“ရတနာသုံးပါး၊ ဆရာအား၊ ဦးဖ်ားထိပ္မွာပန္”
“ရတနာသုံးပါး၊ ဆရာအား၊ မမွားပူေဇာ္ပါ”
“ရတနာသုံးပါး၊ ဆရာအား၊ တတ္အားပူေဇာ္ပါ”
ျမတ္စြာဘုရား ေဟာေတာ္မူထားခဲ့တဲ့ သုံးဆယ့္ရွစ္ပါး မဂၤလာတရားေတာ္ထဲမွာ “အေသ၀နာ စ ဗာလာနံ၊ ပ႑ိတာနဥၥ ေသ၀နာ၊ ပူဇာ စ ပူဇေနယ်ာနံ ဧတံ မဂၤလမုတၱမံ” လူမုိက္တုိ႔ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မမွီ၀ဲ မဆည္းကပ္ျခင္း၊ ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္းႏွင့္ ထာ၀ရ ေပါင္းသင္းမွီ၀ဲ ဆည္းကပ္ေနထုိင္ျခင္း၊ ပူေဇာ္ခံထုိက္သူတုိ႔ကို အၿမဲဆည္းကပ္ပူေဇာ္ျခင္း စသည္စသည္ျဖင့္ မဂၤလာတရားေတြကုိ က်င့္ႀကံႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ၾကရပါမည္။ “အစေကာင္းမွ အေႏွာင္းေသခ်ာ” ဆုိသကဲ့သုိ႔ လူမုိက္ကုိေရွာင္၊ ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္းႏွင့္ေပါင္း၊ ပူေဇာ္ခံထုိက္သူေတြကို ပူေဇာ္ျခင္းအစရွိေသာ မဂၤလာတရားေတာ္မ်ားကို အစဥ္တစုိက္က်င့္ႀကံႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ႏုိင္ခဲ့မွသာလွ်င္ “နိဗၺာနသစၦိကိရိယာစ” ဆိုတဲ့ ဘ၀ဇာတ္ သိမ္းရာျဖစ္ေသာနိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏုိင္ျခင္း အက်ဳိးတရားေတြကို ခံစား စံစားရမည္မွာ ဧကန္မုခ်ျဖစ္ပါသည္။
ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ေတာ္အခါက အဇာတသတၱဳမင္းသားေလးသည္ ရွင္ေဒ၀ဒတၱ တည္းဟူေသာလူမုိက္ႏွင့္ ေပါင္းေဖၚယွဥ္တြဲမိသည့္အတြက္ ဘုရင္ျဖစ္လိုျခင္းတည္းဟူေသာ တဏွာေလာဘေၾကာင့္ ဖခမည္းေတာ္ႀကီး ေသာတာပန္ ဗိမၺိသာရမင္းတရားႀကီးကုိ သတ္မိတဲ့အထိ မုိက္မဲ့ခဲ့ဘူးပါသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္းဘဲ ေသာတာပန္ ေဆးဆရာႀကီး ဇီ၀ကတည္းဟူေသာ သူေတာ္ေကာင္းႏွင့္ ေပါင္းေဖၚယွဥ္တြဲၿပီး ျမတ္စြားဘုရားကုိ ပူေဇာ္မွီ၀ဲဆည္းကပ္မိေသာေၾကာင့္ အဘကုိ သတ္မိတဲ့အတြက္ အ၀ီစိငရဲမွခံရမည့္ေဘးမွ လြတ္ေျမွာက္လ်က္ ေလာဟကုမၻီငရဲမွာသာ အႏွစ္ေျခာက္ေသာင္းခံရၿပီး၊ ထုိငရဲမွ လြတ္ေျမွာက္ေသာအခါ ၀ိဇိတာ၀ီမည္ေသာ ပေစၥကဗုဒၶအျဖစ္ျဖင့္ ပရိနိဗၺာန္စံ၀င္ရမည့္အထိ အက်ဳိးေက်းဇူးရရွိသြားခဲ့ပါသည္။
