆရာေတာ္၏ တာ၀န္ေပးခ်က္အရ အိႏၵိယႏုိင္ငံေျမာက္ပုိင္း Ladakh ေဒသ, Leh ျမိဳ႔ကုိ ဦးကုမာရ ဇူလုိင္ ၁ ရက္ေန႔မွာ ေရာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။ အေၾကာင္းက မဟာေဗာဓိတရားရိပ္သာမွာ (တမၸ၀တီ ဦး၀င္းေမာင္ ဆြဲေပးလုိက္ေသာ ျမန္မာပုံစံ) ေက်ာင္းခံေစတီ (ေရႊစည္းခုံ) တစ္ဆူ တည္ေဆာက္လွဴဒါန္းရာမွာ ၾကီးၾကပ္ဖုိ႔ႏွင့္ ကုိရင္ သီလရွင္မ်ားကုိ ဗုဒၶစာေပ သင္ေပးရန္ျဖစ္ပါတယ္။
မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ၾသဂုတ္လ ၅ ရက္ေန႔ည သန္းေခါင္ခ်ိန္မွာ (၁၂ နာရီခြဲ) မွာ မုိးရြာ တိမ္ျပိဳ၍ (Cloudburst) ေတာင္က်ေရႏွင့္ ၾကံဳခဲ့ရပါသည္။ လွ်ပ္စစ္ မီးျပတ္၍ ဘာမွ မျမင္ရေသာေၾကာင့္ ေရက်သံမွာ အလြန္က်ယ္ေလာင္၍ ေတြ႔သမွ်ကုိ သယ္ယူသြားမည့္သေဘာဟု မွတ္ယူႏုိင္ပါသည္။
ဦးကုမာရ သီတင္းသုံးေသာ ေက်ာင္းႏွင့္ ေရက်ေခ်ာင္းမွာ ၁၀ ေပေလာက္ကြာပါသည္။ ကုိရင္ အပါး ၂၀ မွာ ေက်ာင္းေဆာင္အတြင္း ေရမ်ား စ၀င္လာသည္ႏွင့္ ဦးကုမာရ ေနေသာ ေက်ာင္းေဆာင္ အတြင္းသုိ႔ ေအာ္ဟစ္၍ ေျပးလာၾကပါသည္။
ပထမထပ္တြင္ ရွိေသာ ဘုရားရွိခုိးေဆာင္သုိ႔ ဦးကုမာရ က ကုိရင္အားလုံးကုိ စုေဆာင္းေနထုိင္ေစ၍ ေရက်ေနပုံကုိ အျမဲမျပတ္ ဓာတ္မီး ထုိးၾကည့္ေနရပါသည္။ ျမင္ရေသာေရအေနအထားမွာ အလြန္ေၾကာက္စရာေကာင္းပါသည္။ ေက်ာင္းေဆာင္၏ ဘယ္ညာ ႏွစ္ဘက္မွ ေရမ်ားျဖတ္ေန၍ ေျပးစရာ ေျမမရွိပါ။ ကေလးမ်ား ေၾကာက္ေနမွာ စုိး၍ ေခ်ာ့ေမာ့၍ သိပ္ထားရပါသည္။ ၁၄-၁၅ႏွစ္အရြယ္ ကုိရင္မ်ားကုိမူ မိမိႏွင့္အတူရွိေစ၍ ေရက်ေနပုံ၊ ေရတက္ေရဆင္းေနပုံကုိ ဓာတ္မီးျဖင့္ ထုိးၾကည့္ခုိင္းထားရပါသည္။
ေက်ာင္းတုိက္ရွိဆရာေတာ္မွာ တျခားအရပ္ေဒသသုိ႔ ထုိေန႔ ညေနက ခရီးထြက္သြားခဲ့ပါသည္။ လက္ေထာက္ ဦးဇင္းႏွစ္ပါးမွာ သီလရွင္မ်ားကုိ ေတာင္ေပၚသုိ႔ ေျပးတက္ခုိင္းခဲ့၊ ကူညီေနခဲ့ပါသည္။
မိမိတုိ႔ကုိ လာေရာက္ ကူညီဖုိ႔ ေရစီးေၾကာင္းျခားေန၍ မလာႏုိင္ခဲ့ပါ။ တယ္လီဖုန္းျဖင့္သာ ဆက္သြယ္ႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ ေက်ာင္းသူမ်ားေဆာင္ႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားေဆာင္မွ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား ၂၅၀ ေက်ာ္လည္း နီးစပ္ရာ ေျမျမင့္ရာသုိ႔ ဆရာ ဆရာမမ်ားက ညတြင္းခ်င္း ေျပာင္းေရႊ႔ႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ ေက်ာင္းသူေလးမ်ားမွာ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ငုိယုိေနၾကသည္ဟု မနက္မုိးလင္းေတာ့ သိခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းသူမ်ားေဆာင္မွ အုတ္တံတုိင္း တခ်ိဳ႔ ေရထဲ ပါသြားခဲ့သည္။
လူအုိေဆာင္ (လူအုိ ၃၀ ေလာက္ရွိ)အတြင္း ရႊ႔ံဗြက္ေတြ၊ မုိးေရေတြ ၀င္လာ၍ ညတြင္းခ်င္း အေဆာင္မွဴးတုိ႔က အခ်ိန္မီ ကယ္ထုတ္ႏုိင္ခဲ့သည္။
ေတာင္က်ေရမွာ နံနက္ သုံးနာရီခန္႔တြင္ က်သြား၍ မဟာေဗာဓိရိပ္သာတြင္ လူအေသအေပ်ာက္ ႏွင့္ ထိခုိက္ဒဏ္ရာရျခင္း မရွိခဲ့ပါ။ သုိ႔ေသာ္ေက်ာင္း၀ုိင္းအတြင္း ရႊ႔႔ံႏြံမ်ားျဖင့္ ဖုံးလႊမ္းသြားခဲ့ပါသည္။ စားနပ္ရိကၡာမ်ား ပ်က္ဆီးခဲ့ပါသည္။
မဟာေဗာဓိတရားရိပ္သာႏွင့္ ၁ ကီလုိမီတာေလာက္သာ ေ၀းကြာေသာ ရပ္ကြက္မ်ားမူ လူေပါင္း ၁၃၀ ေက်ာ္ ေသဆုံး ေပ်ာက္ဆုံးခဲ့ပါသည္။
Leh ျမိဳ႔မွာ မဟာေဗာဓိရိပ္သာႏွင့္ ၈ ကီလုိမီတာသာ ေ၀းပါသည္။ ေတာင္က်ေရဒဏ္ခံရေသာေနရာမ်ားမွာ မဟာေဗာဓိႏွင့္ Leh ျမိဳ႔ အၾကားျဖစ္ပါသည္။ ဓာတ္ပုံမ်ားကုိ ၾကည့္ပါက ေရအေနအထားကုိ ခန္႔မွန္းႏုိင္ပါသည္။

