"ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ဦး"

ေက်ာင္းဖြင့္စေန႔၌ စာသင္ခန္းထဲတြင္ “ဦးေဆာင္မႈဘာသာရပ္” ကို လာေရာက္သင္ယူသည့္ေက်ာင္းသားမ်ားျဖင့္ ျပည့္္က်ပ္ေနခဲ့သည္။ ဤေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ေနာင္၂-ႏွစ္ေနျပီးလွ်င္ စီးပြားေရးနယ္ထဲသို႔ ၀င္ေရာက္ၾကမည့္ "BA" ေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္သည္။ ပထမဆံုးအခ်ိန္မို႔ ဆရာ၏ အလာကို တက္ၾကြစြာ သူတို႔ေစာင့္ေနၾကသည္။ ခဏအၾကာတြင္ ဧည့္သည္ေတာ္ ႏွစ္ဦးႏွင့္အတူ ဆရာကဦးေဆာင္ျပီး စာသင္ခန္းထဲသို႔ ၀င္ေရာက္လာသည္။
ဧည့္သည္ေတာ္ ႏွစ္ဦးအနက္ တစ္ဦးမွာ မ်က္ႏွာစိမ္းလူငယ္တစ္ဦးျဖစ္ျပီး က်န္တစ္ဦးမွာ စီးပြားေရး နယ္ပယ္တြင္ လူသိမ်ားေသာ နာမည္ၾကီးပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးျဖစ္သည္။ အသက္အရြယ္ ဆရာႏွင့္မတိမ္းမယိမ္း (၆၀) ခန္႔ရွိမည္။
ေရွးဦးစြာ ဆရာက လူငယ္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ သူသည္ ယခင္ႏွစ္က ဤေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းျပီးသြားေသာ အဆင့္တစ္ရ "BA" ေက်ာင္းသား တစ္ဦးျဖစ္ျပီး က်န္တစ္ဦးမွာ ဆရာ၏အထက္တန္း ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သည္။ သူ၏ပညာအရည္အခ်င္းမွာ အထက္တန္း ေအာင္ရံုမွ်သာျဖစ္သည္။
ဆရာက ဤဧည့္သည္ေတာ္ ႏွစ္ဦးသည္ “ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ဦး” ဟုေသာ ေခါင္းစဥ္ကို မိနစ္၂၀ၾကာမွ် ေဟာေျပာၾကမည္ျဖစ္ျပီး သူတို႔ေဟာေျပာေသာျခားနားခ်က္ကို ေက်ာင္းသားမ်ားက ေရးမွတ္ရမည္ျဖစ္သည္။ ပထမဦးစြာ အဆင့္တစ္ရ ေက်ာင္းသားက မိနစ္(၂၀) အခ်ိန္တိုတို အတြင္းတြင္ နာမည္ၾကီးေခါင္းေဆာင္ ငါးဦးတို႔၏ အေတြ႔အၾကံဳႏွင့္ ဦးေဆာင္ပံုမ်ားကို ေျပာခဲ့သည္။
ထိုသူငါးဦးမွာ GE(General Electric) မွ Jack Welch၊ Intel မွ Andrew S. Grove၊ စီမံခန္႔ခဲြမႈး Peter F. Drucker ႏွင့္ ထိုင္၀မ္မွ နာမည္ၾကီးႏွစ္ဦးလည္းပါ၀င္သည္။ ထိုသူငါးဦး၏ ဦးေဆာင္နည္းမွာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ဦးတြင္ ရွိသင့္သည္ဟု ေျပာၾကားခဲ့သည္။ လူငယ္မွာ ယံုၾကည္မႈအျပည့္ႏွင့္ ေျပာေဟာအျပီး မိုက္ခရိုဖုန္းကို ေနာက္လူအား ကမ္းလိုက္သည္။ ထိုသူမွာ တစ္ခ်က္ျပံဳးျပီး စကားစလိုက္သည္။ “ ဒီေခါင္းေဆာင္းေကာင္း တစ္ဦး ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ကို ကြ်န္ေတာ္ စကားတစ္ခြန္းထဲနဲ႔ပဲ အျပီးသတ္လိုက္လို႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုအေခ်ာင္ခိုတယ္ ထင္မွာဆိုလို႔ ဒီစကား တစ္ခြန္းကို မိနစ္(၂၀)အသံုးျပဳျပီး ကြ်န္ေတာ္ေျပာရေတာ့မယ္။ ဒီဦးေဆာင္မႈကို ႐ႈပ္ေထြးေအာင္ လုပ္ခဲ့မိတဲ့ကြ်န္ေတာ့္အျဖစ္လို႔ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ မၾကံဳၾကေစဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္”“ကြ်န္ေတာ့္လုပ္သက္ အႏွစ္(၄၀)လံုးလံုးမွာ ကြ်န္ေတာ္သိခ်င္တဲ့ကိစၥတစ္ခုကို မျပတ္ေလ့လာခဲ့မိတယ္။ အဲတာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ ကုမၸဏီမွာ အလုပ္လာလုပ္တဲ့ လူေတြဟာ “ေငြ” ေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ “စိတ္”ေၾကာင့္လားဆိုတာပါပဲ။အဲတာကို သိဖို႔ အႏွစ္(၄၀)လံုး ကြ်န္ေတာ္ ေလ့က်င့္ခဲ့ရတယ္” (ဤေနရာတြင္ “စိတ္”ေၾကာင့္ဆိုသည္မွာ စိတ္ပါလက္ပါ ကိုဆိုလိုျခင္းျဖစ္ျပီး“ေငြ”ေၾကာင့္ ဆိုသည္မွာ လချဖစ္သည္)
“ေငြ”ေၾကာင့္ဆိုတာက လုပ္ရတာ လြယ္ပါတယ္။ စီမံခန္႔ခဲြတဲ့ ပညာရွိရင္ လံုေလာက္ပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ “စိတ္”ေၾကာင့္ဆိုတာက ခက္တယ္။ ၀န္ထမ္းေတြ ကိုယ့္ကို စိတ္ထဲကေန လက္ခံလာဖို႔လိုတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္အေနနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း တစ္ဦးဆိုတာ အက်ယ္တ၀င့္ ေျပာေနစရာ မလိုဘူး“ေခါင္းေဆာင္ ေကာင္းတစ္ဦးျဖစ္ဖို႔ သင္ယူေနတာဟာ လူလုပ္တတ္ဖို႔သင္ယူေနတာနဲ႔ အတူတူပဲ” ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းနဲ႔ပဲ ခုနားေခါင္းစဥ္ကို ေျပာခ်င္ပါတယ္”“ဒီေခါင္းစဥ္ကို ဘာမွ နားမလည္တဲ့အဆင့္၊ ပ ရာထူး၊ ဒု ရာထူး၊ တ ရာထူးကေန သူေဌးအထိ အဆင့္(၅)ခုခဲြျပီး ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ လူလုပ္တတ္ဖို႔အတြက္ အဆင့္တစ္ဆင့္ခ်င္းကို ကြ်န္ေတာ္ေလ့လာခဲ့တယ္။ အဆင့္(၅)ဆင့္ထဲကို ႏွစ္(၄၀)ေလာက္ ကြ်န္ေတာ္ ျဖဳန္းခဲ့ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေက်ာင္းျပီးစ ဘာမွမသိ နားမလည္တဲ့ အခ်ိန္တုန္းက No ဆိုတာကို နည္းနည္းပဲ ေျပာျပီး Yes ဆိုတာကို မ်ားမ်ားေျပာ တတ္ေအာင္ က်င့္ခဲ့တယ္။ အလုပ္ကေပးတဲ့ ကိစၥေတြ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲပါေစ ကြ်န္ေတာ္ Noလို႔ မေျပာဘူး။ အဲဒီကိစၥကို ကိုယ္တိုင္ဘယ္လို ေျဖရွင္းမလဲ ဆိုတာပဲ ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားတယ္။ အဲဒီလို ေလ့က်င့္တာ ၾကာလာေတာ့ ကုိယ့္ကို တေျဖးေျဖး ၾကီးျပင္းလာျပီလို႔ ခံစားမိတယ္”“အဲဒီလိုနဲ႔ ရာထူးတက္ျပီး ပထမအဆင့္ကို ေရာက္ေတာ့ နည္းနည္းေျပာျပီးမ်ားမ်ားနား ေထာင္တတ္ ေအာင္ က်င့္ခဲ့တယ္။ နားေထာင္ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္ ႏုတ္မဟခဲ့ဘူး။ သူတို႔ေျပာတ့ဲ စကားေတြထဲက ဘယ္အရာဟာ အေရးၾကီးသလဲဆိုတဲ့အခ်က္ကို ခဲြတတ္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္က်င့္ခဲ့တယ္။ ေလ့က်င့္တာ ၾကာလာေတာ့စကားေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာ အေရးၾကီးတဲ့ အခ်က္ကိုပဲေျပာတဲ့ အသိကိုရလိုက္တယ္”“ရာထူးေနာက္တစ္ဆင့္ တက္ေတာ့ “ငါ”ဆိုတာကို နည္းႏိုင္သမွ်နည္း “သူ”ဆိုတာကိုမ်ားႏိုင္သမွ် မ်ားေအာင္ က်င့္ခဲ့တယ္။ ဒါက သူတစ္ပါးအတြက္ ပိုစဥ္းစားေပးျပီး ကိုယ့္အတြက္ ေလ်ာ့စဥ္းစားတာကို ေျပာတာ..ဘာမဆိုတစ္ဖက္လူရဲ႔ ႐ႈေထာင့္က ၾကည့္ေပးတယ္။ ေလ့က်င့္တာ ၾကာလာေတာ့ သေဘာထားၾကီးလာတယ္.. ရက္ေရာ တတ္လာတယ္”“ေနာက္တစ္ဆင့္ ထပ္တက္ေတာ့ အေဟာင္းနည္းျပီး အသစ္ကို မ်ားမ်ား လက္ခံတတ္ေအာင္ က်င့္ခဲ့တယ္။ သေဘာက ကြ်န္ေတာ္လုပ္လို႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ အရာေတြကိုထပ္သလဲလဲ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ လုပ္ရင္ အသစ္ အဆန္းကို မစမ္းသပ္မိမွာစိုးလို႔… ေလ့က်င့္တာ ၾကာလာေတာ့ အသစ္ေတြကို မျပတ္ ထြင္ႏိုင္ခဲ့တယ္”“ေနာက္ဆံုး ကုမၸဏီေထာင္ျပီး ကိုယ္တုိင္သူေဌးလုပ္ေတာ့ သိတာကို နည္းျပီးမ်ားမ်ားဖတ္တတ္ ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္က်င့္ခဲ့တယ္။ ဘာမွ မသိနားမလည္တဲ့ အဆင့္ကေနတစ္ဖန္ျပန္စဖို႔ ကိုယ့္ကိုေလ့က်င့္ခဲ့တယ္။ အခ်ိန္ေပးျပီး စာပိုဖတ္ခဲ့တယ္။ စာဖတ္မ်ားလာေတာ့ ကို္ယ္မသိ နားမလည္တာမ်ားေသးေၾကာင္း ကိုယ့္ရဲ႕ဟာကြက္ေတြကို ျပန္ျမင္လာတယ္”ေနာက္ဆံုးတြင္ ဆရာက ေက်ာင္းသားမ်ားအား အေတြ႔အၾကံဳ မရွိသူႏွင့္ ရွိသူကို ေဟာေျပာခိုင္းရျခင္း၏ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ရိုးရွင္းေသာ အျဖစ္တစ္ခုကို ေက်ာင္းသားမ်ား ကိုယ္တိုင္ခံစားမိ ေစရန္ႏွင့္ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ဦးျဖစ္ရန္ ၾကံစည္ေနသူမ်ား လူပီသဖို႔ အရင္ၾကိဳးစားသင့္ေၾကာင္းေျပာသြားခဲ့သည္။ မိမိကိုယ္တိုင္က လူမလုပ္္တတ္ခဲ့ရင္ လူေတြကို ဘယ္လို ဦးေဆာင္မလဲ… အသိပညာဆိုတာ လူပီသတာနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ေနတယ္။

ေမာင္ဖိုးကာ(မန္း)