“ပူေဇာ္ထုိက္သူ၊ ပူေဇာ္မူ၊ မွတ္ယူမဂၤလာ”။
ဤေနရာမွာ ပူေဇာ္ထုိက္သူမ်ားကား ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ၊ ဆရာတုိ႔ျဖစ္ပါသည္။ ရတနာသုံးပါးကား အျမတ္ဆုံး ပူေဇာ္ခံထုိက္ေသာ တရားမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ဆရာမွာလည္း ေလာကီစီးပြားေရး၊ ႀကီပြားေရး ပညာေရးသင္ၾကားေပးသည့္ဆရာ၊ ေလာကုတၱရာမဂ္ဖုိလ္ နိဗၺာန္သုိ႔ေရာက္ေၾကာင္း ဘ၀၀ိမုတၱိပညာကုိ သင္ၾကားျပသေပးေသာဆရာဟု ႏွစ္မ်ဳိးရွိပါသည္။ ပူေဇာ္ရမည့္အရာမ်ားကလည္း ပစၥည္းျဖင့္ပူေဇာ္ျခင္း၊ ကုိယ္က်င္းတရားျဖင့္ပူေဇာ္ျခင္းအားျဖင့္ ႏွစ္မ်ဳိးရွိပါသည္။ အဲဒါေၾကာင့္---
“ပစၥည္း တရား၊ ဤႏွစ္ပါး၊ မမွားပူေဇာ္ပါ”။
ယေန႔ လူငယ္ေတြ ဆရာေတြကုိ ပူေဇာ္တဲ့ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲမ်ဳိးေတြ အေတာ္အတန္ပင္ရွားပါး ေနတာ ေတြ႔ရပါသည္။ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္လည္းဆုိေတာ့ “ပူဇာ စ ပူဇေနယ်ာနမဂၤလာ” ပ်က္ဆီးေန လို႔ျဖစ္ပါသည္။ ေလာက သားသၼီးမ်ားဟာ မိဘကုိလုပ္ေကၽြးျပဳစုရမွာ ၀န္မေလးေပမဲ့ ဆရာသမားရဲ့ ၀တ္တရားေတြကုိ ျပဳစုရမွာ အေတာ္ပင္ ၀န္ေလးေနၾကပါသည္။ သူတုိ႔ေလးေတြရဲ့ အျမင္မွာ ဒီဆရာေတြသည္ ငါတုိ႔ကို ေစတနာရွိလို႔ သင္ေပးေနတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေမတၱာရွိလို႔ သင္ေပးေနတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ သူတုိ႔ပုိက္ဆံရလို႔ သူတုိ႔ႀကီးပြားခ်မ္းသာဘုိ႔အတြက္ဟု အထင္မွား အျမင္မွားေတြ ရွိေနလို႔ပဲျဖစ္ပါသည္။ အဲဒီအထင္မွား အျမင္မွားေတြ မရွိရေလေအာင္ သားသၼီးမ်ားကုိ မိဘမ်ားက သင္ၾကားဆုံးမသင့္ေပသည္။ ေလာကမွာ သင္ဆရာ၊ ျမင္ဆရာ၊ ၾကားဆရာရယ္လို႔ ဆရာသုံးမ်ဳိး ရွိေၾကာင္း သင္ၾကားဆုံးမသင့္ေပသည္။ စာေရးသူ ငယ္ငယ္သင္ခဲ့ဘူးတဲ့ ျမင္ဆရာကုိ ေဆာ္ကားလို႔ လွံဆူးေသရတဲ့ လုလင္အေၾကာင္းေလး တင္ျပခ်င္ပါသည္။ လုလင္ငယ္တစ္ေယာက္ သည္ ဗ်ဳိင္းတစ္ေကာင္ ငါးေလးတစ္ေကာင္းကုိ အေပၚေျမာက္လိုက္ ပါးစပ္ျဖင့္ဖမ္းလိုက္ျဖင့္ ထပ္ခါတလဲလဲ လုပ္ေနသည္ကိုျမင္၍ အတုျမင္ အတတ္သင္ဆုိသလို အတူလိုက္ၿပီးေလ့က်င္ခဲ့ရာ ေနာက္ဆုံး လွံတံကုိပင္ အေပၚေျမွာက္၍ မိမိပါးစပ္ျဖင့္ ဖမ္းႏုိင္သည့္အထိ တတ္ေျမာက္သြားေတာ့၏၊ ထုိသတင္းကုိ တုိင္းျပည့္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ဘုရင္မင္းႀကီးၾကား၍ လုလင္ငယ္ကိုေခၚေစၿပီး ထုိလွံဖမ္းအတတ္ကုိ နန္းတြင္း၀ယ္ ျပသခုိင္းေလးသည္၊ ဘုရင္က သင္၏ဆရာ ဘယ္သူနည္းဟု ေမးေသာအခါ သူ႔ဆရာက တိရစၦာန္ဗ်ဳိင္းျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ဆရာကို ေဖၚမျပဘဲ ကုိယ္တုိင္တတ္ေျမွာက္ေၾကာင္း လိမ္လည္ေလွ်ာက္ထားၿပီး ဆက္လက္ျပသေလရာ ထုိလုလင္ငယ္ အာခံတြင္းလွံဆူး၍ ေသဆုံးျခင္းသုိ႔ ေရာက္ရေလသည္။ ဤပုံုျပင္ေလးကို သင္ခန္းစာယူလ်က္ ယေန႔လူငယ္မ်ား ဆရာႏွင့္တပည့္ ေမတၱာအေစး မပ်ယ္ရေလေအာင္ ေမတၱာအေစး မခမ္းေျခာက္ ရေလေအာင္ ဆရာကလည္း တာ၀န္ေက်၊ တပည့္ကလည္း တာ၀န္သိတတ္ဘုိ႔ အထူးပင္ လုိအပ္လွေပသည္။ အဲဒီ “ပူဇာ စ ပူဇေနယ်ာနမဂၤလာ” ပ်က္ၿပီဆုိလွ်င္ ဆရာေရာ တပည့္ပါ ပ်က္ဆီးဆုံးရႈံးသုိ႔ ေရာက္လိမ့္မည္ျဖစ္ေပသည္။ ဆရာႏွင့္တပည့္ ၀တ္တရားေတြ အသီးသီးတာ၀န္ ေက်ၾကမည္ဆုိလွ်င္ အသက္ရွည္ျခင္း၊ အဆင္းလွျခင္း၊ ခ်မ္းသာႀကီးအစရွိေသာ အက်ဳိးတရားမ်ားကုိ အသီးသီး ခံစား စံစားရမည္မွာ ဧကန္စင္စစ္ အမွန္ပင္ျဖစ္ပါသည္။
“ဒသသ၀ႆာယုေကသု ဘိကၡေ၀ မႏုေႆသု ေယ ေတ ဘ၀ိႆႏၱိ အေမေတၱယ်ာ အေပေတၱယ်ာ အသာမညာ အျဗဟၼညာ န ကုေလ ေဇ႒ပစာယိေနာ, ေတ ပုဇၹ စ ဘ၀ိႆႏၱိ ပါသံသာ စ”။ (စကၠ၀တၱိသုတ္)
ရဟန္းတုိ႔ အသက္တန္း ဆယ္ႏွစ္တန္းမွ လူတုိ႔သည္ မိခင္ကုိ မျပဳစု မလုပ္ေကၽြးၾကကုန္သည္၊ ဖခင္ကုိ မျပဳစု မလုပ္ေကၽြးၾကကုန္သည္၊ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြကို မျပဳစု မလုပ္ေကၽြးၾကကုန္သည္၊ လူေတာ္ေကာင္းသူေတာ္စင္ေတြကို မျပဳစု မလုပ္ေကၽြးၾကကုန္သည္၊ ႀကီးကုန္ေသာသူတုိ႔ကို မျပဳစု မလုပ္ေကၽြးၾကကုန္သည္ျဖစ္၍ ေနထုိင္ၾကကုန္၏။ ထုိသုိ႔ ၀တ္တရားပ်က္ဆီးေနေသာသူတုိ႔ကို ပူေဇာ္ၾကကုန္သည့္ေခတ္၊ ခ်ီးမြမ္းၾကကုန္သည့္ေခတ္ဆုိတဲ့ အဲဒီလို လူမုိက္ေတြကုိ ပူေဇာ္တဲ့ေခတ္ကုိ ေရာက္ၾကေပလိမ့္မည္။ မိဘေတြက သားသၼီးေတြကုိ ျပန္ၿပီးပူေဇာ္ရတဲ့ေခတ္ကုိ ေရာက္ၾကရေပလိမ့္မည္ဟု ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