Dear friends of Mahabodhi International Meditation Centre, Leh, Ladakh.
The beautiful valley of Ladakh turns into a valley of horror in minutes. The noisy thunder, torrential rain and swift wave of storm and wind turn the atmosphere dark and gloomy. Suddenly an unprecedented flood created destruction, devastation, havoc and turn the city and valley into ghost city. Hundreds of residential houses are destroyed, several hundreds lives lost, thousand of people are severely injured and effected. Search for lost lives are in search process. Lots of cattle, wealth and crops are destroyed.
“I didn’t witness and heard about such devastation in my entire life” says an 80 years old man. Apart from lost of lives and property, all infrastructures, communication and social welfare installation are affected. Radio station, power supply, mobile phones, hospital are severely effected. There is no telephone, no power and no communication facilities for the last two days. Roads and bridges are cut and totally destroyed.
The Mahabodhi International Meditation Centre also witnessed flood resulting the Old Aged Home, the main secretariat and the hospital are made to non-functional. Drug store, ration store are flooded and water supply is partially destroyed. Thanks to the Triple Gem, there is no lost of life in Mahabodhi. All inmates are busy in cleaning process and revive the vital installation. Inmates of all residential buildings are evacuated to safer places on elevated points.

ရွင္သုခ(မင္းလွ)

အိႏၵိယႏုိင္ငံ၊ ေျမာက္ပုိင္း ေလးသ္ၿမိဳ႕သုိ႔ ေရာက္ခဲ့စဥ္က ရုိက္ကူးခဲ့ေသာ ဓာတ္ပုံေလးပါ ခုမွ ရရွိသျဖင့္ အမွတ္တရ ေဖၚျပလိုက္ပါသည္။ ေလးသ္ၿမိဳ႕ကေလးသည္ ေရခဲေတာင္ေတြၾကားထဲမွာ တည္ရွိၿပီး အၿမဲလိုလို ေအးခ်မ္းေသာ ရာသီဥတုရွိပါသည္။ ႏွစ္စဥ္ ေရခဲမ်ား အရည္ေပ်ာ္က်ရာလမ်ားမွာ မတ္ခ်္။ ဧၿပီ၊ ေမလမ်ားျဖစ္ၿပီး၊ ဇြန္၊ ဇူလႈိင္၊ ၾသဂုတ္လေတြသည္ ထုိေလးသ္ၿမိဳ႕ကေလး၏ ေနထုိင္စရာ ရာသီဥတု မွ်တေသာ ကာလဟု သတ္မွတ္ရမည္ျဖစ္ပါသည္။ စက္တင္ဘာလမွစ၍ ေရခဲေတြ ျပန္ျမင္ရေတာ့မည္ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလ့လာေရးသမား ႏုိင္ငံျခားဧည္သည္မ်ားသည္ပင္ ထုိဇြန္၊ ဇုလႈိင္၊ ၾသဂုတ္လမ်ားမွာ လာေရာက္ၾကသည္ဟု သိရပါသည္။ ထုိၿမိဳ႕၏ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာေက်ာင္းျဖစ္ေသာ မဟာေဗာဓိရိပ္သာေက်ာင္း၀ုိင္းအတြင္းမွာ သီတဂူဆရာေတာ္ အမွဴးရွိေသာ သီတဂူသာသနာျပဳအဖြဲ႕က ျမန္မာႏုိင္ငံ၊ ပုဂံၿမဳိ႕ေဟာင္း၏ က်က္သေရေဆာင္ ေရႊဆည္းခုံဘုရားပုံတူ ေစတီတစ္ဆူကုိ တည္ထားပူေဇာ္မွာျဖစ္ပါသည္။ မည္သူမဆုိ ပါ၀င္လွဴဒါန္းႏုိင္ပါေၾကာင္း သတင္းေကာင္းပါးလိုက္ပါရေစ။

သီတဂူစန္းလပမာ ခ်မ္းျမသာယာရွိၾကပါေစ။

ရွင္သုခ(မင္းလွ)

ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “မေသခင္ သုတၱန္” လို႔ အဓိပၸါယ္ရတဲ့ “ပုေရာေဘဒ သုတၱန္” မွာ မေသခင္ ျဖည့္ဆည္းရမယ့္ ဘ၀ အရည္အေသြး ေတြကို တစ္စုတစ္ေ၀းတည္း ေဟာၾကားထား ပါတယ္။ ျမင့္ျမတ္တဲ့ လူသားတိုင္းနဲ႔ ျမင့္ျမတ္လိုတဲ့ လူသားတိုင္း မျဖည့္မျဖစ္ ျဖည့္ဆည္းရမယ့္ စိတ္ဓါတ္ အရည္အေသြး၊ ဘ၀ အရည္အေသြးေတြ ျဖစ္လို႔ အက်ဥ္းဆံုး ခ်ဳပ္ၿပီး ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

မေသခင္မွာ တဏွာကင္းေအာင္ ၾကိဳးစားရပါမယ္။ လံုး၀ မကင္းေတာင္ နည္းႏိုင္သမွ် နည္းရပါမယ္။ အစြန္းထြက္တဲ့ တဏွာမ်ိဳး၊ လြန္ကဲ ေဖာက္ျပန္တဲ့ တဏွာမ်ိဳး လံုး၀မျဖစ္ေအာင္ သတိနဲ႔ ထိန္းသိမ္းႏိုင္ရပါမယ္။