ယခုအခ်ိန္ကာလသည္ သူေတာ္ေကာင္းတရားက်င့္သုံးၿပီး ပူေဇာ္ထုိက္သူေတြကုိ ပူေဇာ္ရမည့္ အခ်ိန္အခါေကာင္းျဖစ္သည္။ အနာဂတ္ဆုိတာ မေသခ်ာ၍ လက္ရွိပစၥုပၸန္မွာ ေသခ်ာတဲ့ ပူေဇာ္မႈေတြ ကုိ မ်ားမ်ားျပဳလုပ္ၾကဘုိ႔နဲ႔ ပူေဇာ္တဲ့ေနရာမွာလည္း မိမိပူေဇာ္မည့္ပုဂၢိဳလ္ေတြက ပူေဇာ္ခံထုိက္ေသာ ဘုရား တရား သံဃာ မိဘ ဆရာ အသက္ႀကီးသူ ဂုဏ္ႀကီးသူေတြ ဟုတ္ရဲ့လားဟု ကြဲျပားေအာင္ ေလ့လာသင့္တယ္၊ ဖြတ္ထြက္မွ ေတာင္ပုိ႔မွန္းသိ ဆုိတာမ်ဳိးက ကုိယ္ညံ့ဖ်င္းရာက်သလုိ အခ်ိန္ ကလည္းသိပ္ေနာက္က်ေနၿပီ ေနာင္တ မျဖစ္ရေလေအာင္ အသိအလိမၼာ ပညာဥာဏ္ျဖင့္ စဥ္းစား ဆင္ျခင္လ်က္ ပူေဇာ္ထုိက္ေသာ ဘုရား တရား သံဃာ မိဘ ဆရာသမားမ်ားကုိ မမွားေသာ ပူေဇာ္ျခင္း မ်ဳးိျဖင့္ ပူေဇာ္ၾကပါလို႔ တုိက္တြန္းလိုက္ပါသည္။
“မိဘႏွစ္ပါး၊ ႀကီးသူအား၊ မမွားပူေဇာ္ပါ”
မိဘမ်ားႏွင့္ အသက္ႀကီးသူ ဂုဏ္ႀကီးတုိ႔အားလည္း ပူေဇာ္ၾကရပါမည္။
“ဣမာယ ဓမၼာႏုဓမၼပၸဋိပတၱိယာ ဗုဒၶံ ပူေဇမိ၊
ဣမာယ ဓမၼာႏုဓမၼပၸဋိပတၱိယာ ဓမၼံ ပူေဇမိ၊
ဣမာယ ဓမၼာႏုဓမၼပၸဋိပတၱိယာ သံဃံ ပူေဇမိ”
ဤေလာကုတၱရာကုိးပါးအားေလွ်ာ္ေသာ အက်င့္ျမတ္ျဖင့္ ဘုရား တရား သံဃာရတာနာသုံးပါးအား ပူေဇာ္ပါ၏။
“ပစၥည္း တရား၊ ဤႏွစ္ပါး၊ မမွားပူေဇာ္ပါ”
ပူေဇာတဲ့ေနရာမွာလည္း ပစၥည္းျဖင့္ပူေဇာ္ျခင္း၊ တရားျဖင့္ပူေဇာ္ျခင္းအားျဖင့္ ႏွစ္မ်ဳိး ရွိပါသည္။ သားသၼီးမ်ားက မိဘတုိ႔၏ ဆုံးမၾသ၀ါဒကုိ လုိက္နာက်င့္သုံးျခင္းျဖင့္ အျမတ္ဆုံးပူေဇာ္ျခင္းျဖစ္တဲ့ တရားႏွင့္ပူေဇာ္နုိင္သလို၊ တပည့္မ်ားကလည္း ဆရာသမားမ်ားအေပၚမွာ ဆရာတုိ႔၏ ဆုံးမၾသ၀ါဒကုိ လုိက္နာက်င့္သုံးျခင့္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရွင္ ရဟန္းမ်ားကလည္း ျမတ္စြာဘုရား၏ ဆုံးမၾသ၀ါဒျဖစ္ေသာ စာရိတၱသီလႏွင့္ ၀ါရိတၱသီလေတြကုိ လိုက္နာက်င့္သုံးျခင္းျဖင့္ ပူေဇာ္နုိင္ၾကပါ သည္။ အဲဒီလိုပူေဇာ္ျခင္းမ်ဳိးကုိ ျမတ္စြာဘုရားက ဘုရား တရား သံဃာ မိဘ ဆရာ အသက္ႀကီးသူ ဂုဏ္ႀကီးသူတုိ႔ကို အျမတ္ဆုံး ပူေဇာ္ျခင္းမ်ဳိးျဖင့္ ပူေဇာ္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
“သိကၡာသုံးပါး၊ က်င့္သူအား၊ မမွားပူေဇာ္ပါ”
သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာဆုိတဲ့ သိကၡာသုံးပါး က်င္းႀကံႀကိဳးကုတ္အားထုတ္ေနေသာ သူေတာ္စင္ေတြကုိေတြ႕လွ်င္ ငယ္ပင္ငယ္ျငားေသာ္လည္း ပူေဇာ္ထုိက္သည့္အတြက္ ပူေဇာ္ၾကပါ။ ဘယ္လိုပူေဇာ္ၾကရမလဲဆုိေတာ့---
“ပစၥည္း တရား၊ ဤႏွစ္ပါး၊ မမွားပူေဇာ္ပါ”
၁။ ပစၥည္းျဖင့္ ပူေဇာ္ျခင္း၊
၂။ ကုိယ္က်င့္တရားျဖင့္ ပူေဇာ္ျခင္း၊
၃။ ပစၥည္း၊ ကုိယ္က်င့္တရား ႏွစ္မ်ဳိးလုံးျဖင့္ ပူေဇာ္ျခင္း၊
၄။ ပစၥည္းျဖင့္လည္း မပူေဇာ္၊ ကုိယ္က်င့္တရားျဖင့္လည္း မပူေဇာ္ပဲေနျခင္းအားျဖင့္ ေလးမ်ဳိးေလးစားရွိပါသည္။
တစ္ခ်ဳိ႕ၾကေတာ့ လွဴေတာ့လွဴႏုိင္တယ္ ကုိယ္က်င့္တရားေတာ့ မက်င့္နုိင္ဘူး၊
တစ္ခ်ဳိ႕ၾကေတာ့ လွဴေတာ့မလွဴႏုိင္ဘူး ကုိယ္က်င့္တရားၾကေတာ့ က်င့္နုိင္တယ္၊
တစ္ခ်ဳိ႕ၾကေတာ့ လွဴလည္းလွဴႏုိင္တယ္ ကုိယ္က်င့္တရားလည္းက်င့္နုိင္တယ္၊
တစ္ခ်ဳိ႕ၾကေတာ့ လွဴလည္း မလွဴႏုိင္ဘူး ကုိယ္က်င့္တရားလည္း မက်င့္နုိင္ဘူး၊
“ေယာ ေခါ, အာနႏၵ, ဘိကၡဳ ၀ါ ဘိကၡဳနီ ၀ါ ဥပါသေကာ ၀ါ ဥပါသိကာ ၀ါ ဓမၼာႏုဓမၼပၸဋိပေႏၷာ ၀ိဟရတိ သာမိစိပၸဋိပေႏၷာ အႏုဓမၼစာရီ, ေသာ တထာဂတံ သကၠေရာတိ ဂရုံ ကေရာတိ မာေနတိ ပူေဇတိ အပစာယတိ ပရမာယ ပူဇာယ၊ တသၼာတိဟနႏၵ, ဓမၼာႏုဓမၼပၸဋိပႏၷာ ၀ိဟရိႆာမ သာမိစိပၸဋိပႏၷာ အႏုဓမၼစာရိေနာတိ။ ဧ၀ဥွိ ေ၀ါ, အာနႏၵ သိကၡိတဗၺႏၱိ”။ (မဟာပရိနိဗၺာနသုတၱ)
ခ်စ္သားအာနႏၵ ရဟန္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ရဟန္းမပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါယကာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါယိကာမပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလာကုတၱရာတရားကုိးပါးႏွင့္ ေလွ်ာ္ေလွ်ာက္ပတ္ေသာသီလ သမာဓိ ပညာတရားေတြကုိ က်င့္ႀကံ ႀကိဳးကုတ္အားထုတ္၍ေန၏။ ထုိပုဂၢိဳလ္သည္ ငါဘုရားအား တရားျဖင့္ အရုိအေသျပဳသည္မည္၏၊ အေလးအျမတ္ျပဳသည္မည္၏၊ ျမတ္ႏုိ္းသည္မည္၏၊ အျမတ္ဆုံးပူေဇာ္ျခင္းျဖင့္ ပူေဇာ္သည္မည္၏၊ အဲဒီလို အရုိအေသျပျခင္းစသည္တုိ႔သည္ ငါဘုရားကုိ အျမတ္ဆုံးပူေဇာ္ျခင္းျဖင့္ ပူေဇာ္သည္မည္၏လို႔ ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