ၿပီးဆံုးခဲ့တဲ့ အတိတ္အေၾကာင္း၊ ျဖစ္မလာေသးတဲ့ အနာဂတ္ အေၾကာင္းေတြကို မလိုအပ္ဘဲ ေတြးေတာေနၿပီး စိတ္ပင္ပန္း မေနသင့္ပါဘူး။ မေသခင္ ကိုယ္တကယ္ပိုင္တဲ့ ပစၥဳပၸန္ တစ္ခဏေလးမွာပဲ စိတ္ကို တည့္တည့္ ခ်ထားၿပီး လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္တာကို အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရပါမယ္။

မေသခင္မွာ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ ေဒါသမီး မေလာင္ၿမိဳက္ေအာင္ တိမ္းေရွာင္ႏိုင္ရ ပါမယ္။ ထစ္ကနဲရွိ ေဒါသ ထြက္တာမ်ိဳး မလုပ္သင့္ပါဘူး။ သူလည္း တစ္ေန႔ေသ၊ ကိုယ္လည္း တစ္ေန႔ေသမယ့္ကိစၥ ဘာလို႔ေဒါသ ထြက္ေနဦးမွာလဲ။

ေနရာတကာမွာ စိတ္ပူပန္တတ္တဲ့ သူလည္း မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ တိုေတာင္းလွတဲ့ ဘ၀ေလးကို စိတ္ ပူေလာင္မႈေတြနဲ႔ ဘာလိို႔ အခ်ိန္ ျဖဳန္းပစ္မွာလဲ။ စိတ္ေအးေအး၊ ေခါင္းေအးေအးနဲ႔ အရာရာကို ေယာနိေသာ မနသိကာရ ထားတတ္ဖို႔ အေရးၾကီးပါတယ္။

ရွိတဲ့ဂုဏ္နဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ မရွိတဲ့ ဂုဏ္နဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၾကြားတတ္၀ါတတ္၊ ဂုဏ္ၿပိဳင္တတ္တာ မ်ိဳးလည္း ေရွာင္ၾကဥ္ရပါမယ္။ ကိုယ္လုပ္တာ၊ ကိုယ္ပိုင္တာ လူတကာ လွည့္ၾကြားေနရတဲ့ အရသာက ေသရင္ ကိုယ့္အတြက္ ဘာမ်ား အက်ိဳးျပဳႏိုင္မွာ မို႔လဲ။

လုပ္သင့္တာ မလုပ္ခဲ့မိ ေလျခင္း၊ မလုပ္သင့္တာ လုပ္ခဲ့မိ ေလျခင္းလုိ႔ ေနာင္တရ စိတ္ ပူပန္ေနတာ မ်ိဳးလည္း မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ အသိမွန္၊ သတိမွန္ရတဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး လုပ္သင့္တာလုပ္၊ မလုပ္သင့္တာ မလုပ္ဘဲေနရင္ မေသခင္ ကိုယ့္ဘ၀ဟာ ေက်နပ္စရာ ေကာင္းေနပါၿပီ။

ႏႈတ္ေစာင့္စည္းသူ၊ စကားကုိ ဉာဏ္နဲ႔ ခ်င့္ခ်ိန္ ေျပာသူလည္း ျဖစ္ရပါမယ္။ အပိုစကားေတြ၊ အက်ိဳးမဲ့ စကားေတြကို စိတ္ထင္တိုင္း ေလွ်ာက္ေျပာေနလို႔ ကိုယ့္ပါးစပ္လည္း က်က္သေရ ရွိမလာႏိုင္သလို၊ မေသခင္ ကိုယ့္ဘ၀လည္း က်က္သေရ ရွိမလာႏိုင္ပါဘူး။

မေသခင္ ကာလေလးက တိုတုိေလးမို႔ စိတ္ပ်ံ႕လြင့္ ေတြးေတာၿပီးလည္း အခ်ိန္မျဖဳန္းသင့္ ပါဘူး။ ကုန္သြားတဲ့ အခ်ိန္က ျပန္မရႏိုင္တဲ့ အတြက္ လက္ထဲ ေရာက္လာသမွ် အခ်ိန္တိုင္းကို စိတ္တည္ၿငိမ္မႈ အျပည့္နဲ႔ အက်ိဳးရွိရွိ အသံုးခ်တတ္ ရပါမယ္။