“ပစၥည္း တရား၊ ဤႏွစ္ပါး၊ တတ္အားပူေဇာ္ပါ”။
ျမတ္စြာဘုရားအား ျမင္းမုိရ္ေတာင္ေလာက္ႀကီးတဲ့ ပန္းကုံးႀကီးျဖင့္ ပူေဇာ္ပါေသာ္လည္း အျမတ္ဆုံးပူေဇာ္ျခင္းျဖင့္ ပူေဇာ္သည္ မမည္ပါဘူး။ မိေထြးေတာ္ ေဂါတမီသည္ ျမတ္စြားဘုရားအား သကၤန္းေတြ ျမင္းမုိရ္ေတာင္ေလာက္ပုံၿပီး လွဴပင္လွဴျငားေသာ္လည္း အျမတ္ဆုံးပူေဇာ္ျခင္း မမည္ပါဘူးလို႔ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ျမတ္ဘုရား ေဟာေတာ္မူထားခဲ့တဲ့ တရားေတာ္ေတြကုိ လုိက္နာက်င့္သုံးၿပီး ပူေဇာ္ျခင္းမ်ဳိးကုိ အျမတ္ဆုံးပူေဇာ္ပဲလို႔ ေဟာေတာ္ မူခဲ့ပါသည္။ အဲဒါေၾကာင့္ မိဘမ်ားက ယေန႔လူငယ္ သားငယ္ သမီးငယ္မ်ားကုိ “ပူဇာ စ ပူဇေနယ်ာန” မဂၤလာတရားေတာ္ႏွင့္ ျပည့္စုံေအာင္ ေနတတ္ထုိင္တတ္ဘုိ႔အတြက္ ဆုံးမသြန္သင္လ်က္ ပူေဇာ္ခံထုိက္ေသာ ဘုရား တရား သံဃာ မိဘ ဆရာ အသက္ႀကီးသူ ဂုဏ္ႀကီးသူတုိ႔ကုိ ပစၥည္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊ အျမတ္ဆုံးျဖစ္ေသာ ကုိယ္က်င့္တရားျဖင့္လည္းေကာင္း ေန႔ညမျပတ္ တတ္အားသမွ် ပူေဇာ္နုိင္ၾကပါေစလို႔ သမၼာဆႏၵျပဳလ်က္---
“ ပူေဇာ္ထုိက္သူ၊ ပူေဇာ္မူ၊ မွတ္ယူမဂၤလာ”
“ရတနာသုံးပါး၊ ဆရာအား၊ မမွားပူေဇာ္ပါ”
"ရတနာသုံးပါး၊ ဆရာအား၊ တတ္အားပူေဇာ္ပါ"
“မိဘႏွစ္ပါး၊ ႀကီးသူအား၊ မမွားပူေဇာ္ပါ”
“ပစၥည္း တရား၊ ဤႏွစ္ပါး၊ တတ္အားပူေဇာ္ပါ”

“သီတဂူစန္းပမာ ခ်မ္းျမသာယာ ရွိၾကပါေစ”

ရွင္သုခ (မင္းလွ)
သီတဂူကမၻာ့ဗုဒၶတကၠသိုလ္
စစ္ကုိင္း

အထက္ေဖၚျပပါ ဓာတ္ပုံရွင္မွာ မိခင္ရင္းျဖစ္ေသာ အသက္(၈၀)ေက်ာ္အဘြားအိုကို သားမက္ႏႇင့္သမီးျဖစ္သူတို႔က အငႇားကားႏႇင့္ေခၚေဆာင္လာၿပီး ၾကည့္ျမင္တုိင္ၿမိဳ႕နယ္ ေက်ာင္းႀကီးတိုက္ရႇိ မဟာသက်မုနိ ႐ုပ္ပြားေတာ္ျမတ္ႀကီး ဂႏၶကုဋိတန္ေဆာင္းႀကီးအတြင္း၌ စြန္႔ျပစ္ထားျခင္းခံခဲ့ရေသာ အဘြားအုိ၏ ျဖစ္ရပ္မွန္တစ္ခုျဖစ္သည္။
မာတာပိတု ဥပ႒ာနမဂၤလာအရ=မိဘႏွစ္ပါး၊ လုပ္ေကၽြးျငား၊ မွတ္သားမဂၤလာ။ တႆာ ဥတုမွိ ႏွာတာယ၊ ေဟာတိ ဂဗၻႆ ေ၀ါကၠေမာ၊ ေတန ေဒါဟဠိနီ ေဟာတိ၊ သုဟဒါ ေတန ၀ုစၥတိ=အလြန္ေကာင္းေသာ စိတ္ႏွလုံးရွိသူမ်ား။ ။ ႏွလုံးျဖဴစင္၊ ေမြးမိခင္၊ ေခၚတြင္သုဟဒ။ ။ သံ၀ဇၨရံ ၀ါ ဦနံ ၀ါ၊ ပရိဟရိတြာ ၀ိဇာယတိ၊ ေတန သာ ဇနယႏၱီတိ၊ ဇေနတၱိ ေတန ၀ုစၥတိ=မိခင္သည္ သားသမီးတုိ႔ တစ္ႏွစ္လည္းေကာင္း၊ ယုတ္ေလွ်ာ့၍လည္းေကာင္း ၀မ္းႏႈိက္လြယ္ၿပီးမွ ေမြးဖြားခဲ့ရပါသည္။ ၀မ္းႏႈိက္လြယ္ၾကင္၊ ဖြားသန္႔စင္၊ ေခၚတြင္ ဇေနတၱိ။ ထနခီေရန ဂီေတန၊ အဂၤပါ၀ုရေဏန စ၊ ေရာဒႏၱံ ပုတၱံ ေတာေသတိ၊ ေတာေသႏၱိ ေတန ၀ုစၥတိ=မိခင္သည္ ငုိေၾကြး၍ေနေသာ သားငယ္ သမီးငယ္ကို ႏုိ႔ခ်ဳိတုိက္ေကၽြးလည္းေကာင္း၊ သီခ်င္းသီဆုိ၍လည္းေကာင္၊ အဂၤ ါအစိတ္အပုိင္းေတြကုိ ေပြ႕ပုိက္၍လည္းေကာင္း ေခ်ာ့ျမဴ၏။ ။ တေတာ ၀ါတာတေပ ေဃာေရ၊ မမံ ကတြာ ဥဒိကၡတိ၊ ဒါရကံ အပၸဇာနႏၱံ၊ ေပါေသႏၱိ ေတန ၀ုစၥတိ= မိခင္သည္ သားငယ္ သမီးငယ္ကုိ မိမိႏွင့္အတူျပဳလ်က္ ေမြးျမဴတတ္ၾကပါသည္။ သုိ႔အတြက္ေၾကာင့္ စာေရးဆရာ ဒါရုိက္တာႀကီး ဦးသုခက ျပာသုိလ္လျပည့္ အေမ့ေန႔ဆုိၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ျဖစ္ေျမွာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ မိဘကုိ အိမ္မွာေမြးထားေသာ ေခြးေတြ ေၾကာင္ေတြကုိ ဘုရား၀ုိင္း ေက်ာင္း၀ုိင္းေတြမွာ စြန္႔ျပစ္သလို စြန္႔ျပစ္ခဲ့ေသာ မိဘမ်ားကုိ ျပဳစုလုပ္ေကၽြးရမည့္တာ၀န္ကုိ ပ်က္ကြက္ခဲ့ေသာ ထုိဇနီးေမာင္ႏွံတုိ႔သည္ ေလာကေၾကာင္းျဖင့္လည္း အျပစ္သင့္၊ ဓမၼေၾကာင္းျဖင့္လည္း အျပစ္သင့္ေပသည္။ ထုိမွ်မက ပုဗၺာစရိယဂုဏ္၊ အာဟုေနယ်ဂုဏ္၊ ျဗဟၼာဟုေခၚဆုိထုိက္ေသာဂုဏ္ စသည္စသည္ဂုဏ္မ်ားစြာျဖင့္ ျပည့္စုံေပေသာ မိဘမ်ားအား စြန္ျပစ္ခဲ့ေသာ သားသမီးေတြေလာက္ မုိက္မဲေသာသူ ေလာကမွာ ရွိလိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။ တိရစၦာန္ေတြထက္ မုိက္မဲေသာပုဂၢဳိလ္မ်ားဟု ဆုိလွ်င္ပင္ ရုိင္းမည္မထင္။ (ဘေလာကာ၏ အာေဘာ္ျဖစ္သည္)။

သမီးအရင္းျဖစ္သူႏႇင့္ သားမက္တို႔က မိခင္ျဖစ္သူအသက္ ၈၀ ၀န္းက်င္အရြယ္ရႇိ အဘြားအိုတစ္ဦးအား ဘုရားတန္ေဆာင္းအတြင္း လာေရာက္စြန္႔ပစ္သည့္ျဖစ္စဥ္ ၾကည့္ျမင္တိုင္ၿမိဳ႕နယ္၌ စက္တင္ဘာလ ၂၉ ရက္ေန႔ ညေန ၅ နာရီအခ်ိန္၀န္းက်င္ အခ်ိန္ကျဖစ္ပြားခဲ့ေၾကာင္း သိရသည္။