ကိုယ့္ရဲ႕ လက္ရွိဘ၀ကို မေက်နပ္ဘဲ မေရရာ မေသခ်ာတဲ့ အနာဂတ္ဘ၀ကုိ ပံုေဖာ္ တပ္မက္ေနတာမ်ိဳးလည္း လံုး၀ မျဖစ္ေစသင့္ပါဘူး။ ကိုယ္နဲ႔ ထိုက္တန္လို႔ ရလာတဲ့ ကိုယ့္ဘ၀ကို ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံၿပီး ေနတတ္ေအာင္ ေနရပါမယ္။ ပစၥဳပၸန္ဘ၀ကို ဖန္တီးေပးလိုက္တဲ့ အတိတ္ကံရဲ႕ ျဖစ္တည္ရာ ဘ၀ေတြကိုလည္း စိတ္နာေနလို႔ အပိုပါပဲ။

ကံ ကံရဲ႕အက်ိဳးမရွိ၊ ေရွးဘ၀၊ ေနာက္ဘ၀မရွိ အစရွိတဲ့ အယူမွား မိစၦာဒိ႒ိ ေတြလည္း ကင္းရွင္းေနရ ပါမယ္။ အယူမွားရင္ အလုပ္မွားမယ္၊ အလုပ္မွားရင္ အက်ိဳးတရားလည္း မွားၿပီး ပစၥဳပၸန္မွာေကာ သံသရာမွာပါ ဆင္းရဲ ဒုကၡေတြ ပင္လယ္ေ၀ရ ပါလိမ့္မယ္။

ကိေလသာ ျဖစ္မယ့္ကိစၥ၊ အကုသိုလ္ ျဖစ္မယ့္ ကိစၥေတြမွာ တြန္႔ဆုတ္တဲ့သူ ျဖစ္ရပါမယ္။ ကိေလသာစိတ္ မျဖစ္ရဲ၊ အကုသိုလ္အလုပ္ မလုပ္ရဲတဲ့သူဟာ သူရဲေကာင္း အစစ္ပါ။

ကိုယ့္ကို သူတစ္ပါးေတြ အထင္ၾကီးေအာင္ မဟုတ္မမွန္ လုပ္ၾကံ လွံဳ႕ေဆာ္တာမ်ိဳး လံုး၀ မျပဳလုပ္ရပါဘူး။ အံ့ဖြယ္ ထူးဆန္းေတြ လိမ္ညာ ဖန္တီးျပၿပီး နာမည္ၾကီး၊ လာဘ္ေပါ၊ ပရိသတ္ မ်ားေအာင္ လုပ္ျခင္းဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ မေသခင္ဘ၀ကို အမဲေရာင္ ဆိုးေနတာပါပဲ။

လူသားေတြရဲ႕ မေသခင္ ဘ၀ကို အရုပ္ဆိုး၊ အက်ည္းတန္ေစတဲ့ မနာလို၊ ၀န္တိုမႈ (ဣႆာ၊ မစၦရိယ) ကိုလည္း တြန္းလွန္ႏိုင္ရပါမယ္။ ကိုယ့္ထက္သာ မနာလိုတဲ့စိတ္၊ ကိုယ့္လိုျပည့္စံုမွာ ၀န္တိုတဲ့စိတ္ လႊမ္းမိုးေနတဲ့ သူဟာ မေသခင္က ပုပ္ေနတဲ့ သက္ရွိ အေလာင္းေကာင္ပါပဲ။

ကိုယ္အျပဳအမူ ၾကမ္းတမ္းသူ၊ ႏႈတ္အေျပာအဆို ၾကမ္းတမ္းသူ၊ စိတ္ေန သေဘာထား ၾကမ္းတမ္းသူ မျဖစ္ေစရ ပါဘူး။