အသက္ ၈၀ ေက်ာ္အဘြားအိုကို သားမက္ႏႇင့္သမီးျဖစ္သူတို႔က အငႇားကားႏႇင့္ေခၚေဆာင္လာၿပီး ၾကည့္ျမင္တုိင္ၿမိဳ႕နယ္ ေက်ာင္းႀကီးတိုက္ရႇိ မဟာသက်မုနိ ႐ုပ္ပြားေတာ္ျမတ္ႀကီး ဂႏၶကုဋိတန္ေဆာင္းႀကီး အတြင္း၌ ထားသြားခဲ့ေၾကာင္း သိရႇိရသည္။
စြန္႔ပစ္ခံခဲ့ရေသာ အဘြားအိုမႇ ''အိမ္မႇာကတည္းက အဘြားရဲ႕ သားမက္က အိမ္ေပၚက ဆင္းသြားဖို႔၊ မဆင္းရင္ ျမစ္ထဲပစ္ခ်မယ္လို႔ေျပာလို႔ အဘြားက ငါက ေရေၾကာက္ပါတယ္။ မလုပ္ပါနဲ႔လို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သိပ္မၾကာခင္မႇာ သားမက္နဲ႔သမီးက အျပင္သြားမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ကားတစ္စီးေပၚ ေခၚတင္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဘုရား၀င္းတစ္ခုထဲလည္းေရာက္ေရာ သမီးျဖစ္သူက အဘြားကိုဒီမႇာ ဘုရားရႇိခိုးၿပီး ဥပုသ္ေစာင့္ဆိုၿပီးေတာ့ ထားသြားခဲ့တာပါ။ အခုအဘြားမႇာ သား သမီးလည္း မရႇိေတာ့ဘူး။ ေနဖို႔လည္း မရႇိေတာ့ဘူး'' ဟု စြန္႔ပစ္ခံခဲ့ရသည့္ အဘြားအိုက ေျပာၾကားခဲ့သည္။
အဆိုပါအဘြားအိုမႇာ ထန္းတပင္ၿမိဳ႕နယ္တြင္ ေနထိုင္ေၾကာင္းသိရႇိရၿပီး သက္ဆိုင္ရာ တာ၀န္ရႇိသူမ်ားမႇ ထန္းတပင္ၿမိဳ႕နယ္မႇ တာ၀န္ရႇိသူမ်ားႏႇင့္ ခ်ိတ္ဆက္ေဆာင္ရြက္ေနၿပီး အဆင္ေျပခဲ့မႈမရႇိပါက ေနာက္ဆံုးအဆင့္ အေနျဖင့္ ဘိုးဘြားရိပ္သာသို႔ ပို႔ေဆာင္ေပးသြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္းကို ၾကည့္ျမင္တုိင္ၿမိဳ႕နယ္ အိုးဘိုရပ္ကြက္မႇ တာ၀န္ရႇိသူ ဦးေ၀လင္းက ေျပာၾကားခဲ့သည္။
''အဘြားကလည္း သားသမီးေတြဆီ ျပန္မသြားရဲေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အေနနဲ႔ကေတာ့ သာသနာျပဳအဖြဲ႕တစ္ခုနဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီးေတာ့ ဘိုးဘြားရိပ္သာကို ပို႔ေပးဖို႔စီစဥ္ထားပါတယ္'' ဟု ဦးေ၀လင္းက ေျပာၾကားခဲ့သည္။
ယခုအခ်ိန္အထိ အဘြားအိုအား ေက်ာင္းႀကီးတုိက္အတြင္းရႇိ ဘံုပ်ံေက်ာင္း စားဖိုေဆာင္တြင္ အမ်ဳိးသမီး အေဖာ္တစ္ဦးႏႇင့္ ေခတၲေစာင့္ေရႇာက္ထားေၾကာင္း သိရႇိရသည္။
(မူရင္း)