ကုိယ္က်င့္တရား မေကာင္းသူ (သီလမရွိသူ) ကို ပတ္၀န္းက်င္က ရြံရွာ စက္ဆုပ္ၾကပါတယ္။ မေသခင္မွာ ပတ္၀န္းက်င္က ရြံရွာစက္ဆုပ္တဲ့ ကိုယ္က်င့္တရား ပ်က္သူ မျဖစ္ပါေစနဲ႔။

ခ်စ္ခင္ေနသူ အခ်င္းခ်င္း၊ အဆင္ေျပေနသူ အခ်င္းခ်င္း ကြဲျပားေအာင္ လွဳံ႕ေဆာ္သူ၊ ကုန္းတိုက္သူ မျဖစ္ပါေစနဲ႔။ သူ႔ေရစက္နဲ႔သူ၊ သူ႔အေၾကာင္းဆက္နဲ႔ သူ၊ ခင္ၾက၊ အဆင္ေျပေန ၾကတာကို မနာလို ၀န္တိုျဖစ္ၿပီး ကြဲျပားေအာင္ ကုန္းတိုက္တဲ့ သူေလာက္ က်က္သေရ ယုတ္တဲ့သူ ေလာကမွာ မရွိေတာ့ပါဘူး။

မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာ၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္၊ စိတ္လို႔ ေခၚတဲ့ တံခါး ေျခာက္ေပါက္ကေန အဆင္း၊ အသံ၊ အန႔ံ၊ အရသာ၊ အထိအေတြ႔၊ သေဘာတရားလို႔ ေခၚတဲ့ အာရံု ေျခာက္ပါးဆီကို တဏွာေလာဘ အစရွိတဲ့ ကိေလသာ ေရအလ်င္ေတြ စီးဆင္း မသြားေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ ရပါမယ္။ ျမင္- ျမင္ကာမွ်၊ ၾကား- ၾကားကာမွ်နဲ႔ ၿပီးေအာင္ သတိပ႒ာန္ တရားကို ပြားမ်ားႏိုင္ရင္ ကိေလသာေရ စီးဆင္းမႈ ရပ္တန္႔သြားမွာပါ။

မာနလြန္ကဲၿပီး ေအာက္ေျခလြတ္ ဘ၀င္ျမင့္ေနတဲ့ သူလည္း မျဖစ္ေစရပါဘူး။ မာနႀကီးတယ္ ဆိုတာ အထင္ႀကီးတာပါ။ ပစၥည္း၊ ရုပ္ရည္၊ ပညာ၊ အာဏာ သူမ်ားထက္ သာတယ္လို႔ ထင္ေနတဲ့ အထင္ႀကီးေန တာပါ။ အထင္ဟာ အထင္ပါပဲ၊ တကယ္မဟုတ္ ပါဘူး။

မေသခင္မွာ တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႔ ဉာဏ္ပညာ ႀကီးမားသူ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနရ ပါမယ္။ ေလာကီဉာဏ္သာ မက ေလာကုတၱရာ ဉာဏ္ပါရမွ လူ႔ဘ၀ ျဖစ္ရက်ိဳး နပ္ပါတယ္။

ဘယ္အရာမ်ိဳး မဆို ကိုယ္ေတြ႔အသိ မပါဘဲ သူတစ္ပါးအေျပာနဲ႔ ယံုတတ္တဲ့ သူလည္း မျဖစ္ေစရ ပါဘူး။ သိသင့္ သိထိုက္တာ မွန္သမွ် သူတစ္ပါး ပါးစပ္မွာ လမ္းဆံုး၊ သူတစ္ပါး ေျပာတာ ယံုေနရံုေလာက္နဲ႔ မၿပီးဘဲ ကိုယ္တိုင္သိ၊ ကုိယ္တိုင္ ျမင္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္း အားထုတ္ရပါမယ္။

ဒါန၊ သီလ၊ သမထ၊ ၀ိပႆနာ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈေတြ ျပဳလုပ္တဲ့ အခါမွာလည္း လာဘ္ေမွ်ာ္တဲ့ စိတ္နဲ႔ မျပဳလုပ္ရပါဘူး။ လူမႈေရး လာဘ္လာဘလို႔ ေခၚတဲ့ ထင္ေပၚ ေက်ာ္ေစာမႈ၊ စီးပြားရာထူး တိုးတက္မႈ၊ သံသရာ ေကာင္းစားမႈေတြကို လံုး၀ မေမွ်ာ္ကိုးဘဲ သံသရာ ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္လိုတဲ့ စိတ္၊ သတၱ၀ါအမ်ား ေကာင္းစားေစ လိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ျပဳလုပ္ၾကရပါမယ္။

အေကာင္းအဆိုး ေလာကဓံ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေတြ႔ၾကံဳလာတဲ့ အခါမွာလည္း စိတ္မတက္၊ စိတ္မပ်က္ဘဲ တည္တည္ ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ခံႏိုင္ရည္ ရွိရပါမယ္။

သက္ရွိသက္မဲ့ တစ္ခုခုအေပၚ တပ္မက္စြဲလမ္းတဲ့ တဏွာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဘယ္သူနဲ႔မွ ဆန္႔က်င္ဘက္ မျဖစ္ေစရ ပါဘူး။ တဏွာတစ္ခုခုရဲ႕ ေနာက္မွာ ဆင့္ပြား အကုသိုလ္ စိတ္ေတြ၊ မေကာင္းမႈ ဒုစရိုက္ေတြ တြဲပါမလာေအာင္ ထိန္းသိမ္း ႏိုင္ျခင္းဟာ အဆင့္ျမင့္ ပုထုဇဥ္ေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္း တစ္ခုပါပဲ။

အစားအေသာက္နဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ေတာ့လည္း ဒါမစားရ မေနႏိုင္၊ ဒါမေသာက္ရ မေနႏိုင္ တမ္းတမ္းစြဲ မက္ေမာမႈ ကင္းရွင္းရ ပါမယ္။ ရသ တဏွာကို ထိန္းခ်ဳပ္ ေစာင့္စည္းႏိုင္ရ ပါမယ္။

ကိုယ္အျပဳအမူ ျဖစ္သမွ်၊ စိတ္အေနအထား ျဖစ္သမွ်ကို အျမဲ သတိကပ္ ရွဳမွတ္ႏိုင္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ၾကံဳလာသမွ် အာရံုေကာင္းဆိုး အမ်ိဳးမ်ိဳးကို မခ်စ္၊ မမုန္းဘဲ ဥေပကၡာျပဳ အညီအမွ် ရွဳႏိုင္တဲ့သူ ျဖစ္ရပါမယ္။

ကိုယ့္အထက္ လူနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္တဲ့ မာန၊ ကိုယ့္တန္းတူ လူနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္တဲ့ မာန၊ ကိုယ့္ေအာက္တန္း လူနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္တဲ့ မာန၊ မာနသံုးမ်ိဳးလံုး ကင္းရွင္းရပါမယ္။

ေသၿပီးရင္ အသက္ေကာင္၊ ၀ိညာဥ္ေကာင္ေလး ေနာက္ဘ၀ လိုက္တယ္ဆုိတဲ့ သႆတ ဒိ႒ိ၊ ေသၿပီးျပတ္တယ္၊ ဘာမွ မျဖစ္ေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့ ဥေစၦဒ ဒိ႒ိ၊ ဒီ ဒိ႒ိႏွစ္ပါးလည္း ကင္းရွင္းရပါမယ္။ ဒီ ဒိ႒ိႏွစ္ပါး ရွိေနရင္ မေသခင္ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေတြ ကေမာက္ကမ ျဖစ္ၿပီး သံသရာမွာ ေခ်ာက္က်ရပါလိမ့္မယ္။

ကိုယ္နဲ႔ ပတ္သတ္ ဆက္စပ္ေနတဲ့ သားသမီးစတဲ့ သက္ရွိ ပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ အိမ္၊ ေျမ စတဲ့ သက္မဲ့ အရာ၀တၳဳ ေတြကို ငါ့သား၊ ငါ့သမီး၊ ငါ့အိမ္၊ ငါ့ေျမဆုိၿပီး ငါစြဲႀကီးႀကီး၊ ငါ့ဥစၥာ အစြဲႀကီးႀကီးနဲ႔ သိမ္းပိုက္ထားတဲ့ စိတ္မ်ိဳး ကင္းရွင္းရပါမယ္။

ဘာအလုပ္ပဲ လုပ္လုပ္ ကိေလသာကို ေရွ႕တန္းတင္တဲ့ အလုပ္၊ ကိေလသာကို ဆရာတင္တဲ့ အလုပ္မ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ သတိထားရပါမယ္။

ကိေလသာ အရင္းမခံဘဲ အလုပ္လုပ္ေန ပါရက္နဲ႔ သူတစ္ပါးတို႔က ကိေလသာ အရင္းခံတယ္လို႔ ထင္ေယာင္ ထင္မွား စြပ္စြဲလာရင္လည္း မတုန္မလွဳပ္ သည္းခံႏိုင္ရ ပါမယ္။

“တစ္ေလာကလံုးမွာ ကိုယ္ပိုင္တာ ဘာမွမရွိပါလား” ဆိုတဲ့ အသိ စြဲစြဲျမဲျမဲ ရွိေနရပါမယ္။ အဲဒီအသိ စြဲစြဲျမဲျမဲ ရွိေနၿပီဆိုရင္ ရွိခ်င္တာ မရွိလို႔လည္း မပူပန္ေတာ့ဘူး။ ရွိၿပီးတာ မရွိလို႔လည္း မဆူညံေတာ့ ပါဘူး။

ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းစတဲ့ ကိေလသာကို အရင္းခံၿပီး မလုပ္သင့္ မလုပ္ထိုက္တာ လုပ္တဲ့ အဂတိ လိုက္စားမႈလည္း ကင္းရွင္းရပါမယ္။ အဂတိရဲ႕ လားရာဟာ ဒုဂၢတိပါ။

ေလာကမွာ လူသားေတြ မလုပ္သင့္ မလုပ္ထိုက္တာ လုပ္၊ လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္တာ မလုပ္ ျဖစ္ေနၾကတာဟာ အရင္းခံကေတာ့ ကိေလသာပါပဲ။ ကိေလသာ ေခါင္းပါးလာတာနဲ႔ အမွ် မလုပ္သင့္ မလုပ္ထိုက္တာ ေတြလည္း ေရွာင္ၾကဥ္ႏိုင္လာ ပါလိမ့္မယ္။ လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္တာ ေတြလည္း ေဆာင္ငင္ႏိုင္လာ ပါလိမ့္မယ္။

မလုပ္သင့္တာ အားလံုး အၾကြင္းမဲ့ ေရွာင္ႏုိင္ၿပီး လုပ္သင့္တာ အားလံုး အၾကြင္းမဲ့ ေဆာင္ႏိုင္ၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ အၾကြင္းမဲ့ ဘ၀လြတ္ေျမာက္မႈကို ရပါၿပီ။ ေသျခင္းတရားက အၾကြင္းမဲ့ လြတ္ေျမာက္ပါၿပီ။ ထပ္တလဲလဲ တစ္ေသတည္း ေသေနရတဲ့ အျဖစ္ဆိုး၊ ဒုကၡဆိုးေတြက ထာ၀ရ လြတ္ေျမာက္ပါၿပီ။ အႏႈိင္းမဲ့ နိဗၺာန္မွာ အၾကြင္းမဲ့ ေပ်ာ္စံႏိုင္ပါၿပီ။

ဒါေၾကာင့္ မေသခင္ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေတြထဲမွာ အေရးအႀကီးဆံုး၊ ပဓာန အက်ဆံုးကေတာ့ ကိေလသာ ေခါင္းပါးေရး အလုပ္၊ ကိေလသာ အျမစ္ျပတ္ေရး အလုပ္ပါပဲ။

စာဖတ္ပရိသတ္အေပါင္းတုိ႔ ကိေလသာ ေခါင္းပါးေအာင္ က်င့္ႀကံအားထုတ္ႏုိင္ၾကပါေစေသာ္၀္။

သီတဂူစန္းလပမာ ခ်မ္းျမသာယာရွိၾကပါေစ။

(တဆင့္ တင္ျပပါသည္)။